Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Οι περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω είμαστε ζογκλέρ. Καταφέρνουμε μέσα σε ένα 24ωρο να χωρέσουμε 8-10 ώρες δουλειά, ντάντεμα, διάβασμα παιδιών, καθάρισμα, μαγείρεμα, φροντίδα σπιτιού, γιατρούς, εφορίες, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και η λίστα συνεχίζεται. Χωρίς καμία διάθεση θυματοποίησης και ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει και βοήθεια ή όχι, το γεγονός παραμένει ότι στην Ελλάδα τουλάχιστον, η κοινή αντίληψη που επικρατεί είναι «ότι το σπίτι το κρατάει η γυναίκα».
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, συμφωνώ εν μέρει τουλάχιστον με την παραπάνω απαρχαιωμένη αντίληψη. Φαίνεται ότι για κάποιους λόγους η θηλυκή παρουσία εξισορροπεί τις ενέργειες και συμβάλλει περισσότερο στην οικογενειακή ηρεμία. Το θέμα όμως είναι ότι στην εποχή μας αυτό δεν είναι αρκετό. Παλαιότερα, όταν ο άντρας εργαζόταν και έφερνε αποκλειστικά αυτός στο σπίτι τον άρτον τον επιούσιον, οι ρόλοι ήταν πιο ξεκάθαροι. Ούτε το ζευγάρι μπερδευόταν ούτε τα παιδιά. Σήμερα όμως ο ρόλος του πατέρα είναι πολυσήμαντος και απαιτεί περισσότερα από τις μηνιαίες αποδοχές του.
Τα σημερινά παιδιά έχουν ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, τη συμμετοχή του πατέρα στη ζωή και τις δραστηριότητες τους, τις ανάγκες και τις σκέψεις τους. Ο πατέρας με την αρσενική ενέργεια που υλοποιεί, συμβολίζει την κοινωνική εικόνα και τη φυσική δύναμη, στοιχεία απαραίτητα για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Η έμφυτη τάση των αντρών να αλλάζουν τη ρουτίνα των παιδιών, να είναι πιο αυθόρμητοι, περισσότερο αστείοι και πιο πρόθυμοι να ακολουθήσουν τα παιδιά στο παιχνίδι είναι στοιχεία που συμβάλλουν στην ομαλή ανάπτυξη των παιδιών μας ισάξια με εμάς τις γυναίκες και τα αυστηρά μας προγράμματα.
Το μυστικό ίσως βρίσκεται στο ότι εμείς οι μαμάδες-σύντροφοι δεν έχουμε μέσα μας αναγνωρίσει την τεράστια αυτή συμβολή στην ανατροφή των παιδιών μας, και ακόμη περισσότερο, δεν ζητάμε από τους πατεράδες παραπάνω εμπλοκή. Με έντονη, από πολλές γενιές πίσω, την τάση να μοιάσουμε σε κάποια φιγούρα υπερήρωα ή αγίου, θεωρούμε ότι εμείς τα κάνουμε καλύτερα από εκείνους ή πως θα μας αρνηθούν ή πως δεν θα τα καταφέρουν.
Ομολογώ ότι τα παιδιά μου περνούν καλύτερα στα παιδικά πάρτι, όταν είναι μόνο με το μπαμπά τους, γιατί δεν έχουν ένα μονίμως ανήσυχο βλέμμα στην πλάτη τους. Περνούν καλύτερα στα ψώνια, όταν θα φάνε και μια έξτρα σοκολάτα. Τους περνά καμιά φορά πιο γρήγορα το χτύπημα με ένα αντρικό αστείο. Ο άντρας μου είναι εξίσου ικανός με εμένα, απλώς εντελώς διαφορετικός. Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε ο ένας τον άλλο, μπορούμε μόνο να αλληλοσυμπληρωθούμε. Να μάθουμε από τα λάθη μας.
Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή του πατέρα είναι το ίδιο απαραίτητη είτε δουλεύει η μητέρα είτε όχι. Ωστόσο, όταν δουλεύει η μητέρα, εκ των πραγμάτων υπάρχει περισσότερος χώρος για τον μπαμπά να ασχοληθεί με τα παιδιά. Υπάρχει η ανάγκη να μοιραστούν ευθύνες που αφορούν τις εξωσχολικές δραστηριότητες ή το διάβασμα, επομένως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να βρεθεί το παιδί μόνο με τον πατέρα για κάποια ώρα. Τελικά αυτός μπορεί να γίνει και δημιουργικός χρόνος.
Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω, έχοντας επιστρέψει πρόσφατα στη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, ότι στο μέλλον ο μπαμπάς των παιδιών μου θα κληθεί να διαδραματίσει πολύ μεγαλύτερο ρόλο. Ξέρω ότι δεν θα προλαβαίνω πάντα τις γιορτές της κόρης μου στο σχολείο ή τις καινούργιες λέξεις του γιου μου. Ξέρω ότι θα πρέπει να προσέχω ακόμη και τις πιο απλές υποσχέσεις (θα φτιάξουμε αύριο κέικ, θα πάμε παιδικό θέατρο, θα φτιάξουμε κατασκευή για τα Χριστούγεννα), γιατί μπορεί να μην είμαι σε φυσική κατάσταση να τις τηρήσω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Νιώθω μεγάλη ευθύνη να μην τα απογοητεύσω, άθελά μου. Γνωρίζω όμως ότι μπορώ να βασιστώ στη βοήθεια του άντρα μου. Πως όταν εγώ δεν θα είμαι εκεί, θα είναι εκείνος. Θα πάρει εκείνος τους βαθμούς και θα τους αγοράσει μια φορά και ένα έτοιμο κέικ! Χρειάζεται μόνο να προγραμματίζουμε σωστά, να επικοινωνούμε με ευκολία, να συγχωρούμε πολύ και να θυμόμαστε ότι πάνω από όλα, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!
Υστερόγραφο:
Είμαι πολύ χαρούμενη που ξαναδουλεύω. Μου αρέσει πολύ, με γεμίζει, νιώθω ικανή και γεμάτη ενθουσιασμό. Συνειδητά επιλέγω να λείπω περισσότερες ώρες από το σπίτι και να είμαι καλύτερη μαμά από πριν τις ώρες που επιστρέφω. Δεν ξέρω για πόσο χρονικό διάστημα θα το καταφέρω. Μπορεί σε ένα χρόνο από τώρα, να σας γράφω ότι τα παράτησα και ασχολούμαι αποκλειστικά με τη φροντίδα της οικογένειας και του σπιτιού. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα το δοκιμάσω! Το ζήτημα τελικά είναι να μην φοβόμαστε τις αλλαγές, γιατί η ίδια η ζωή είναι μια διαρκής αλλαγή. Ας καλωσορίζουμε και ας επιδιώκουμε τις αλλαγές, γιατί μας μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τον ίδιο μας εαυτό. Εξάλλου στην πορεία της ζωής, αλλάζει το σώμα μας και ο τρόπος της σκέψης μας από την ίδια τη φύση. Έχουμε όμως την επιλογή να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στις νέες ευκαιρίες και να εξελιχθούμε ή να αντισταθούμε σθεναρά, γαντζωμένοι στο παρελθόν. Αν επιλέξουμε το πρώτο, ακόμα και αν κάνουμε λάθος, τουλάχιστον θα δείξουμε στα παιδιά μας ότι είναι μια χαρά να κάνει κανείς και λάθη. Γιατί όποιος δεν κάνει λάθη , δεν κάνει απολύτως τίποτα. Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά και να γινόμαστε καλύτεροι. Πιο συμπονετικοί με τον εαυτό μας και τους άλλους. Και είναι ωραία να γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας. Να μοιραζόμαστε καλά και άσχημα. Να ζούμε μαζί με τους άλλους, αλλά όχι για τους άλλους. Καλή Κυριακή σε όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες!
Κ.Δ.