«Φαντάζομαι θέλετε να ξεκινήσουμε από την περιπέτειά μου» είπε μόλις ξεκίνησε η συνέντευξη με τον ρεπόρτερ της εφημερίδας.
«Δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω σε 2-3 ερωτήσεις σας γι’ αυτό, αλλά, όπως είπα και στη δήλωσή μου την Παρασκευή, δεν επιθυμώ να απασχολήσω ξανά τους πολίτες με το προσωπικό μου πρόβλημα» πρόσθεσε και όταν παρατήρησα ότι έκανε σε πολύ κόσμο μεγάλη εντύπωση η γενναιότητά του να παραδεχθεί δημόσια την ασθένειά του, με παρότρυνε να πατήσω το κουμπί της εγγραφής και να ξεκινήσουμε χωρίς άλλους προλόγους.
– Πρέπει να είστε ο πρώτος πολιτικός που επέλεξε να πει δημόσια ότι έχει καρκίνο, ότι θα κάνει εγχείρηση και μόλις προχθές ότι θα χρειαστεί να συνεχίσετε τη θεραπεία σας.
– Δεν έχω μάθει να κοροϊδεύω τον κόσμο. Ούτε στα μικρά ούτε στα μεγάλα. Ισως γιατί δεν ξέρω να κοροϊδεύω και τον εαυτό μου. Και από τη στιγμή που αποφάσισα να γίνω πολιτικός ήξερα ότι δεν θα δίνω λόγο μόνο στην οικογένεια και στους φίλους μου, αλλά και στην κοινωνία. Και μετά, εγώ δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματά μου. Δεν μπορώ εύκολα να το κάνω αυτό.
– Πόσο καιρό το ξέρατε;
– Από τον Απρίλιο. Από τότε που τον εντόπισαν οι γιατροί του Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας σε ένα έλεγχο ρουτίνας. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
– Θα μπορούσατε να κάνετε κάτι νωρίτερα;
– Ναι. Αλλά τα τελευταία χρόνια, μέσα στην καταιγίδα, το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν «να κάνω έναν έλεγχο». Αυτό μπορείτε να το διαβάσετε και ως μια συμβουλή στους συνομηλίκους μου.
– Οταν βγήκατε από το νοσοκομείο κάνατε μια δήλωση ότι χρειάζεται μια επανάσταση στην Υγεία και θα ήθελα με δυο λόγια να μου περιγράψετε τη δική σας εμπειρία.
– Εγώ δεν είχα ουρές και αναμονή. Και δεν θα προσποιηθώ το αντίθετο. Τα νοσοκομεία μας όμως υποφέρουν. Οχι σήμερα. Πάντα. Εχουμε καλούς γιατρούς, ήρωες νοσηλευτές αλλά μας λείπουν τα μέσα. Από κρεβάτια μέχρι και φάρμακα πολλές φορές. Στην Ιταλία το 80% των επεμβάσεων είναι ρομποτικές, εδώ στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουμε ούτε ένα ρομπότ. Λες και δεν μας ενδιαφέρει να μειώσουμε τον πόνο και την ταλαιπωρία. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα νέο σχέδιο με προτεραιότητα στον άρρωστο.«Φαντάζομαι θέλετε να ξεκινήσουμε από την περιπέτειά μου» μου είπε μόλις συναντηθήκαμε σκεπτόμενος περισσότερο ως δημοσιογράφος, αλλά και θέλοντας μάλλον να με κάνει να μην αισθάνομαι άβολα. «Δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω σε 2-3 ερωτήσεις σας γι’ αυτό, αλλά, όπως είπα και στη δήλωσή μου την Παρασκευή, δεν επιθυμώ να απασχολήσω ξανά τους πολίτες με το προσωπικό μου πρόβλημα» πρόσθεσε και όταν παρατήρησα ότι έκανε σε πολύ κόσμο μεγάλη εντύπωση η γενναιότητά του να παραδεχθεί δημόσια την ασθένειά του, με παρότρυνε να πατήσω το κουμπί της εγγραφής και να ξεκινήσουμε χωρίς άλλους προλόγους.
– Πρέπει να είστε ο πρώτος πολιτικός που επέλεξε να πει δημόσια ότι έχει καρκίνο, ότι θα κάνει εγχείρηση και μόλις προχθές ότι θα χρειαστεί να συνεχίσετε τη θεραπεία σας.
– Δεν έχω μάθει να κοροϊδεύω τον κόσμο. Ούτε στα μικρά ούτε στα μεγάλα. Ισως γιατί δεν ξέρω να κοροϊδεύω και τον εαυτό μου. Και από τη στιγμή που αποφάσισα να γίνω πολιτικός ήξερα ότι δεν θα δίνω λόγο μόνο στην οικογένεια και στους φίλους μου, αλλά και στην κοινωνία. Και μετά, εγώ δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματά μου. Δεν μπορώ εύκολα να το κάνω αυτό.
– Πόσο καιρό το ξέρατε;
– Από τον Απρίλιο. Από τότε που τον εντόπισαν οι γιατροί του Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας σε ένα έλεγχο ρουτίνας. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
– Θα μπορούσατε να κάνετε κάτι νωρίτερα;
– Ναι. Αλλά τα τελευταία χρόνια, μέσα στην καταιγίδα, το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν «να κάνω έναν έλεγχο». Αυτό μπορείτε να το διαβάσετε και ως μια συμβουλή στους συνομηλίκους μου.
– Οταν βγήκατε από το νοσοκομείο κάνατε μια δήλωση ότι χρειάζεται μια επανάσταση στην Υγεία και θα ήθελα με δυο λόγια να μου περιγράψετε τη δική σας εμπειρία.
– Εγώ δεν είχα ουρές και αναμονή. Και δεν θα προσποιηθώ το αντίθετο. Τα νοσοκομεία μας όμως υποφέρουν. Οχι σήμερα. Πάντα. Εχουμε καλούς γιατρούς, ήρωες νοσηλευτές αλλά μας λείπουν τα μέσα. Από κρεβάτια μέχρι και φάρμακα πολλές φορές. Στην Ιταλία το 80% των επεμβάσεων είναι ρομποτικές, εδώ στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουμε ούτε ένα ρομπότ. Λες και δεν μας ενδιαφέρει να μειώσουμε τον πόνο και την ταλαιπωρία. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα νέο σχέδιο με προτεραιότητα στον άρρωστο.
«Δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω σε 2-3 ερωτήσεις σας γι’ αυτό, αλλά, όπως είπα και στη δήλωσή μου την Παρασκευή, δεν επιθυμώ να απασχολήσω ξανά τους πολίτες με το προσωπικό μου πρόβλημα» πρόσθεσε και όταν παρατήρησα ότι έκανε σε πολύ κόσμο μεγάλη εντύπωση η γενναιότητά του να παραδεχθεί δημόσια την ασθένειά του, με παρότρυνε να πατήσω το κουμπί της εγγραφής και να ξεκινήσουμε χωρίς άλλους προλόγους.
– Πρέπει να είστε ο πρώτος πολιτικός που επέλεξε να πει δημόσια ότι έχει καρκίνο, ότι θα κάνει εγχείρηση και μόλις προχθές ότι θα χρειαστεί να συνεχίσετε τη θεραπεία σας.
– Δεν έχω μάθει να κοροϊδεύω τον κόσμο. Ούτε στα μικρά ούτε στα μεγάλα. Ισως γιατί δεν ξέρω να κοροϊδεύω και τον εαυτό μου. Και από τη στιγμή που αποφάσισα να γίνω πολιτικός ήξερα ότι δεν θα δίνω λόγο μόνο στην οικογένεια και στους φίλους μου, αλλά και στην κοινωνία. Και μετά, εγώ δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματά μου. Δεν μπορώ εύκολα να το κάνω αυτό.
– Πόσο καιρό το ξέρατε;
– Από τον Απρίλιο. Από τότε που τον εντόπισαν οι γιατροί του Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας σε ένα έλεγχο ρουτίνας. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
– Θα μπορούσατε να κάνετε κάτι νωρίτερα;
– Ναι. Αλλά τα τελευταία χρόνια, μέσα στην καταιγίδα, το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν «να κάνω έναν έλεγχο». Αυτό μπορείτε να το διαβάσετε και ως μια συμβουλή στους συνομηλίκους μου.
– Οταν βγήκατε από το νοσοκομείο κάνατε μια δήλωση ότι χρειάζεται μια επανάσταση στην Υγεία και θα ήθελα με δυο λόγια να μου περιγράψετε τη δική σας εμπειρία.
– Εγώ δεν είχα ουρές και αναμονή. Και δεν θα προσποιηθώ το αντίθετο. Τα νοσοκομεία μας όμως υποφέρουν. Οχι σήμερα. Πάντα. Εχουμε καλούς γιατρούς, ήρωες νοσηλευτές αλλά μας λείπουν τα μέσα. Από κρεβάτια μέχρι και φάρμακα πολλές φορές. Στην Ιταλία το 80% των επεμβάσεων είναι ρομποτικές, εδώ στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουμε ούτε ένα ρομπότ. Λες και δεν μας ενδιαφέρει να μειώσουμε τον πόνο και την ταλαιπωρία. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα νέο σχέδιο με προτεραιότητα στον άρρωστο.
