Για τον Νίκο Αρμένη, τον δάσκαλο στο σχολείο των φυλακών ανηλίκων Αυλώνας, τα πράγματα αν δεν είναι δύσκολα τουλάχιστον είναι πολύ πιο διαφορετικά από τα “έξω” σχολεία.
Μιλήσαμε μαζί του, επιχειρώντας να καταλάβουμε πόσο διαφορετικό είναι το περιβάλλον και οι συνθήκες που διδάσκει σε Έλληνες και αλλοδαπούς μαθητές τα πλέον στοιχειώδη πράγματα της εκπαίδευσης.
Στο παρελθόν διδάξατε σε μαθητές του «έξω κόσμου», σε συμβατικά σχολεία. Τι είναι αυτό που σε αυτά τα χρόνια παρατηρήσατε ότι διακρίνει αυτά τα σχολεία, τα γνωστά σε όλους μας από το σχολείο μιας φυλακής;
Δεδομένου ότι, ενδεχομένως, ένας μαθητής μπορεί να παρακολουθεί μαθήματα μόνο και μόνο για την ευνοϊκότερη ποινική του μεταχείριση.
Η πορεία μου ως δάσκαλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ξεκίνησε από τα Σχολεία του «έξω κόσμου» όπου κι από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 είχα διαπιστώσει πως για το Σχολείο της Νέας Χιλιετίας σχεδιάζεται ένα πρότυπο δασκάλου περισσότερο «καθηγητικού προφίλ» παρά το πρότυπο του Παιδαγωγού, του φορέα και μεταδότη κοινωνικών και προσωπικών αξιών κι εν γένει του προσώπου το οποίο ενταγμένο στο σχολικό πλαίσιο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ρόλους κοινωνικούς στο επίπεδο της συνεκτικότητας δια μέσω της εκπαίδευσης των μαθητών.