Αυτό το κείμενο δεν είναι λόγια αποχαιρετισμού. Είναι ένα κείμενο που μιλάει για το πέρασμα από τον ενεστώτα στον αόριστο. Δυο χρόνοι που αν και φαίνεται ότι απέχουν πολύ μεταξύ τους, στην πραγματικότητα η απόσταση που τους ενώνει ή τους χωρίζει, όπως θέλετε πέστε το, δεν είναι παραπάνω από ένα…
Έχεις ετοιμάσει από καιρό τα πράγματά σου και τα δικά του και περιμένεις με ανυπομονησία να ξεκινήσετε το ταξίδι σας... Θα είναι ο συνοδηγός σου... Θα είστε οι δύο σας... Ένα μακρύ ταξίδι που δε θα μοιάζει με κανένα άλλο... Διαβάστε το άρθρο της Δήμητρας Λ.
Πάνε ήδη δυόμιση χρόνια από τη μέρα που ανταμώσαμε για πρώτη φορά, από τη μέρα που ήρθες στον κόσμο και αναγκάστηκες να ζήσεις έξω από το σώμα το δικό μου.
Έχει κολλήσει το χέρι μου στο πληκτρολόγιο.
Θυμάμαι να χτυπάει το ξυπνητήρι και να πετάγομαι από το κρεβάτι. Ξημέρωνε η πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου.
Είχα ονειρευτεί όσο τίποτα στη ζωή μου τη στιγμή που θα σε αγκάλιαζα.
Ήταν άραγε όταν σε πρωτοείδα; Όταν σε ένιωσα για πρώτη φορά μέσα μου;
Τα είχες καταφέρει, είχες γεννηθεί γερή, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου, γεμάτη δέος και ευγνωμοσύνη.