Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Πλησιάζοντας στη μεγάλη γιορτή του Πάσχα, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει λίστα με τα δώρα που χρειάζεται να προμηθευτώ για τα δυο κοριτσάκια που έχουμε βαφτίσει. Λαμπάδες, σοκολατένια αυγά, παπουτσάκια, παιχνίδια για τα αδερφάκια τους… Άραγε εκεί εξαντλείται ο ρόλος μου σαν πνευματική μητέρα;
Ο νονός και η νονά είναι η ευκαιρία που έχουν τα παιδιά να δεθούν και να αποκτήσουν ένα ιδιαίτερο δεσμό με κάποιο άτομο που δεν ανήκει στην οικογένεια, σε πολύ μικρή ηλικία. Ωστόσο συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να ταυτίζεται η έννοια του νονού με αυτή του χορηγού, και να εξαντλούνται οι συζητήσεις στο μέγεθος των παιδικών παπουτσιών. Σαφέστατα και ένας από τους ρόλους των νονών είναι να «καλομαθαίνουν» τα πιτσιρίκια. Απλά νιώθω ότι χρειάζεται να είναι και κάτι περισσότερο. Το ίδιο το τελετουργικού του μυστηρίου της βάπτισης, όπου οι νονοί δίνουν στο παιδί το όνομά του και η μητέρα υποκλίνεται στο τέλος του μυστηρίου μπροστά τους, για να πάρει το μωρό της αγκαλιά δείχνει ότι οι πνευματικού γονείς είναι κάτι πολύ περισσότερο από προμηθευτές παιχνιδιών.
Σίγουρα το σημαντικότερο ρόλο σε αυτό διαδραματίζουν οι ίδιοι ο γονείς, που επιλέγουν τους ανθρώπους που θα βαφτίσουν τα παιδιά τους. Όταν η «κουμπαριά» έχει επαγγελματικές προεκτάσεις ή άλλα οικονομικά συμφέροντα είναι λογικό τα παιδιά να μη βλέπουν σχεδόν ποτέ τους νονούς σαν κάποιο ιδιαίτερο πρόσωπο στη ζωή τους. Το άλλο φαινόμενο πάλι που οι οικογένειες βαφτίζουν αναμεταξύ τους τα παιδιά, έχει σίγουρα μια ασφάλεια μια και η θεία θα είναι και μια «σίγουρη» νονά, αλλά στερεί από το παιδί και την ευκαιρία να αποκτήσει προσλαμβάνουσες πνευματικές, διαφορετικές από εκείνες που έχει καθημερινά στο στενό πυρήνα της οικογένειας.
Πέρα από όλα τα παραπάνω, οι γονείς έχουν και το σημαντικό ρόλο να φέρνουν σε επαφή το παιδί με τους νονούς σε τακτική βάση και όχι δυο φορές το χρόνο. Η συνηθισμένη νοοτροπία που θεωρεί ότι οι νονοί έχουν «υποχρέωση» δεν είναι εντελώς αληθής. Σαφώς και αναλαμβάνεις μια ευθύνη όταν βαφτίζεις ένα παιδί, να είσαι παρών σε σημαντικές στιγμές της ζωής του, όμως είναι ωραίο να νιώθεις πως αυτό συμβαίνει γιατί πρωτίστως αγαπιέσαι ιδιαίτερα με τους γονείς του. Είναι μεγάλη τιμή να βαφτίζεις ένα παιδάκι και είναι μεγάλη τιμή να θέλει κάποιος να σου βαφτίσει το δικό σου παιδί. Για αυτό και τα κριτήρια θα πρέπει να είναι ποια στοιχεία του πνευματικού γονιού θα ήθελες να έχει το δικό σου παιδί; Γιατί τον επιλέγεις;
Η νονά της κόρης μου είναι η χαρά της ζωής. Είναι η προσωποποίηση της αισιοδοξίας, της ευγένειας και της φινέτσας. Θέλω η κόρη μου να της μοιάσει στην καλοσύνη της και στην όρεξη για διασκέδαση. Είναι η καλύτερη μου φίλη και ξέρω ότι, για παράδειγμα, θα κλαίμε παρέα στο αεροδρόμιο, την ημέρα που η κόρη μου θα φύγει έξω για σπουδές.
Ο νονός του γιου μου, είναι ο καλύτερος φίλος του άντρα μου. Είναι ντόμπρος και έντιμος και έχει ορισμένα «παραδοσιακά» στοιχεία που θα χαρώ να περάσουν και στον μικρό μου. Είναι ανοιχτοχέρης, έχει μεγάλη καρδιά, ξέρει να διασκεδάζει, είναι φιλόξενος και είμαστε σαν οικογένεια. Ξέρω ότι ο γιος μου θα του λέει τα πάντα για τις σχέσεις του, και ότι θα του δώσει να οδηγήσει κρυφά το αυτοκίνητό του.
Η νονά του γιου μου είναι η πιο τολμηρή, ευφυής και μορφωμένη σούπερ μαμά που ξέρω. Μένει στο εξωτερικό, ταξιδεύει πολύ, σπουδάζει πολύ, δουλεύει πολύ και έχει δυο υπέροχες δίδυμες κόρες. Θέλω ο γιος μου να μάθει από τη νονά του να είναι πολίτης του κόσμου και ταυτόχρονα βαθιά Έλληνας. Μόνο εκείνη μπορεί να του μάθει αυτό. Ξέρω ότι ο γιος μου, όταν μεγαλώσει, θα πάει ταξίδι στη νονά του και θα περάσει τόσο ωραία που δεν θα θέλει να γυρίσει.
Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μάθω στις βαφτιστήρες μου, να αγαπούν το διάβασμα και τις ιστορίες, να μη φοβούνται να είναι ο εαυτός τους και να εμπιστεύονται τη ροή της ζωής. Θα ήθελα να μπορούν να μου μιλούν για όσα τις προβληματίζουν και να συζητάμε ότι ονειρεύονται να κάνουν, όσο μεγαλώνουν.
Ωραία τα σοκολατένια λαγουδάκια και τα δώρα και όλα τα παραδοσιακά που συντροφεύουν την έννοια του νονού και της νονάς.
Ακόμη πιο ωραία όμως είναι, όταν η κόρη μου ζητάει να μιλήσει στη νονά της στο τηλέφωνο και όταν ο γιος μου τρέχει να αγκαλιάσει το νονό του, όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί όχι επειδή είναι Πάσχα, αλλά επειδή αγαπιόμαστε. Τότε, ξέρω ότι έχουμε επιλέξει σωστά και τα πιτσιρίκια μας είναι τυχερά γιατί υπάρχουν ακόμη τρεις άνθρωποι στον κόσμο που τα αγαπούν τόσο.