Άλλοι, που δεν είχατε αυτή την τύχη καθώς μένατε σε κάποια μεγαλούπολη, σίγουρα θυμάστε τον εαυτό σας να παίζει με τα καινούρια σας παιχνίδια ή να πηγαίνετε σε παιδότοπους. Τότε κάθε μέρα ήταν παιχνίδι. Ακόμα και το σχολείο έκρυβε την ανυπομονησία να δούμε τους συμμαθητές μας και να συζητήσουμε για τις καινούριες τάπες ή την καινούρια Barbie που βγήκε. Κάπου στο ενδιάμεσο υπήρχαν και τα μαθήματα αλλά δε βαριέσαι, καλά περνάγαμε και τότε. Υπήρχαν άλλωστε και οι φορές που ο δάσκαλος έκανε ησυχία να ακούσουμε το σπουργίτι που κελαηδούσε, ή μας έβαζε να ακούσουμε Χατζηδάκη και Θεοδωράκη. Εμείς λοιπόν μεγαλώσαμε, πετύχαμε ο καθένας στο χώρο του. Άλλοι έγιναν εξαιρετικοί γονείς, άλλοι πετυχημένοι επαγγελματίες, άλλοι αθλητές… Πήραμε το δρόμο μας. Το κοινό της γενιάς μας αλλά και της γενιάς πριν από εμάς είναι ότι αναπολούμε τα όμορφα παιδικά μας χρόνια. Γιατί έχουμε βαλθεί όμως να μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά χωρίς παιδικότητα;
πατήστε εδώ, για τη συνέχεια.