Πρώτο Μέρος
Η νευρογενής ανορεξία περιγράφεται ως ένα κλινικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από μερική ή ολική απόρριψη της τροφής και εναλλαγές με διαστήματα βουλιμίας.
Οι έφηβοι εύκολα μπορούν να παρασυρθούν από το περιβάλλον, τις παρέες συνομηλίκων και τον σύγχρονο τρόπο ζωής σχετικά με τις διατροφικές τους συνήθειες. Για παράδειγμα, επιλέγουν να τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά από fast-foods για να νιώθουν αποδεκτοί από την παρέα τους ή ξεκινάνε ξαφνικά εξαντλητικές δίαιτες για να είναι ταιριαστοί στο πνεύμα των προτύπων που προβάλλονται κοινωνικά (τηλεόραση, περιοδικά).
Συνήθως, και αν δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό μπλοκάρισμα στο ψυχικό υπόβαθρο του ατόμου, αυτή η κατάσταση δεν παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και λύνεται με το πέρασμα στην ενήλικη ζωή.
Σε άλλη περίπτωση, η ανορεξία ξεκινάει με μια ‘’δίαιτα’’, όταν το κορίτσι στην εφηβεία νομίζει πως έχει πάρει λίγα κιλά ή όταν εξαιτίας της αλλαγής του σώματός της (ανάπτυξη του στήθους κλπ) πιστεύει πως έχει παχύνει.
Η έφηβη που αρχίζει να νιώθει άβολα με το σώμα της και ιδιαίτερα με τις καμπύλες της, νιώθει ντροπή και δυσφορία για το γεγονός ότι γίνεται γυναίκα και προσπαθεί να το κρύψει με κάθε τρόπο. Συνήθως τα κορίτσια αυτά δεν έχουν ανορεξία με τη στενή έννοια, εφόσον δεν είναι οργανικοί οι λόγοι που δεν τρώνε και η μη λήψη τροφής γίνεται εκούσια.
Οι έφηβες που πάσχουν από νευρογενή ανορεξία, είναι συνήθως δραστήριες και υπερκινητικές, φιλόδοξες και υπερευαίσθητες με καλές σχολικές επιδόσεις. Η κοπέλα επινοεί μια μόνιμη έλλειψη όρεξης και σταδιακά μειώνει τη λήψη διάφορων τροφών ξεκινώντας από τη ζάχαρη, το βούτυρο και τα αμυλώδη και καταλήγοντας να τρώει μόνο λαχανικά και φρούτα. Η συνεχής πάλη και η κατανίκηση της πείνα γίνεται καθημερινή και αποτελεί πηγή ικανοποίησης για την ανορεξική. Νιώθει πως τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα της ζωής της έχει την κυριαρχία και τον έλεγχο.
Ο μόνιμος φόβος της ανορεξικής εφήβου είναι να παχύνει και την οδηγεί σε μια διαρκή φροντίδα για το βάρος της. Αυτός ο φόβος συνδυάζεται με τη λανθασμένη αντίληψη της εικόνας που έχει για το σώμα της. Αποκτά μια εμμονή ότι έχει μια σωματική ανομοιομορφία, π.χ. μεγάλη κοιλιά, που στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτη. Εκτός από αυτή τη διαστρεβλωμένη εικόνα για το σώμα της, έχει παραγνωρίσει και απαρνηθεί όλες τις βασικές ανάγκες του σώματος.
------------------
Στο δεύτερο μέρος αναφερόμαστε στις ψυχολογικές παραμέτρους της ανορεξίας αλλά και σε τρόπους που μπορεί να προληφθεί από τους γονείς ξεκινώντας από την παιδική ηλικία.
Ευτυχία Κατσανδρή (Κοινωνιολόγος – Σωματική Ψυχοθεραπεύτρια, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
