Η ημέρα ήταν επεισοδιακή ούτως ή άλλως, με συγχορδία κεραυνών, αστραπών και καταρρακτώδους βροχής να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν τελικά η παράσταση θα πραγματοποιηθεί ή αν θα φύγουμε απογοητευμένοι για τα σπίτια μας.
Σε αναμονή λοιπόν της επίσημης «ετυμηγορίας», δια στόματος του επικεφαλής του θιάσου.
Ώρα 20.10…
Είκοσι λεπτά περίπου πριν την επίσημη ώρα έναρξης, ο ουρανός μας έκανε το χατίρι και ως δια μαγείας τα βαριά σύννεφα αραίωσαν.
Τεχνικοί και ηθοποιοί άδραξαν βιαστικά την ευκαιρία κι έτρεξαν να φροντίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Κύριες και κύριοι, η παράσταση ξεκινά!
Σκηνικά, κοστούμια, χρώματα κι αρώματα βγαλμένα από τον 19ο αιώνα, κατέκλυσαν τη σκηνή.
Σαράντα χαρακτήρες, ο καθένας μοναδικός, άρχισαν να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας και η ιστορία άρχισε να μας συνεπαίρνει.
Δε θα σταθώ σε λεπτομέρειες, καθώς η υπόθεση του έργου είναι λίγο-πολύ σε όλους γνωστή:
ο «άσχημος» Σιρανό με τη χαρακτηριστικά μεγάλη του μύτη, όντας βαθιά και απόλυτα ερωτευμένος με την εξαδέλφη του Ρωξάνη, δίνει φωνή μέσα από τις ερωτικές του επιστολές στον νεαρό και όμορφο αγαπημένο της Κριστιάν, με μοναδικό σκοπό την έμμεση έκφραση του έρωτά του αλλά και την απόλυτη ευτυχία της ίδιας.
Όσο πιο σύντομα μπορώ, θα σας παραθέσω τις βασικές μου σκέψεις και εντυπώσεις:
Εξαιρετική η μετάφραση της Λουΐζας Μητσάκου σε έμμετρο λόγο, σπουδαία η μαυροφορεμένη παρουσία της βιολίστριας Βασιλικής Μαζαράκη σε εκπληκτική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, αποκλειστικά γραμμένη για την εν λόγω παράσταση.
Χλιαρή, έως αδιάφορη, η παρουσία της Δήμητρας Ματσούκα ως Ρωξάνη, που δεν απείχε πολύ από την τηλεοπτική της ταυτότητα, ωστόσο κανείς δε θα μπορούσε να παραβλέψει την εντυπωσιακότατη εμφάνισή της που άλλωστε την απαιτούσε ο ρόλος.
Ομολόγησα, πρώτα μέσα μου και μετά δυνατά στους φίλους μου, πως θα προτιμούσα να είχα δει τη διανομή με την Σμαράγδα Καρύδη, προκάτοχο της Ματσούκα στο ρόλο.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου (που αργότερα άκουσα πως τυγχάνει να είναι υιός της Φιλαρέτης Κομνηνού, βλ. άσχετη πληροφορία της ημέρας) φιλότιμα προσπάθησε να υποστηρίξει το ρόλο του Κριστιάν, έχοντας κάποιες καλές στιγμές.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που δυστυχώς τα ονόματά τους μου διαφεύγουν, στάθηκαν επάξια στο ύψος του έργου με πολύ ωραίο σκηνικό αποτέλεσμα, πολύ καλή κινησιολογία κι εντυπωσιακές «χορευτικές» ξιφομαχίες επί σκηνής.
Για άλλη μια φορά, αποκάλυψη ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Εξαιρετική άρθρωση και διακυμάνσεις στους τόνους της φωνής του, με λόγο που έσφυζε από πλήθος αποχρώσεων. Τρυφερός, αστείος, δυναμικός, κινητικά αέναος, πληθωρικός.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, Γιάννης Κακλέας, έχει δηλώσει ότι ο Σιρανό «είναι πέρα και πάνω απ’ όλα μια καλλιτεχνική φυσιογνωμία», παρά το κοινωνικό στάτους του ως στρατιωτικού με αντιεξουσιαστική ηθική και φέρεσθαι.
Έτσι ακριβώς τον ενσάρκωσε κι ο Χαραλαμπόπουλος, σκύβοντας με σεβασμό πάνω από το ρόλο και τελικά μπαίνοντας εκατό τοις εκατό μέσα σε αυτόν.
Συγκλονιστικός από την αρχή ως το τέλος, σπαρακτικός στις τελευταίες σκηνές του έργου.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον εν λόγω ηθοποιό, που προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους κορυφαίους – αν όχι τον κορυφαίο – της γενιάς του.
Προσωπικά, η ερμηνεία του με συντάραξε.
Πάντα απλός στο παίξιμό του, δίχως υπερβολές, νομίζω πως ο Σιρανό ήταν, έως στιγμής, ένας από τους ρόλους της ζωής του.
Απ’ όσο γνωρίζω η τελευταία παράσταση δόθηκε χθες το βράδυ στο Ηρώδειο, έπειτα από μεγάλη περιοδεία που διήρκησε όλο το καλοκαίρι.
Κρίμα για όσους δεν πρόλαβαν!
Η γεύση που μου άφησε η παράσταση ήταν γλυκιά πολύ.
Έτσι κι αλλιώς, εκείνο το βράδυ όλες οι γυναίκες νιώσαμε λίγο Ρωξάνη και σίγουρα όλοι οι άνδρες ένιωσαν λίγο από Σιρανό…!
