Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
9.00 πμ
Χρειάζεται να φύγω για τη δουλειά μου. Ο τρίχρονος γιος μου, έχει βγει μαζί μου ως την εξώπορτα και με τραβάει από το χέρι. «Χέλω μπέλα…έγια μαμάκι πάμε» Θέλει να τον πάω στην κοντινή παιδική χαρά. Σκύβω ήρεμα στο ύψος του και το εξηγώ ότι δεν μπορώ να τον πάω στις κούνιες γιατί χρειάζεται να πάω στο γραφείο μου και πως θα γυρίσω νωρίς και πως μπορούμε να πάμε αύριο μαζί.
Με κοιτάζει σοβαρός – σοβαρός και αποφαίνεται «Είχαι πολύ κακία μαμά.» Μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Τα έχω κάνει όλα σωστά θεωρητικά. Ξύπνησα νωρίτερα και πήγαμε μαζί να πάρουμε ψωμί από το φούρνο. Του διάβασα μια ιστορία όσο έπινε γάλα. Του μίλησα σταθερά και ήρεμα, στο ύψος του, χωρίς φωνές. Στο αυτοκίνητο κλαίω μέχρι να φτάσω στο γραφείο.
6.00μμ
Η κόρη μου χρειάζεται να κάνει τα μαθήματά της. Έχει ήδη γράψει και απλά χρειάζεται να κάνουμε τον έλεγχο. Θέλει να πάμε και στον παιδότοπο. Την παροτρύνω να συνεργαστούμε, να τελειώσει γρήγορα και να τα πάω και τα δύο μαζί να παίξουνε. Δύο ώρες μετά που επιτέλους τελειώνει, είναι αργά πια για να φύγουμε. Της εξηγώ ότι αν είχε στρωθεί τόση ώρα που την παρακαλούσα θα προλαβαίναμε, αλλά τώρα όχι. Με κοιτάζει θυμωμένη και μου λέει «Είσαι πολύ κακιά μαμά.»
Μέσα σε μια εβδομάδα, μέτρησα είκοσι φορές που τα παιδιά μου με αποκαλέσανε κακιά μαμά. Μπορεί να σας λέω και λίγες. Όποτε βάζω όρια, λέω όχι ή δεν τα υπηρετώ προκειμένου να κατακτήσουν την αυτονομία τους, με βαφτίζουν κακιά και μου γυρνούν την πλάτη.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι φοβερά δύσκολο να διδάσκεις όλη ημέρα είτε με το λόγο, είτε με τη συμπεριφορά σου. Είναι κοπιαστικό και συχνά με εξοντώνει να τα μαθαίνω καλούς τρόπους, να είναι τολμηρά αλλά και προσεκτικά, ευγενικά, να μοιράζονται, να μη δέρνονται, να συνεργάζονται, να, να, να… και όλα τα παραπάνω διατηρώντας τη ψυχραιμία μου, το χιούμορ μου και αφήνοντας στην άκρη όλα τα προσωπικά μου ζητήματα.
Με δουλειά και δύο μικρά παιδιά η έννοια του προσωπικού χρόνου ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ σκέφτομαι αν τα έκανα καλά σήμερα. Μήπως τα αδίκησα, μήπως τους φώναξα, μήπως δεν τα αφουγκράστηκα στη στενοχώρια τους, μήπως έγινε κάτι στο σχολείο και δεν το έμαθα, μήπως χίλια δυο πράγματα. Νιώθω αληθινά εξαντλημένη όταν μετά από όλη αυτή την προσπάθεια είναι δυσαρεστημένα.
Για αυτό και σήμερα αποφάσισα κάτι σπουδαίο. Θα ασχοληθώ λίγο περισσότερο με εμένα. Θα μου χαρίσω λίγη ξεκούραση και λίγη προσοχή. Θα πάω να κάνω κάτι που μου αρέσει και με αναζωογονεί. Για να μπορέσω να επιστρέφω με όρεξη πίσω στα πιτσιρίκια μου.
Δεν είμαι κακιά μαμά. Απλά είμαι κουρασμένη μαμά και οι κουρασμένες μαμάδες κάνουν συχνότερα λάθη. Τα παιδιά μου δεν είναι υποχρεωμένα να είναι όλη μέρα χαρούμενα επειδή εγώ κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Δικαιούνται να νιώσουν εκνευρισμό, θυμό ή απογοήτευση. Για αυτό και την επόμενη εβδομάδα θα μου δώσω άδεια από το αυστηρό πρόγραμμα και θα είμαι χαλαρή. Για αλλαγή σκέφτομαι να μη γυρίσω ένα απόγευμα, τρέχοντας με την ψυχή στο στόμα στο σπίτι μετά τη δουλειά. Να πάω μια βόλτα στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα και να περπατήσω όσο αντέχω. Να κλείσω ραντεβού για τη μαστογραφία που δεν έχω πάει εδώ και μήνες. Να κάνω κάτι εξωφρενικό, όπως να πάω θέατρο με μια φίλη μου μέσα στην εβδομάδα! Να ξαναρχίσω τη γυμναστική για να τα βγάζω πέρα με τα θηριάκια μου. Να με φροντίσω, γιατί με έχω παραμελήσει.
Μου αρέσει να είμαι μαμά. Καμαρώνω και χαίρομαι για τα πιτσιρίκια μου. Δεν μου αρέσει όμως να είμαι αποκλειστικά και μόνο μαμά.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Motherbook 17 - Η κακιά μαμά
