Το τέλος του, λίγο μετά που έγινε ο πρωταγωνιστής ταινίας!- Δείτε το ντοκιμαντέρ (βίντεο). Η δημιουργίας μιας ομάδας νέων ανθρώπων, κυρίως από την Κρήτη, που ήδη έχει βραβευτεί..
Τι είναι η παράσταση «ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα; Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο.
Πριν από λίγο καιρό, ο Ιάκωβος Απέργης, ο αρχιμάγειρας του Τζανείου, έφτασε στο νοσοκομείο κουβαλώντας δύο μεγάλα ταψιά.
Δαφνί. Κάθομαι στο γραφείο με ανοιχτό τον υπολογιστή και μπαίνει ένας τρόφιμος για να μου ζητήσει τα φάρμακα του που είχε ξεχάσει πως τα ήπιε..
Ορκισμένη λάτρης των Κυκλάδων∙ εικόνες, εμπειρίες, βιώματα.
Η Ικαρία επιλέχθηκε από καλούς φίλους. Αποφάσισα να ακολουθήσω.
Αν μη τι άλλο για να έχω άποψη για το νησί αυτό που έχει κερδίσει τόσο οπαδούς μα και εχθρούς. Φανατικοί αμφότεροι.
Διαθέσιμη θέση μόνον στο κατάστρωμα το πιο ψηλό, αυτό που ο ήλιος το καίει πριν ακόμη ξημερώσει.
Συνταξιδιώτες δίπλα μου τύποι που σίγουρα δεν θα συναντούσα στα αθηναϊκά μου λημέρια.
Εσωτερικός μονόλογος «Αγγελική χαλάρωσε! Μία εμπειρία είναι και εσύ από καιρό έχεις αποφασίσει να τις αποζητάς τις εμπειρίες και να τις εισπνέεις!».
Άφιξη στο νησί. Φύγαμε για πρώτη βουτιά στον Αρμενιστή.
Στη διαδρομή παντού σηκωμένα χέρια για οτοστόπ «Η τόση χαλαρότητα καταλήγει να δείχνει κάπως δήθεν..
Αγγελική ηρέμησε!
Θυμήσου την υπόσχεσή σου!»
Πρώτο βράδυ – πρώτο πανηγύρι στις Καρυδιές, «Παιδιά βιολί θα παίζει ο Φάκαρος!», τοπικός θρύλος εικάζω..στην Πελοπόννησο έχουμε την Πυργάκη! Φτάσαμε.
Το δρώμενο είναι στημένο γύρω από ένα εκκλησάκι, με κίτρινους γλόμπους από άκρη σε άκρη της χαλικιένιας λευκόστρωτης αυλής.
«Δεν είναι και άσχημα!»∙ για την ακρίβεια είναι πολύ γραφικά και ας λείπει η γνώριμή μου μπλε-λευκή απόχρωση. Βιολιά, βιολιά, βιολιά!
Οι πρώτες στροφές στον κύκλο που μεγαλώνει ολοένα με κάθε νότα..πολύ ποδοπάτημα.. «Λίγο κρασάκι ρε παιδιά, μπας και μάθω τα βήματα!».
Δύο ώρες μετά άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί ικαριώτικο πανηγύρι.
Στις επτά το πρωί ρωτούσα να μάθω σε ποιο θα πάμε το επόμενο βράδυ.
Πρωινές περιπλανήσεις τώρα.
Στο αμάξι και βουρ..δύο ωρίτσες μετά και αρκετά σεληνιακά βραχώδη τοπία φτάσαμε στην παραλία.
Όχι! Δεν έχει βουτιά ακόμη! Προς Θεού!
Να περπατήσουμε –για την ακρίβεια καταρριχηθούμε- και ένα χιλιόμετρο προτού αντικρύσουμε τις ξακουστές τυρκουάζ οάσεις εξωτικής ομορφιάς..! Σεϋχέλλες, Νας, Δράκανο.
Το νησί μετά βεβαιότητας δεν ενδείκνυται για αυτούς που θέλουν να ξεκουραστούν, αλλά για όσους είναι πρόθυμοι να το ανακαλύψουν και για μένα εκεί είναι που κάποιος ξεκουράζεται πραγματικά.
Όπως έχει γράψει και ο αγαπημένος μου Γάλλος συγγραφέας , «Το ταξίδι της ανακάλυψης δε σημαίνει να ψάχνεις καινούρια μέρη αλλά να έχεις καινούρια μάτια» και ναι, αυτό το ταξίδι σίγουρα σου αλλάζει τη ματιά, στην καθαρίζει και σε παρασέρνει σε ασυγκράτητα γέλια μπροστά σε κακοτράχαλες μα απόκοσμα όμορφες διαδρομές που δεν ξέρεις αν θα σε ενώσουν με το κέντρο του νησιού ή με το υπερπέραν.. «Και τι μας νοιάζει βρε παιδιά?
Έχει ένα μπουκάλι κρασί στο πίσω κάθισμα, θα επιβιώσουμε ό,τι και να γίνει!».
Και να σου πάλι τα γέλια.
Δεκαπενταύγουστος.
Η πιο μεγάλη ημέρα του χρόνου για πολλούς∙ για εμένα σίγουρα.
Πέντε ώρες ύπνου, ανυπόμονο ξύπνημα, πάνινα ταλαιπωρημένα παπούτσια –τα γυαλισμένα εδώ δεν έχουν θέση- και φύγαμε για Λαγκάδα!
Ξέφωτο στη μέση του πουθενά, λες και το ανακάλυψαν οι εξωγήινοι!
Το εκκλησάκι της Παναγιάς στο κέντρο.
Ατελείωτα τραπέζια, τοποθετημένα με σεβασμό γύρω από τη χωμάτινη πίστα, ουρά για τα απαραίτητα βρώσιμα και ο Φάκαρος στις επάλξεις.
Σας το ‘πα; Δεν σας το ‘πα! Καταπληκτικός ο Φάκαρος!!!
Και να σου οι πρώτες νότες του ικαριώτικου..και να σου που σηκώνομαι σαν ελατήριο και δεν ξανακάθισα ως το βράδυ.
Ούτε κρασί δεν ήπια.
Δεν το είχα ανάγκη!
Οτιδήποτε εκτός αυτού του κύκλου με έκανε να πιστεύω ότι θα χάσω κάτι πολύ πολύ σημαντικό∙
«Δώστου, δώστου, δώστου πέρα, δώστου φουστανιού σου αέρα…!»!.
Και βαλς φυσικά!
Και αυτά τα ανατολίτικα τα επονείδιστα για τα γούστα και τα σταθμά μου στην Αθήνα (τα τσιφτετέλια ναι!).
Και άκουσέ με καλά! Θα τα χορέψεις και αυτά! Δεν θα νιώσεις άβολα! Δεν θα ντραπείς!
Τουναντίον θα κουνηθείς σαν βιρτουόζος εκπλήσσοντας και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Θα μοιάζεις με έμπειρο χορευτή και εσύ μαζί με όλες τις άλλες διονυσιακές φιγούρες. «Είσαι από το νησί;», με ρώτησαν. Φούσκωσα σαν το παγόνι εγώ.
Μοναδική στιγμή απογοήτευσης; Όταν κατά τις δύο το ξημέρωμα εκεί που το γλέντι έσβηνε σιγά σιγά και οι φίλοι μου δεν είχαν δυνάμεις για να οδηγήσουν ως το επόμενο πανηγύρι.
Άκουσον άκουσον!
Τους το κρατώ παράπονο και το δηλώνω ευθαρσώς.
Εν κατακλείδι, το νησί σε προτρέπει να γίνεις αυθόρμητος, να χαλαρώσεις πλήρως, να βρεις ξανά τον πιο ανέφελο εαυτό σου και να μη σε νοιάζει αν την επομένη του δεκαπενταύγουστου τα μαλλιά σου έχουν ασπρίσει από τα χώματα της Λαγκάδας.
Σωστό παράσημο είναι! Με τους αργούς ρυθμούς τι γίνεται θα μου πεις τώρα; Υπερβολές θα σου απαντήσω εγώ.
Στο Χριστό Ραχών θα βρεις υπέροχα μαγαζιά με όλες των ειδών τις γευστικές προτάσεις (δεν απαριθμώ ονόματα καθότι το ρεπορτάζ δεν είναι διαφημιστικό).
Στο σημείο αυτό να δοθούν τα εύσημα στον πρόθυμο ξεναγό μας, γιατί θέλω να είναι ακριβοδίκαιη.
Και αν αργοπορήσουν τυχόν να σε εξυπηρετήσουν στο τοπικό γλυκοπωλείο όπου θέλεις να πληρώσεις εκείνη τη χειροποίητη carte postale που βρήκες, δεν έγινε και κάτι.
Την παίρνεις μόνος σου, σου κλείνεις το μάτι και βγαίνεις έξω ελαφρά ενοχλημένος που περίμενες τόση ώρα, επί της ουσίας όμως με ένα αίσθημα υπερηφάνειας για τη μικρή πράξη αναρχίας σου ταμάμ για την ικαριώτικη εσάνς.
Το κλοπιμαίο έχει πλέον τοποθετηθεί με περισσή υπερηφάνεια στο πίσω μέρος της πόρτας του υπνοδωματίου μου, παράσημο και αυτό∙ προς αποφυγή παρεξηγήσεων να αναφέρω ότι άφησα τον οβολό μου στο νησί ούσα λάτρης των χειροπιαστών τοπικών αναμνήσεων.
Θα κλείσω με τη φράση ενός μουστακοφόρου κυρίου περί τα 75 τον οποίο και τυχαία συναντήσαμε αγοράζοντας μέλι από το μαγαζί του
«Να περνάτε καλά πρωί, απόγευμα και βραδύ. Όχι μέτρια, καλά. Γιατί η ζωή έτσι αξίζει να περνιέται». Αυτό άλλωστε δεν είναι το αλάτι της;
Αγγελική
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Με σπουδές στην ελληνική φιλολογία και αγάπη για κάθε τι δημιουργικό˙ φωτογραφία, τέχνη, γράψιμο.
Δυσκολεύομαι να μιλήσω για τον εαυτό μου σε πλαίσιο μη επαγγελματικό, οπότε νομίζω πως την καλύτερη δουλειά αντί εμού την κάνει το προσωπικό μου ιστολόγιο φωτογραφίας (πατήστε εδώ)
Στα ελληνικά.. «η ζωή όπως η ζωή» γιατί αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πως η ομορφιά και η έμπνευση βρίσκονται παντού, περιμένοντας να ανακαλυφθούν από μάτια καθαρά.
Μιας και έρχεται τριήμερο και ομολογώ το μυαλό μου ταξιδεύει ήδη (ο καύσωνας επιταχύνει τη διαδικασία) είπα να σας μιλήσω για την πόλη μου. Τον Άγιο Νικόλαο Κρήτης.
Από που να ξεκινήσω; Το πρώτο πράγμα που θα σας πω γι'αυτή την πόλη είναι ότι έχει μια απύθμενη, ανεξήγητη έλξη. Αν ζήσεις σε αυτήν, δεν μπορείς να ζήσεις αλλού. Πιστέψτε με δεν φταίει η "νοσταλγία" της πατρίδας, της μυρωδιάς των παιδικών αναμνήσεων. Είναι ένας τόπος μαγικός με ομορφιά που δεν μπορείς να τη βαρεθείς και ανθρώπους που όσο σε πληγώνουν τόσο σε πορώνουν :-). Βέβαια, για να ειπωθεί η αλήθεια σε κάθε μικρή κοινωνία οι άνθρωποι σε πληγώνουν με το κουτσομπολιό και αυτό το βλέμμα το υπεροπτικό που στερείται ελευθερίας.
Από την άλλη πώς να κατηγορήσεις ανθρώπους; Δεν γίνεται. Είναι άδικο. Η ψυχοσύνθεση κάθε ενός από εμάς αλλάζει με τις εμπειρίες, τα χρόνια, τις παραστάσεις... Ας μην επεκταθώ όμως γιατί ούτε την κατάρτιση έχω ούτε και είναι ετούτος ο σκοπός του άρθρου.
Οι άνθρωποι λοιπόν αυτής της πόλης έχουν άπειρα χρώματα. Η νέα γενιά δε, είναι πραγματικά είναι συνονθήλευμα πολιτισμών. Είτε έχουν φύγει για σπουδές και έχουν επιστρέψει στην πόλη είτε δεν έφυγαν ποτέ με λίγες κουβέντες καταλαβαίνεις ότι είναι γεμάτοι όνειρα. Πασχίζουν να δημιουργήσουν, δεν επαναπαύονται και έχουν μοναδική τους στήριξη την ανάγκη τους να κάνουν τη διαφορά. Ας μη γελιόμαστε. Θέλει κότσια να έχεις πλήρες 8ώρο και τελειώνοντας να μην βουλιάζεις στον καναπέ αλλά να περπατάς στην παραλία και να βρίσκεις τρόπους να εκμεταλλευτείς όσα έχουν ξεχαστεί στον χρόνο δίνοντας τους ξανά μια ανάσα.
Αν ταξιδέψετε λοιπόν στον Άγιο Νικόλαο θα βρείτε μαγαζιά που σφύζουν από ζωή. Και δεν εννοώ ότι είναι γεμάτα από κόσμο. Εννοώ ότι "βουίζουν" οι άνθρωποι, ακούς γέλια, κουτσομπολιά, βλέπεις παρέες που δεν μοιάζουν η μία με την άλλη μπαίνεις σε ένα κλίμα ευφορίας απαράμιλλο.
Ξεκινάω με τις προτάσεις μου για ποτό. Κανέναν δεν θέλω να αδικήσω αλλά η ροή μου είναι συγκεκριμένη. Ξεκινάς τη βραδιά με ένα χαλαρό ποτό, που γίνεται έντονο και οι παλμοί ανεβαίνουν γεμάτοι κέφι, στο Bajamar. ΤΟ μαγαζί. Να πιείτε Dry Martini. Όχι, δεν είναι η σπεσιαλιτέ του (btw έχει άπειρα κοκτέιλ, τα παιδιά που έχουν το μαγαζί συνεχώς βρίσκουν τρομερές συνταγές να προτείνουν) είναι όμως το αγαπημένο μου κοκτέιλ που έχει συνδεθεί με το συγκεκριμένο μαγαζί. Με 2 Dry martini μυρίζει ΑΜΕΣΩΣ καλοκαίρι. Η μουσική δε, σε βάζει σε διάθεση να αρχίζεις να κουνάς το σώμα, να ξεχνάς όσα σε προβληματίζουν και να ετοιμάζεσαι για μια νύχτα αξέχαστη. Η τοποθεσία του μαγαζιού είναι "πασαρέλα" έχει στη σειρά μαγαζιά για κάθε γούστο, επομένως όπως φαντάζεστε ο δρόμος σφύζει από περπάτημα. Γόβες, πλατφόρμες, αθλητικά, bodycon φορέματα, σορτσάκια, γίνεται ένα πάρτι για το μάτι. Θα μπορούσα να σας γράψω σειρές ατέλειωτες αλλά δεν θα το κάνω, θα πάμε λίγο παρακάτω στον δρόμο της νυχτερινής ζωής μπας και τα προλάβω όλα.
Εδώ οι δρόμοι διχάζουν. Υπάρχει η επιλογή του να συνεχίσεις αλά ελληνικά και η επιλογή του να ακούσεις..."πριόνια". Μη γελάτε, ο καθένας διασκεδάζει με τον δικό του τρόπο. Αν δε, είσαι τυχερός μάλλον θα πας σε όλα τα μαγαζιά και για κάποιο λόγο θα διασκεδάσεις σε όλα εξίσου.
Παίρνω το δρόμο για τα ελληνικά μόνο γιατί έχω μεγαλώσει και οι αντοχές μου, ειδικά μετά από 2 dry martini, με ωθούν να κάνω τις νύχτες μικρότερες (ασχέτως αν με μαγικό τρόπο γυρνάω σπίτι ξημερώματα... είναι η εξέλιξη του αλκοόλ, αλλά αυτό δεν εμπίπτει σε ταξιδιωτικό οδηγό). Πάμε λοιπόν στο Molo. Εδώ, θα βρείτε ένα μαγαζί που δεν θυμίζει ελληνάδικο. Ευρύχωρο με τρομερά καλή υποδοχή και καλή ελληνική μουσική.
Θα πιείτε Tangeray με στυμμένο λεμόνι. Και πάλι είναι προσωπική επιλογή αλλά είπαμε... θα σας δείξω την πόλη με τα δικά μου μάτια... Εδώ λοιπόν είναι που ξεκινάει να αναβλύει το συναίσθημα. Μίνι treatment στον ψυχολόγο γίνεται. Αρχίζουν οι αγκαλιές, κλείνουν μάτια, τραγουδάς τραγούδια που δεν ξέρεις τους στίχους κλπ, κλπ, κλπ. Το πιο ωραίο σε αυτό το μαγαζί ξέρετε ποιό είναι;
Ότι έρχονται οι φίλοι σου που δεν ακούν ελληνικά, που δεν έχετε συννενοηθεί κι όμως περνάνε για ένα γεια, μπλέκεστε, γελάτε, γενικά χαλαρώνεις χωρίς πίεση για πρόγραμμα, εξηγήσεις, κανονίσματα.
Όπως υποσχέθηκα δεν θα "συνεχίσω" τη νυχτερινή βόλτα αφενός για να γράψω και για τα υπόλοιπα, αφετέρου γιατί δεν θέλω να εκθέσω στιγμές νεανικής τρέλας. Σας συμβουλεύω όμως να πάτε λίγο πριν βγει ο ήλιος στο κέρατο της Αμάλθειας στο λιμάνι και με τις πρώτες ακτίνες να βγάλετε εκείνες τις ξενυχτισμένες φωτογραφίες που τις βλέπεις μια ζωή και θυμάσαι μόνο υπέροχες στιγμές.
Μιας και είναι ανορθόδοξη η περιήγηση θα συνεχίσω με φαγητό και θα κλείσω με τις παραλίες.
Για φαγητό όπου κι αν πάτε θα φάτε καλά και θα πιείτε καλύτερα.
Το αγαπημένο μου ρακάδικο είναι το καρνάγιο στη λίμνη του Αγίου Νικολάου. Εκεί θα μάθετε τη φιλοξενία. Θα φάτε οπωσδήποτε Πανσέτα, θα μάθετε τη ρακί και θα πείτε όλα σας τα νέα, για δουλειές, προβλήματα, σχέσεις κλπ αλλά με έναν μαγικό τρόπο δεν θα σας πονάνε το ίδιο. Αν πίστευα στους μονόκερους θα έλεγα πως σε αυτό το μαγαζί υπάρχει ένα πέπλο ξεγνοιασιάς.
Άλλο αγαπημένο μαγαζί είναι η κοκολολενιά. Η γυναίκα δεν λέγεται έτσι αλλά έτσι την ξέρουμε. Εκεί θα φάτε κρητικό σπιτικό φαγητό. Την πιο καλή ομελέτα ever και κακά τα ψέμματα θα φύγετε "σκασμένοι" από γεύση...
Προχωράω στο κεφάλαιο: Γύρος. Δεν θίγω κανέναν τόπο αλλά σαν τον κρητικό πιτόγυρο δεν έχει. Όπου κι αν φάτε θα χορτάσετε σουβλάκι... Οκ. και θερμίδες αλλά καλοκαίρι είναι who cares, θα τις χάσετε στις ρακέτες.
Για το τέλος αφήνω τα χωριά. Δεν θα προωθήσω το δικό μου γιατί ΑΛΗΘΕΙΑ κάθε χωριό είναι τέλειο. Όπου κι αν πάτε, όπου κι αν φάτε θα περάσετε υπέροχα. Αληθινοί άνθρωποι, παρέες από το πουθενά, όλα όσα φαντάζεστε για την Κρήτη θα τα βρείτε στα χωριά της.
Παραθέτω μια μαντινάδα γιατί έχω μπει στο κλίμα και μου λείπει η Κρήτη απεριόριστα:
"Η πέτρα λένε είναι σκληρή, όμως δεν είναι αλήθεια, είναι σκληρότερες καρδιές που κρύβονται στα στήθια". Από τον Θανάση Σκορδαλό.
Η αγαπημένη της μάνας...
Μιας και έγραψα μαντινάδα οφείλω να σας στείλω σε πανηγύρι. Πρέπει να ζήσετε την εμπειρία από το κρητικό πανηγύρι. Να χορέψετε χωρίς να ξέρετε τα βήματα, να γίνετε "ένα" με αγνώστους, να αισθανθείτε κρητικοί μέσα στους κρητικούς.
Ένα από τα "καλύτερα" πανηγύρια είναι η γιορτη του εφτάζυμου στον Κρούστα (εννοείται βέβαια ότι αγαπώ το πανηγύρι στο χωριό μου το μικρό Καστέλλι Φουρνής που όσο μικρό κι αν είναι τόσο "μεγάλο" κέφι φέρνει).
Για μπάνιο όπου κι αν πάτε είναι καλά.
Τα πάντα θα βρείτε, οικογενειακές παραλίες, γαλάζια νερά, beach bar, πισίνες τα πάντα.
Η δική μου αγαπημένη βουτιά είναι από το καίκι του μπαμπά (όχι δεν είναι ψαράς). Βόλτα πίσω από τη Σπίναλογκα και βουτιά σε νερά κρουσταλένια...
Σας αφήνω. Η μόνη ταξιδιωτική συμβουλή που θα σας δώσω αν έχετε προγραμματίσει διακοπές στην Κρήτη είναι να έχετε στο νου ότι το νησί, έχει βέβαια αμέτρητες ομορφιές, αλλά αυτό που πραγματικά μπορεί να προσφέρει όσο κανένα άλλο είναι ομορφιά ψυχής. Ναι, ψυχής. Οι άνθρωποι κάνουν τη διασκέδαση και η Κρήτη από άκρη σε άκρη έχει παλμό. Καρδιοχτύπι. Και αυτή η ομορφιά δεν γίνεται ποτέ βαρετή.
Το βίντεο από τον Άγγελο Ψωμόπουλο, τον Λουκιανό Αρναουτάκη και τον Φωκά Βάρδα έχει τίτλο "Μια μέρα στον Άγιο" και θα μπορέσει να σας δώσει όσα εγώ δεν άγγιξα καν με το άρθρο. Επίσης, επιβεβαιώνει ότι η πόλη είναι γεμάτη ταλέντα.
#ta_leme
Μια μοντέρνα οικογένεια βάφει τα στερεότυπα με το χρώμα που της ταιριάζει. Το parentbook.gr είναι
Το parentbook.gr είναι μια ιστοσελίδα για όλες τις οικογένειες. Εκείνες που έχουν παιδί, εκείνες που δεν έχουν παντρευτεί, εκείνες που δεν θα παντρευτούν ποτέ. Γονείς, singles, κατοικίδια, όλοι μια παρέα εδώ, επιλέγουμε το χρώμα που μας ταιριάζει…