Ως γονείς, θέλουμε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά μας! Προσπαθούμε να τους προσφέρουμε ερεθίσματα φέρνοντάς τα σε επαφή με διάφορες δραστηριότητες, όχι μόνο για να τα απασχολήσουμε δημιουργικά αλλά και για να τους προσφέρουμε όλα τα ωφέλη που εμπεριέχονται στην ενασχόληση με τις δραστηριότητες αυτές.
Μία από τις επιλογές των γονέων είναι και η μουσικοκινητική. Συνδυάζοντας τη μουσική με την κίνηση, τα παιδιά ανακαλύπτουν και εξερευνούν το ρυθμό και τη μελωδία, παίζουν με κρουστά όργανα ειδικά για μικρές ηλικίες, αυτοσχεδιάζουν και αναπτύσσουν τη φαντασία τους. Παράλληλα, ως μέλη μιας ομάδας, κοινωνικοποιούνται και μαθαίνουν να ακολουθούν κανόνες.
Η μουσικοκινητική απευθύνεται σε παιδιά όλων των ηλικιών, ακόμα και σε βρέφη! Τα σύγχρονα μουσικοπαιδαγωγικά συστήματα που απευθύνονται σε τόσο μικρές ηλικίες είναι σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να παρακολουθούν το μάθημα και οι γονείς, οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά ενθαρρύνοντας κατά αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους.
Και έτσι έρχεται η μέρα για το πρώτο μάθημα! Η αγωνία υπάρχει πάντα.
“Άραγε θα του αρέσει;”
“Και αν δεν θέλει να κάνει αυτά που δείχνει η δασκάλα;”
“Μήπως είναι μικρή;”
Αυτά και άλλα πολλά περνούν από το μυαλό κάθε γονέα και είναι απολύτως φυσικό! Αν στο μάθημα το παιδί δείξει ενδιαφέρον και περάσει όμορφα, οι γονείς είναι κι αυτοί χαρούμενοι. Τι συμβαίνει όμως αν το παιδί αντιδράσει διαφορετικά από ό,τι περιμένουν οι γονείς;
Είναι γεγονός ότι κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα. Την ώρα που οι γονείς μπορεί να περνούν όμορφα στο μάθημα, το παιδί μπορεί να δείχνει αδιαφορία και να μην θέλει να τραγουδήσει ή να κάνει κινήσεις όπως τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί να προτιμάει να ασχοληθεί με κάτι άλλο που του τράβηξε την προσοχή στην αίθουσα ή να κουρνιάσει στην αγκαλιά της μαμάς. Μπορεί ακόμα και να αρχίσει να κλαίει. Σε αυτή την περίπτωση, οι γονείς δεν πρέπει να αισθάνονται άβολα απέναντι στους υπόλοιπους γονείς ή το δάσκαλο, αλλά θα πρέπει να απευθυνθούν στο άτομο που είναι κατάλληλο να τους εξηγήσει ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανησυχητική. Και το άτομο αυτό δεν είναι άλλο από τον ίδιο τοδάσκαλο!
Οι δάσκαλοι το ξέρουν· κάθε παιδί θέλει το χρόνο του. Ένα παιδί που στην τάξη δεν τραγουδάει, δεν σημαίνει ότι δεν ακούει, απλώς δεν νιώθει έτοιμο να εκφραστεί μέσα στην τάξη. Ίσως το κάνει κάποια στιγμή όταν θα είναι στο σπίτι χωρίς να το περιμένει κανείς! Αν άρχισε να κλαίει μπορεί να φοβήθηκε από τη μουσική, ιδίως αν αυτή ήταν δυνατή και ζωηρή. Αν θέλει να μείνει στην αγκαλιά της μαμάς είναι επειδή εκεί αισθάνεται ασφάλεια. Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται πίεση αλλά ενθάρρυνση. Για κάποια παιδιά η πρώτη χρονιά είναι ολόκληρη χρονιά προσαρμογής. Ο δάσκαλος θα συμβουλέψει τους γονείς ώστε να μην έχουν άγχος-άλλωστε η μουσική πρέπει να είναι διασκέδαση!
Η υπομονή, η ενθάρρυνση και το πιο ζεστό μας χαμόγελο είναι ό,τι καλύτερο για τα παιδιά μας. Κάποια μέρα μπορεί να μας εκπλήξουν με όλα αυτά που θα έχουν μάθει μέσα από αυτές τις δραστηριότητες. Και αυτή η μέρα μπορεί να μην είναι τόσο μακρινή όσο φανταζόμαστε!
Ελισάβετ Νάκου, υπεύθυνη προγραμμάτων στο χώρο εκπαίδευσης “Βρέχει νότες”.
