Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
- Ο παππούς να δίνει κρυφά σε εμένα και τον ξάδερφό μου από ένα πλαστικό, κόκκινο αυγό για να νικήσουμε όλους τους άλλους στο τσούγκρισμα του αναστάσιμου δείπνου.
- Η πείνα μου την Μ. Παρασκευή το βράδυ που η γιαγιά με έπαιρνε στον ολονύχτιο στολισμό του επιταφίου στη Μητρόπολη και οι μεθυστικές μυρωδιές από τα λευκά κρινολούλουδα που πλημμύριζαν τη εκκλησία.
- Ο τρόμος μου για τα βεγγαλικά και τις κροτίδες την ώρα της Ανάστασης που με ακολουθεί ως σήμερα.
- Η μαγειρίτσα της θείας μου, ελαφριά με μυρώνια και άνηθο.
- Τα πασχαλινά κουλουράκια της μαμάς μου και τα κόκκινα ,βελούδινα, κεντημένα αβγά με τα οποία στολίζαμε την τραπεζαρία.
- Ο θείος μου να μας ταΐζει κρυφά κομμάτια από το ζεστό αρνάκι που μόλις είχαν φέρει σπίτι το Μ. Σάββατο το μεσημέρι, μετά την πρώτη Ανάσταση.
- Τα λευκά μου παπούτσια που με στένευαν, αλλά τα φορούσα.
- Οι μεγαλύτερες αδερφές μου να κρυφογελάνε στην κουζίνα το απόγευμα, φτιάχνοντας καφέ.
- Η γιαγιά μου την Μ. Παρασκευή να πίνει ξύδι και να ψέλνει τους ύμνους, πενθώντας τη Σταύρωση.
- Οι οικογενειακοί καβγάδες την Κυριακή του Πάσχα.
- Ο πατέρας μου να σταυρώνει με την αναστάσιμη λαμπάδα την εξώπορτα του σπιτιού μας.
- Η αγωνία αν θα έχω την ομορφότερη λαμπάδα.
- Οι περίπατοι με τον παππού μου στον εμπορικό δρόμο της πόλης. Μου έπαιρνε πολύχρωμες καραμέλες σε χωνάκια που τις διάλεγα μέσα από τεράστια τσουβάλια στο παντοπωλείο και μετά καθόμασταν στο καφενείο οι δυο μας μόνοι. Παρήγγειλε πάντα ουζάκι για εκείνον, μπλε πορτοκαλάδα για μένα και μου μιλούσε σαν ίσο προς ίση.
- Η γκρίνια της γιαγιάς για τις κοντές φούστες των αδερφών μου.
- Η αγάπη που πλημμύριζε τα πάντα.
Πολλά άλλαξαν από τότε. Οι οικογενειακές παραδόσεις φθίνουν ή αλλάζουν. Νιώθω νοσταλγία για την παιδική μου ηλικία, τέτοιες μέρες. Τα πράγματα ήταν πιο απλά, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο πολύπλοκες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ¨μεγάλοι¨ του τότε ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία παρόντες στη ζωή των παιδιών. Για αυτό και σήμερα ζούνε στις αναμνήσεις μου.
Καλή ανάσταση σε όλους!