Η ιστορία ξεκινάει μία μέρα του Σεπτέμβρη (στις 22 το θυμάμαι βέβαια!) που τον έφερα στο σπίτι, φοβισμένο και μικροσκοπικό, ανάμεσα σε τεράστια έπιπλα και τεράστια ανησυχία για τις ευθύνες που έβαλα στη ζωή μου από τη μια στιγμή στην άλλη!
Ατίθασο νιάτο, έλεγα με τον καιρό θα στρώσει. Δεν συνέβη ποτέ αυτό. Μεγαλώνουμε ο ένας μαζί με τον άλλο, έχουμε μάθει πια να συνεννοούμαστε με τα μάτια.
Δεν έχω δικιά μου οικογένεια, ούτε παιδιά, μπορώ όμως να καταλάβω σε έναν βαθμό πώς είναι αυτή η γλυκιά ζεστασιά στην καρδιά, από μια αγκαλιά ή ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη.
Μεταξύ μας, είναι το μωρό μου, αν και τετράποδο, είναι ο αδερφός που ποτέ δεν είχα, είναι αυτά τα μάτια που σε σκλαβώνουν.
Τρέμει τους ξένους, μισεί τα παιδιά, είναι γκρινιάρης, γαυγίζει ασταμάτητα όταν μένει μόνος, με μια φωνή τρανταχτή και διαπεραστική, αλλά με υπερασπίζεται σε κάθε ευκαιρία.
Και αυτό το συναίσθημα, που κάποιες φορές δεν το εισπράττεις από τους ανθρώπους, μου μαλακώνει το θυμό της στιγμής και με κάνει να χαμογελάω με αγάπη για ένα πλάσμα που εξαρτάται απόλυτα από εμένα.
Ο ερχομός του στη ζωή μου, προκάλεσε αρκετά προβλήματα. Δοκίμασε τη σχέση μου, δοκίμασε τις αντοχές μου, με έφερε αντιμέτωπη με την ανάληψη ευθυνών για το αν θα φάει, θα βγει βόλτα, θα είναι υγιές, θα είναι ευτυχισμένο.
Ακόμα και σήμερα, μετά από 2 περίπου χρόνια συμβίωσης, υπάρχουν στιγμές που θέλω να τρέξω μακρυά από όλα αυτά! Δεν είναι κάποιο παιχνίδι που θα το βαρεθείς και θα το αφήσεις σε μιαν άκρη.
Και σίγουρα δεν είναι παιδί που μεγαλώνοντας θα ανεξαρτητοποιηθεί και δεν θα σε έχει ανάγκη. Η ζωές μας είναι δεμένες για πάντα με σχέση αλληλεξάρτησης αλλά οπωσδήποτε κι αγάπης.
Πάντα απορούσα με εκείνους που φοβούνται τα ζώα.
Πώς γίνεται έλεγα, να φοβάσαι έναν σκύλο ή να μην συμπαθείς μια γάτα; Πώς γίνεται να σιχαίνεσαι ένα χάμστερ, να τρέμεις ένα φίδι;
Το καθένα έχει κάτι ιδιαίτερο, που η φύση προνόησε να το προικίσει για να το κάνει μοναδικό! Εντάξει, δεν θα ήθελα ποτέ να με δαγκώσει φίδι, παρόλα αυτά με συναρπάζει η αίσθηση του στιλπνού και κρύου κορμιού του, όντας τόσο πολύ διαφορετική από την ανθρώπινη!
Δεν δηλώνω φανατική ζωόφιλη, δεν είμαι vegeterian, ούτε vegan. Θα σκιρτήσει όμως η καρδιά μου στη θέα ενός κουταβιού περισσότερο από εκείνη ενός μωρού.
Και είναι υπέροχο συναίσθημα να ξέρεις ότι μετά τη δουλειά, θα σε περιμένει στο σπίτι ένα πλάσμα που θα σε υποδεχτεί με τόση λαχτάρα κάθε φορά, όση αυτή του ερωτευμένου στο πρώτο ραντεβού!
Για τους πολέμιους των σχέσεων μεταξύ ανθρώπου-σκύλου, θέλω να παραδεχτώ ότι δεν αρνούμαι πως όλα αυτά τα συναισθήματα θα πολλαπλασιαστούν με την άφιξη ενός μωρού, αλλά μέχρι τότε ο Τόμπυ θα είναι το παιδί μου.
Και εγώ θα είμαι για πάντα ο σωτήρας του.
Με το πέρασμα του χρόνου και κάνοντας μια μικρή ανασκόπηση, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιός έσωσε ποιον!
Το άρθρο μας έγραψε η Σοφία και ομολογούμε πως η φάτσα του "Τόπι" μας έχει κερδίσει...
Θέλουμε να χαϊδέψουμε τα "σαν τέντες" αυτάκια του..
Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
