Τι να κάνω, όταν το παιδί μου ζηλεύει; Πώς μπορώ να το βοηθήσω; Η παιδική ζήλεια απασχολεί πολύ τους γονείς, όμως ούτε η τιμωρία ούτε η γκρίνια είναι η απάντηση. Θα πρέπει να μην καταδικάσω το παιδί αλλά να το βοηθήσω να καταλάβει τι νιώθει και να το εκφράσει. Άλλωστε δεν αποκλείεται να έχουμε καλλιεργήσει αυτό το συναίσθημα ζήλειας άθελά μας με κάτι που είπαμε ή κάναμε.
Υπάρχουν 4 βασικά σημεία που πρέπει να έχουμε υπόψη:
- Σε αγαπώ με ό,τι αισθάνεσαι. Είναι σημαντικό να δεχτώ ως γονιός ότι η ζήλεια είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα και το παιδί μου έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει αυτό που νιώθει. Τα παιδιά είναι παιδιά και λόγω ηλικίας δεν είναι ώριμα να μοιραστούν την αγάπη των γονιών ή τα πράγματά τους. Είναι διαφορετικό να πω: «Δεν είναι σωστό να ζηλεύεις τον αδερφό σου, τα αδέρφια αγαπούν πάντα ο ένας τον άλλο» και άλλο «Το καταλαβαίνω ότι ζηλεύεις τον αδερφό σου, και εγώ κάποτε ζήλευα την αδερφή μου/τον ξάδερφό μου, αλλά δεν είναι σωστό να τον χτυπάς επειδή πήρε το παιχνίδι σου». Στην πρώτη περίπτωση απορρίπτω το συναίσθημα του παιδιού ενώ στη δεύτερη δεν δέχομαι τις πράξεις του.
- Ό,τι δεν λέγεται, γίνεται. Το παιδί θα πρέπει να αισθάνεται ότι υπάρχει χώρος να εκφράσει τη ζήλεια του, να τη βάλει σε λέξεις. Διαφορετικά, δε θα μάθει ποτέ τι είναι αυτό το συναίσθημα και θα το κάνει μονίμως… πράξη. Επίσης, σε περίπτωση που το παιδί μου έχει ανάγκη να αποφορτιστεί μπορεί να εκτονώσει τη ζήλεια του με το να στραφεί στην αγαπημένη του ασχολία.
- Εγώ, ως παιδί ζήλευα; Για να θυμηθώ... Όταν ήμουν εγώ παιδί, θυμάμαι ότι μας επιτρεπόταν να ζηλεύουμε ή μήπως η ζήλεια ήταν κάτι «κακό»; Αν τότε ως παιδί έπαιρνα από τους γονείς μηνύματα όπως «Καλά, δεν ντρέπεσαι να ζηλεύεις;», είναι πιθανό ως γονιός να επαναλάβω το ίδιο μοτίβο και να μη δέχομαι το παιδί μου να αισθάνεται θυμό, ζήλεια, απελπισία και οποιοδήποτε άλλο «ενοχλητικό» συναίσθημα.
- Ο αόρατος πήχης. Δέχομαι ότι το παιδί μου δρα και σκέφτεται διαφορετικά από εμένα ή τα αδέρφια του; Ή μήπως χωρίς να το καταλαβαίνω, κάνω συγκρίσεις; Όταν λέμε «Εγώ στην ηλικία σου δούλευα και ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος, εσύ τι κάνεις;», «ο αδερφός σου είναι πολύ έξυπνος», «η Μαρία είναι φιλότιμη…προσπαθεί…» στην ουσία κάνουμε συγκρίσεις που δημιουργούν μέσα στην οικογένεια έναν αόρατο «πήχη» προσδοκιών. Έτσι, τα παιδιά παίρνουν το μήνυμα ότι αυτό που είναι ή κάνουν δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται να κάνουν κάτι ακόμα (χωρίς να είναι σαφές τι είναι αυτό), για να εκπληρώσουν τις επιθυμίες των γονιών και να έχουν την πολυπόθητη αποδοχή μας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το έδαφος είναι γόνιμο για την παγίωση της ζήλειας και του ανταγωνισμού ανάμεσα στα αδέρφια. Υπάρχει όμως και μία άλλη θέαση των πραγμάτων που συμπυκνώνεται στη φράση «Ο κόσμος θα ήταν πολύ βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Είναι ωραίο που κανείς δεν είναι ίδιος με τους άλλους και εσύ δεν είσαι σαν τον/την αδερφό/ή σου».
--------------------------------
Ράνια Φιλίνδρα
Ψυχολόγος-Οικογενειακή θεραπεύτρια
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
