Τι να κάνω, όταν το παιδί μου ζηλεύει; Πώς μπορώ να το βοηθήσω; Η παιδική ζήλεια απασχολεί πολύ τους γονείς, όμως ούτε η τιμωρία ούτε η γκρίνια είναι η απάντηση. Θα πρέπει να μην καταδικάσω το παιδί αλλά να το βοηθήσω να καταλάβει τι νιώθει και να το εκφράσει. Άλλωστε δεν αποκλείεται να έχουμε καλλιεργήσει αυτό το συναίσθημα ζήλειας άθελά μας με κάτι που είπαμε ή κάναμε.

Υπάρχουν 4 βασικά σημεία που πρέπει να έχουμε υπόψη:

• Σε αγαπώ με ό,τι αισθάνεσαι. Είναι σημαντικό να δεχτώ ως γονιός ότι η ζήλεια είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα και το παιδί μου έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει αυτό που νιώθει. Τα παιδιά είναι παιδιά και λόγω ηλικίας δεν είναι ώριμα να μοιραστούν την αγάπη των γονιών ή τα πράγματά τους. Είναι διαφορετικό να πω: «Δεν είναι σωστό να ζηλεύεις τον αδερφό σου, τα αδέρφια αγαπούν πάντα ο ένας τον άλλο» και άλλο «Το καταλαβαίνω ότι ζηλεύεις τον αδερφό σου, και εγώ κάποτε ζήλευα την αδερφή μου/τον ξάδερφό μου, αλλά δεν είναι σωστό να τον χτυπάς επειδή πήρε το παιχνίδι σου». Στην πρώτη περίπτωση απορρίπτω το συναίσθημα του παιδιού ενώ στη δεύτερη δεν δέχομαι τις πράξεις του.

• Ό,τι δεν λέγεται, γίνεται. Το παιδί θα πρέπει να αισθάνεται ότι υπάρχει χώρος να εκφράσει τη ζήλεια του, να τη βάλει σε λέξεις. Διαφορετικά, δε θα μάθει ποτέ τι είναι αυτό το συναίσθημα και θα το κάνει μονίμως… πράξη. Επίσης, σε περίπτωση που το παιδί μου έχει ανάγκη να αποφορτιστεί μπορεί να εκτονώσει τη ζήλεια του με το να στραφεί στην αγαπημένη του ασχολία.

• Εγώ, ως παιδί ζήλευα; Για να θυμηθώ... Όταν ήμουν εγώ παιδί, θυμάμαι ότι μας επιτρεπόταν να ζηλεύουμε ή μήπως η ζήλεια ήταν κάτι «κακό»; Αν τότε ως παιδί έπαιρνα από τους γονείς μηνύματα όπως «Καλά, δεν ντρέπεσαι να ζηλεύεις;», είναι πιθανό ως γονιός να επαναλάβω το ίδιο μοτίβο και να μη δέχομαι το παιδί μου να αισθάνεται θυμό, ζήλεια, απελπισία και οποιοδήποτε άλλο «ενοχλητικό» συναίσθημα.

• Ο αόρατος πήχης. Δέχομαι ότι το παιδί μου δρα και σκέφτεται διαφορετικά από εμένα ή τα αδέρφια του; Ή μήπως χωρίς να το καταλαβαίνω, κάνω συγκρίσεις; Όταν λέμε «Εγώ στην ηλικία σου δούλευα και ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος, εσύ τι κάνεις;», «ο αδερφός σου είναι πολύ έξυπνος», «η Μαρία είναι φιλότιμη…προσπαθεί…» στην ουσία κάνουμε συγκρίσεις που δημιουργούν μέσα στην οικογένεια έναν αόρατο «πήχη» προσδοκιών. Έτσι, τα παιδιά παίρνουν το μήνυμα ότι αυτό που είναι ή κάνουν δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται να κάνουν κάτι ακόμα (χωρίς να είναι σαφές τι είναι αυτό), για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες των γονιών και να έχουν την πολυπόθητη αποδοχή μας.

Σε τέτοιες περιπτώσεις το έδαφος είναι γόνιμο για την παγίωση της ζήλειας και του ανταγωνισμού ανάμεσα στα αδέρφια. Υπάρχει όμως και μία άλλη θέαση των πραγμάτων που συμπυκνώνεται στη φράση «Ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Είναι ωραίο που κανείς δεν είναι ίδιος με τους άλλους και εσύ δεν είσαι σαν τον/την αδερφό/ή σου».

--------------------------------

Ράνια Φιλίνδρα
Ψυχολόγος-Οικογενειακή θεραπεύτρια
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τι είναι άραγε αυτό που το λένε φιλαναγνωσία; Ή αλλιώς: Τι (δεν) είναι φιλαναγνωσία

Κάθε φορά που βλέπω ένα σχολικό βιβλίο υπογραμμισμένο ή με σημειώσεις, θυμάμαι τα δικά μου σχολικά χρόνια. Ήταν αδύνατο να θυμηθώ τα βασικά σημεία μιας ενότητας, αν δεν τα υπογράμμιζα.

Θυμάμαι ακόμα τη μαμά μου να με βλέπει αραχτή σε κάποια πολυθρόνα να διαβάζω Ιστορία ή κάποιο εξωσχολικό βιβλίο και να μου λέει «Τώρα εσύ διαβάζεις ή κοροϊδεύεις; Ο αδερφός σου, όταν διαβάζει κάθεται στο γραφείο του». Κι όμως εγώ διάβαζα…

Θυμάμαι ένα βιβλίο με τα Παραμύθια του Άντερσεν που το διάβαζα κάθε φορά που δεν πήγαινα σχολείο, γιατί ήμουν αρρωστούλα. Ήταν η μόνη περίπτωση που διάβαζα εξωσχολικό βιβλίο… χωρίς τύψεις, γιατί δεν τρώω χρόνο από το διάβασμα για το σχολείο.

Θυμάμαι να πηγαίνουμε Κυριακάτικες εκδρομές με το αυτοκίνητο και οι γονείς μου να μου λένε «Τι το θες το βιβλίο μαζί, αφού θα παίζεις συνέχεια με τα ξαδέρφια σου;». Κι η αλήθεια είναι ότι σχεδόν πάντα απλώς το έκανα βόλτα, αλλά ήθελα να είμαι σίγουρη ότι ΑΝ για λίγο μείνω μόνη, θα έχω τι να κάνω.

Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου χθες με τις αφορμές που έδωσε η Μαρέττα Σιδηροπούλου στο βιωματικό εργαστήρι για γονείς και εκπαιδευτικούς που οργάνωσαν οι Εκδόσεις Μεταίχμιο με θέμα Τι (δεν) είναι φιλαναγνωσία.

Αρκεί κάποιος να σκεφτεί πώς του αρέσει να διαβάζει και τι κανόνες ακολουθεί ή δεν ακολουθεί, για να αρχίσει να καταλαβαίνει τι αναγνώστης.

Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί τα πρόσωπα ή τα γεγονότα που τον έφεραν κοντά στο βιβλίο ή τον έκαναν να «κρατήσει αποστάσεις», για να καταλάβει πώς ή χάρη σε ποιον διαμορφώθηκαν οι αναγνωστικές του συνήθειες.

Αρκεί κάποιος να αναλογιστεί τα βιβλία που διάβασε πάνω από 2 φορές, τα βιβλία που άφησε στη μέση ή τα βιβλία που ποτέ δεν θέλησε να αρχίσει, για να καταλάβει ότι τα αναγνωστικά κριτήρια αλλάζουν, εξελίσσονται… «μεγαλώνουν» μαζί με μας.

Και τότε… μοιραία …(τώρα αρχίζουν τα δύσκολα) θα αναλογιστείτε όλες τις φορές:

-          που αγοράσατε στο παιδί σας το βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα των παιδικών σας χρόνων

-          που είπατε στο παιδί σας «Μην ξαναδώ τα βιβλία στο πάτωμα ανάμεσα στα παιχνίδια σου»

-          που ρωτήσατε το παιδί σας «Πόσα βιβλία θα προλάβεις να διαβάσεις μέσα στις διακοπές των Χριστουγέννων/του Πάσχα;»

Όλοι όσοι συμμετείχαμε στο εργαστήριο είχαμε να πούμε διαφορετικές ιστορίες, να μοιραστούμε παιδικές αναμνήσεις και βιώματα.

Και μέσα από τη συζήτηση η Μαρέττα μάς βοήθησε να δούμε καθαρά ότι αγάπη για τα βιβλία χωρίς ελευθερία επιλογής, ρυθμού και έκφρασης δεν μπορεί να υπάρχει.

Εύη Τρούκη - parentbook.gr

Η νέα σειρά βιβλίων που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος λέγεται Οι υποθέσεις του επιθεωρητή Σπιθαμή και του Πα Λι Κάρι και απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών. Η σειρά βιβλίων με τις περιπέτειες του επιθεωρητή Σπιθαμή είναι ιδιαίτερα αγαπητή στην Ισπανία, όπου πρωτοεκδόθηκε, ενώ επίσης ήδη «ταξιδεύει» στη Γαλλία, στην Πορτογαλία, στη Βραζιλία, στην Ταϊλάνδη, στην Κορέα, στην Κίνα, στο Μεξικό, στην Αργεντινή και στην Τουρκία.

Ο επιθεωρητής Σπιθαμής είναι ένας αξιολάτρευτος ήρωας: αδέξιος και αστείος όπως ο επιθεωρητής Κλουζώ, θαυμαστής των περίεργων γκάτζετ όπως ο Αστυνόμος Σαΐνης, λάτρης του καλού φαγητού όπως ο Πέπε Καρβάλιο και ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο.
Ο Πα Λι Κάρι είναι ένας αξιαγάπητος βοηθός που αξιοποιεί την ευφυΐα του και τις ιδιαιτερότητες του πολιτισμού του για να λύσει τα μυστήρια. Συχνά μάλιστα τα καταφέρνει καλύτερα κι από τον επιθεωρητή.

Οι ιστορίες δεν περιλαμβάνουν βία και διακρίσεις. Το κείμενο παρακινεί το παιδί να σκεφτεί, καθώς τα στοιχεία για τη λύση του μυστηρίου βρίσκονται κρυμμένα στην πλοκή. Η έγχρωμη, πολύ προσεγμένη εικονογράφηση οξύνει την παρατηρητικότητα. Η σειρά είναι ιδανική για παιδιά που διαβάζουν μόνα τους.

---------------------------------------

Γιατί το parentbook σας προτείνει αυτή τη σειρά βιβλίων:

Πιστεύουμε ότι είναι μια σειρά παιδικών βιβλίων κατάλληλη για τα παιδιά που αρχίζουν να διαβάζουν μόνα τους. Σκεφθείτε τι θέλουμε ως γονείς σε αυτή τη φάση;

Με βάση την εμπειρία μας:

• Θέλουμε ένα βιβλίο που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον και τη φαντασία του παιδιού, ώστε να θέλει να το φτάσει μέχρι το τέλος. Άρα οι υποθέσεις ενός ντετέκτιβ, ένα μυστήριο που ξετυλίγεται ώσπου στο τέλος αποκαλύπτεται η λύση του, προσφέρονται για αυτόν τον σκοπό.

• Θέλουμε, όμως, το παιδί όχι μόνο να θέλει, αλλά και να μπορεί να φτάσει ως το τέλος του βιβλίου. Άρα θέλουμε ένα βιβλίο σχετικά μικρό, που δεν τρομάζει με τον όγκο του, δεν φαντάζει ατελείωτο και που το παιδί μπορεί εύκολα να το κουβαλάει μαζί του (π.χ. ενώ περιμένει στην αίθουσα αναμονής του παιδοδοντίατρου).

• Θέλουμε το παιδί διαβάζοντας να διασκεδάσει και να χαρεί, αλλά παράλληλα να ασκηθεί στην ανάγνωση και να μάθει νέες λέξεις. Θέλουμε δηλαδή το παιδί να εξασκηθεί στην ανάγνωση και την κατανόηση του γραπτού λόγου, χωρίς ο βαθμός δυσκολίας να είναι τέτοιος που θα μειώσει τη χαρά και την απόλαυση ή θα το απογοητεύσει και θα το εξαντλήσει. Άρα θέλουμε έναν ήρωα συμπαθή, ένα κείμενο σύντομο σε κάθε σελίδα, με χιούμορ, λεπτομερείς αλλά ξεκάθαρες περιγραφές, στοιχεία που διευκολύνουν το παιδί στην ανάγνωση και την κατανόηση. Θέλουμε στο κείμενο να υπάρχουν κάποιες φράσεις που επαναλαμβάνονται, ώστε το παιδί να «ακουμπά» σε αυτές με ασφάλεια και να πηγαίνει παρακάτω.

• Θέλουμε το παιδί να μάθει να σκέφτεται για αυτό που διαβάζει. Θα έχετε παρατηρήσει ότι τα παιδιά, όταν μελετούν για το σχολείο, δυσανασχετούν κάθε φορά πρέπει να απαντήσουν σε ερωτήσεις επί του κειμένου (δηλαδή στις ερωτήσεις που βασίζονται στο κείμενο που διάβασαν). Άρα θέλουμε ένα βιβλίο που ενθαρρύνει το παιδί όχι απλώς να διαβάσει μία παράγραφο, αλλά να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που διάβασε. Καθώς το παιδί μπαίνει στη θέση του ντετέκτιβ, έχει κάθε λόγο να διαβάζει με προσοχή κάθε πληροφορία και να την επεξεργάζεται, ψάχνοντας να βρει στοιχεία που θα βοηθήσουν στη λύση του μυστηρίου.

• Θέλουμε το παιδί να μάθει να σκέφτεται για αυτό που βλέπει. Θέλουμε δηλαδή να μάθει να παρατηρεί τις εικόνες ενός βιβλίου. Και πάλι έχει κάθε λόγο να το κάνει από τη στιγμή που οι εικόνες ανταποκρίνονται στο κείμενο και γίνονται εργαλείο για τη λύση του μυστηρίου.

Τελικά, θέλουμε το παιδί να θέλει να διαβάσει κι άλλο. Νομίζουμε ότι με την πρώτη κιόλας ιστορία «Το μυστήριο του χαμένου σερβίτσιου» ο συγγραφέας πετυχαίνει να… ανοίξει την όρεξη στα πιτσιρίκια να λύσουν κι άλλα μυστήρια και άρα να διαβάσουν κι άλλα βιβλία. Αν το παιδί σας αγαπήσει το πρώτο βιβλίο, θα βρει κι άλλα στην ίδια σειρά.

Τι άλλο μας άρεσε σε αυτή τη σειρά:

- Μας άρεσε ότι αυτή η σειρά ανοίγει ένα παράθυρο στη γνωριμία του παιδιού μ' έναν άλλο πολιτισμό, που διαφέρει από τα δυτικά πρότυπα. Ο ήρωας Πα Λι Κάρι είναι ένας συμπαθής Κινέζος μέσα από τον οποίο το παιδί γνωρίζει διαφορετικές συνήθειες.

- Μας άρεσε ότι ο συγγραφέας της σειράς (Δημοσιογράφος και Βιβλιοκριτικός) αποφάσισε να γράψει αυτές τις ιστορίες, επειδή δεν έβρισκε ιστορίες μυστηρίου γραμμένες για μικρά παιδιά.

Εύη Τρούκη - parentbook.gr

Νέος διαγωνισμός:

Κερδίστε το πρώτο βιβλίο της σειράς - Το μυστήριο του χαμένου σερβίτσιου. Κάντε κλικ ΕΔΩ για να μπείτε στον διαγωνισμό-κλήρωση

 Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Πώς αντιλαμβανόμαστε την παιδική ζήλεια; Ποια είναι τα σημάδια που θα βοηθήσουν τους γονείς να καταλάβουν ότι το παιδί τους ζηλεύει τα αδέρφια του; Η παιδική ζήλεια είναι ένα έντονο συναίσθημα που συνδέεται με τον φόβο και την ανασφάλεια που νιώθει ένα παιδί μήπως χάσει την αγάπη των γονιών του.

Τα παιδιά όταν βιώνουν ένα συναίσθημα, δεν είναι σε θέση να το ονοματίσουν, το εκφράζουν όμως μέσω της συμπεριφοράς τους. Έτσι, καλό είναι να έχουμε υπόψη τις παρακάτω συμπεριφορές που συνδέονται με το συναίσθημα της ζήλειας που μπορεί να νιώθει το παιδί για τα αδέρφια του:

-Παλινδρομικές μορφές συμπεριφοράς: Ένα παιδί μπορεί να εμφανίσει συμπεριφορές προηγούμενων ηλικιακών περιόδων π.χ. ενούρηση, πιπίλισμα δακτύλων, μωρουδίστικος τρόπος ομιλίας. Οι συμπεριφορές αυτές, οι οποίες είναι ασυνείδητες, συνήθως αποσκοπούν στο να τραβήξουν την προσοχή των γονιών.

-Επιθετικότητα: μπορεί να είναι λεκτική, να εκφράζεται με λόγια που υποδηλώνουν μια εχθρότητα ή αποστροφή προς τον αδερφό/ή…κοροιδίες, πειράγματα κτλ. Ή σωματική: χτυπήματα, κλωτσιές, δαγκωματιές ή άρπαγμα και πέταγμα της πιπίλας του αδερφού, των παιχνιδιών του. Επίσης, μπορεί το παιδί να εμφανίσει επιθετικότητα σε κάποιο άλλο περιβάλλον (π.χ. σχολείο).

-Επίδειξη μεγάλου θαυμασμού προς τον αδερφό ή το αντίθετο, επίδειξη πλήρους αδιαφορίας: Όταν τα παιδιά έχουν μάθει από το περιβάλλον ότι δεν είναι σωστό να ζηλεύουν,  είναι φυσικό να καταλαβαίνουν ότι θα είναι αποδεκτά μόνο όταν εκφράζουν θετικά συναισθήματα. Έτσι, εκδηλώνουν συνήθως υπερβολικό ενδιαφέρον προς τον αδερφό/ή. Απασχολούνται υπερβολικά μαζί του, τον φροντίζουν ή τον προστατεύουν. Άλλα παιδιά πάλι προσποιούνται ότι δεν τα ενδιαφέρει η ύπαρξή του.

-Αλλαγή στη συμπεριφορά: Περιλαμβάνει έντονα ξεσπάσματα οργής, συχνό και έντονο κλάμα, άρνηση φοίτησης στο σχολείο, υπερπροσπάθεια να ξεπεράσει τον αδερφό στις επιδόσεις, κλείσιμο στον εαυτό.

 --------------------------------

Ράνια Φιλίνδρα
Ψυχολόγος-Οικογενειακή θεραπεύτρια
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εάν επιθυμείτε να μοιραστείτε προβληματισμούς και ανησυχίες για το ρόλο σας ως γονέα και τις επιλογές σας γενικότερα ως ενήλικα, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή στο βιωματικό εργαστήριο για ενήλικες που συντονίζει η Ράνια Φιλίνδρα. Μάθετε περισσότερα κάνοντας κλικ ΕΔΩ

Η ζήλεια στα αδέρφια είναι ένα από τα πιο βασικά θέματα που απασχολούν όλους τους γονείς, ακόμα κι αυτούς που με βεβαιότητα θα πουν ότι δείχνουν την ίδια ακριβώς αγάπη και αφοσίωση σε όλα τους τα παιδιά. Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τις σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια και ειδικότερα για τη ζήλεια; Τι νιώθουν τα παιδιά που ζηλεύουν τ' αδέρφια τους και ποιες είναι οι βασικές αιτίες που την προκαλούν;

Τα παιδιά αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες όχι μόνο στην επαφή με τους γονείς αλλά και μέσα στη σχέση με τα αδέρφια. Συγκεκριμένα, μαθαίνουν να:

• Μοιράζονται συναισθήματα (π.χ. την αγάπη του γονιού) αλλά και πράγματα πολύτιμα (παιχνίδια, ρούχα κτλ)
• Συνεργάζονται στο παιχνίδι και στις υποχρεώσεις που έχουν μέσα και έξω από το σπίτι
• Μπαίνουν σε νέους ρόλους και αναλαμβάνουν ευθύνες (το μεγαλύτερο αδερφάκι βοηθά το μικρότερο)
• Έρχονται σε επαφή με τη διαφορετικότητα του άλλου
• Μαθαίνουν να συναγωνίζονται αλλά και να ανταγωνίζονται.

Η αδερφική σχέση είναι μία σχέση ζωντανή η οποία εξελίσσεται και περιλαμβάνει όλη την γκάμα των συναισθημάτων, από την αγάπη και τη συμπόνοια μέχρι τη ζήλεια και την ανταγωνιστική διάθεση. Στο παρόν άρθρο θα εστιάσουμε στη ζήλεια η οποία πολλές φορές δημιουργεί φόβο και ανησυχία στους γονείς.

Η ΖΗΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.

Πολλά παιδιά φοβούνται ότι θα χάσουν την αγάπη των γονιών λόγω της ύπαρξης ενός αδερφού. Άρα εμείς οι γονείς ας θυμόμαστε ότι επί της ουσίας το παιδί εκδηλώνει ζήλεια, επειδή φοβάται. Βέβαια, για τα παιδιά η αγάπη και η ασφάλεια αντανακλώνται σε πολύ απλά πράγματα (ένα παιχνίδι, μία μπάλα διαφορετικού χρώματος, ένα ρούχο ή ακόμα ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά) τα οποία όταν μοιράζονται ανάμεσα στα αδέρφια δημιουργούν εκρήξεις θυμού και ζήλειας. Έτσι, ένα παιδί μπορεί να ζηλεύει, γιατί ο αδερφός του έχει ένα ποδήλατο με ταχύτητες, ενώ αυτός όχι, ή γιατί κοιμάται στη μεριά του δωματίου που δεν υπάρχει ντουλάπα.

ΕΝΤΑΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

Η ζήλεια είναι ένα έντονο και επώδυνο συναίσθημα στο οποίο συνυπάρχουν πολλά στοιχεία όπως θυμός, λύπη, αίσθημα στέρησης, ανασφάλεια. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά βιώνουν πολύ έντονα τα συναισθήματά τους ασχέτως αν εμάς μας φαίνεται υπερβολικό αυτό. Επίσης, όταν το παιδί αισθάνεται κάτι, παραδίνεται απόλυτα στις αισθήσεις του. Γι’αυτό ενίοτε παρατηρούμε έντονα ξεσπάσματα θυμού τα οποία υποχωρούν γρήγορα, αν οι γονείς «αγκαλιάσουν» το συναίσθημα του παιδιού.

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΖΗΛΕΙΑΣ

1) Το παιδί αισθάνεται ότι στερείται την αγάπη των γονιών ή ότι μειώνεται η αγάπη τους λόγω της παρουσίας άλλων παιδιών. Λόγω αυτής της απώλειας – πραγματικής ή φανταστικής- το παιδί νιώθει μεγάλη ανησυχία και ανασφάλεια. Έτσι, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξανακερδίσει την αγάπη των μεγαλύτερων. Κάποιες φορές μάλιστα τα παιδιά μπαίνουν ασυνείδητα στο ρόλο του «κακού» παιδιού, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή.

2) Το χάσιμο της αποκλειστικότητας του γονιού/γονιών. Το παιδί θέλει να απολαμβάνει την απεριόριστη αγάπη και στοργή, χωρίς να τη μοιράζεται με κανένα. Η ύπαρξη αδερφών έχει ως αποτέλεσμα να χάνει αυτή την αποκλειστικότητα, γιατί ο αδερφός/ή καρπώνεται εκ των πραγμάτων ένα μέρος της φροντίδας και της αγάπης των γονιών.

3) Το μοίρασμα. Το παιδί μέχρι την ηλικία των 6-7 ετών διακατέχεται από έντονο εγωκεντρισμό με αποτέλεσμα να αδυνατεί να μπει στη θέση του άλλου. Ο εγωκεντρισμός είναι απόλυτα φυσιολογικός σε αυτές τις ηλικίες. Άρα ένα παιδί δεν θέλει να παραχωρήσει ή να μοιραστεί κάτι δικό του όχι γιατί είναι «κακομαθημένο», αλλά επειδή δεν είναι αναπτυξιακά έτοιμο.

4) Οι συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών. Συχνά οι γονείς προβαίνουν σε συγκρίσεις μεταξύ των αδερφών κυρίως όσον αφορά τους τρόπους συμπεριφοράς αλλά και τις σχολικές επιδόσεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να δημιουργήσει ζήλεια και ανταγωνισμό μεταξύ των αδερφών. Ας θυμόμαστε ότι οι παρατηρήσεις, τα σχόλια και οι συγκρίσεις των μεγαλυτέρων έχουν μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο στα παιδιά. Τα τελευταία μπορεί να πιστέψουν ότι οι γονείς προτιμούν το άλλο παιδί, γιατί τα πήγε καλύτερα στο διαγώνισμα ή επειδή βοήθησε στις δουλειές του σπιτιού.

Διαβάστε ακόμη ποια είναι τα σημάδια της παιδικής ζήλειας!

--------------------------------

Ράνια Φιλίνδρα
Ψυχολόγος-Οικογενειακή θεραπεύτρια
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εάν επιθυμείτε να μοιραστείτε προβληματισμούς και ανησυχίες για το ρόλο σας ως γονέα και τις επιλογές σας γενικότερα ως ενήλικα, μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή στο βιωματικό εργαστήριο για ενήλικες που συντονίζει η Ράνια Φιλίνδρα. Μάθετε περισσότερα κάνοντας κλικ ΕΔΩ

Κορίτσια, θα γίνω μάνα! Από τις εκδόσεις Μίνωας κυκλοφορεί το βιβλίο της Χριστίνας Κοπανά (Δημιουργός givethekids & mamamila).

Μέλλουσες μαμάδες και νέες μαμάδες θα βρείτε  στις σελίδες του μια πολύ καλή φίλη και μια ζεστή συντροφιά στις αγωνίες και τις χαρές της μητρότητας.

Για να το αποκτήσετε κάντε κλικ στο http://www.minoas.gr/book-3856.minoas

Σύντομη περιγραφή:

Είμαι έγκυος.
Οπότε, να τι σκέφτηκα: Θα κρατήσω τα χοντρά –σαν γεμιστά– βιβλία, γιατί μου είναι απαραίτητα, μα θα έχω και κάτι πιο ελαφρύ.
Για μετά το φαγητό.
Ίσως καμιά φορά και για πριν.
Μα το θέλω για να χαμογελάσω.
Να πάρω μια ανάσα.
Να δεχτώ πόσο φυσιολογικό είναι αυτό που μου συμβαίνει.
Να το αντιληφθώ σαν θαύμα, όχι σαν ιατρικό θέμα, και να το θαυμάζω κάθε στιγμή.
Περιμένω να γεννήσω ένα παιδί.
Ας μάθω και ας γελάσω μαζί.
Αυτό θέλω και αυτό χρειάζομαι.
Μπορώ να το έχω;

Μπορείς, αφού το νιώθεις, σκέφτηκα.
Και να, εδώ, μιλάω με λέξεις για όλα αυτά.
Γράφω όσα θέλω να διαβάσω.
Από ανάγκη και με πάθος.
Μα πάνω απ’ όλα γιατί αυτό θα ήθελα να έκαναν και για μένα τώρα που είμαι έγκυος.
Κι αν το κάνω για σας, το κάνω και για μένα. Και γι’ αυτό σας το αφιερώνω.
Γιατί, χάρη σ’ εσάς, χάρη στη δική σας σκέψη, τα κατάφερα και το έγραψα.
Με έναν τρόπο διαφορετικό από τον προφανή, το «γέννησα» και νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να το μοιράζομαι μαζί σας…