Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Υπάρχει μια παλιά ινδιάνικη παροιμία που λέει ότι «χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό, για να μεγαλώσει ένα παιδί».
Αυτό φυσικά μέχρι πριν κάποια χρόνια, συνέβαινε και στην Ελλάδα, όπου τα παιδιά από τη στιγμή της γέννησής τους μεγάλωναν στη ρούγα, με νανουρίσματα όχι μόνο από τη μάνα, αλλά και από τη γιαγιά, τη θεία και από τη γειτονιά ολόκληρη. Αργότερα πάλι, όταν πια περπατούσαν μόνα τους, παίζανε έξω και όλοι πρόσεχαν τα παιδιά όλων, όλοι φιλεύανε όχι μόνο τα δικά τους μα και τα παιδιά του γείτονα ή τα ξαδέρφια κλπ. Αυτός ο φυσικός σύνδεσμος που ανέπτυσσαν με πολλούς ανθρώπους, είχε πολλαπλά οφέλη, μια και ουσιαστικά τα παιδιά μεγάλωναν, γνωρίζοντας από την αρχή πως εκτός από μέλη της βιολογικής τους οικογένειας , ήταν και μέλη του κοινωνικού συνόλου.
Ακόμα και εγώ στα μέσα της δεκαετίας του ’80, θεωρούσα φυσικό να χτυπήσω στη γειτόνισσα, εάν κάποια φορά η μαμά μου δεν είχε προλάβει να γυρίσει την ώρα που επέστρεφα από το σχολείο. Με την ίδια φυσικότητα θα έτρωγα και από το δικό της φαγητό, εάν ήξερα ότι η μαμά μου είχε ετοιμάσει φακές. Παρά το γεγονός ότι μέναμε στην Αθήνα και οι γονείς μας γνώριζαν ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει και μας είχανε ταράξει με τις γνωστές ιστορίες για τον «ξένο, τις καραμέλες, το άγνωστο αυτοκίνητο» και άλλα, που τώρα μου φαντάζουν αθώα, υπήρχε περισσότερη εμπιστοσύνη. Αλήθεια σήμερα, πόσοι από εμάς μπορούμε να λειτουργήσουμε έτσι; Πόσοι νιώθουμε ότι τα παιδιά όλου του κόσμου είναι και δικά μας;
Μια φίλη μου διηγήθηκε τις προάλλες πως ενώ ήταν με το γιο της στο σούπερ μάρκετ, ο μικρός γλίστρησε, χτύπησε και άρχισε να τρέχει πολύ αίμα από τη μύτη του. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν διέκοψε κανείς τα ψώνια του ή τη δουλειά του για να τη βοηθήσει. Τυχαίο γεγονός ίσως… Μπορεί. Το γεγονός όμως πως τα παιδιά μας σήμερα μεγαλώνουν στα αυστηρά όρια της πυρηνικής οικογένειας έχει διαφοροποιήσει εντελώς τα πράγματα. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν είχε εξυμνηθεί τόσο ο ατομικισμός και η ανεξαρτησία, όσο τα τελευταία πενήντα χρόνια. Η υπερπροσπάθεια όλων μας για αυτονομία, δεν είναι δυνατόν να άφησε ανεπηρέαστη και την ανατροφή των παιδιών μας.
Τώρα, στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης είναι ίσως και μια καλή ευκαιρία για αναθεώρηση ορισμένων αντιλήψεών μας. Ίσως είναι ώρα να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε με άλλες μαμάδες τα δρομολόγια των παιδιών μας στις εξωσχολικές δραστηριότητες ή τη φύλαξή τους ένα Σαββατόβραδο. Βάλαμε τις νταντάδες και τους ολοήμερους παιδικούς σταθμούς να καλύψουν όλους τους βοηθητικούς ρόλους. Χρειάζονται, σίγουρα. Αλλά μόνο αυτή είναι η λύση; Ειδικά οι εργαζόμενες μητέρες , οι οποίες εξ ορισμού έχουν μεγαλύτερο βάρος, είναι πια ανάγκη να αλληλοβοηθιούνται. Γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε «υποχρέωση» αν κάποια φίλη μας κρατήσει ένα απόγευμα τα παιδιά, για να πάμε επιτέλους να κάνουμε εκείνο το ραντεβού στο γυναικολόγο που σχεδιάζουμε ένα χρόνο τώρα; Αφού και εμείς θα κάνουμε το ίδιο σε αντίστοιχη περίπτωση. Πότε ακριβώς η αλληλεγγύη, η χαρά του μοιράσματος και το απογευματινό παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς εξαφανίστηκαν; Τρέχουμε πανικόβλητοι να τα προλάβουμε όλα, έχοντας αποκλείσει γιαγιάδες και παππούδες διότι «ανακατεύονται» και όλους τους υπόλοιπους, γιατί «δεν θέλουμε υποχρέωση», και είμαστε εκατομμύρια μοναχικές οικογένειες σε τεράστιες πόλεις. Σαφέστατα και υπάρχουν περιπτώσεις γιαγιάδων και παππούδων που δεν είναι καλή επιρροή για τα παιδιά μας, και σαφώς δεν θα παρατάμε τα παιδιά μας στο γείτονα κάθε απόγευμα.
Απλώς, αν ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα σπίτια και τις καρδιές μας, θα ανακαλύψουμε ότι τελικά είναι ωραίο να νιώθεις πως και άλλοι άνθρωποι έχουν τις ίδιες αγωνίες και δυσκολίες. Πως είναι όμορφο να μοιράζεσαι τις αγγαρείες και τις χαρές. Ίσως και οι πιο παλιοί να μην είχανε σε όλα άδικο. «Μοιρασμένη η λύπη γίνεται μισή – και μοιρασμένη η χαρά είναι διπλή», έλεγε η γιαγιά μου και νομίζω πως κάτι ήξερε.
Κ.Δ.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Ποια είναι τελικά η «πετυχημένη μαμά»; Είναι εκείνη που εργάζεται και προσφέρει ισότιμα στην οικογένεια ή μήπως εκείνη που αφοσιώνεται πλήρως στην ανατροφή των παιδιών της – τουλάχιστον όσο αυτά είναι πολύ μικρά; Είναι η μαμά που αφήνει ελευθερία και επιλογές ή εκείνη που λαμβάνει τις αποφάσεις προσφέροντας ένα σταθερό περιβάλλον ασφάλειας; Τα διλήμματα είναι ατελείωτα, μα η αιτιολογία είναι σαφής. Μια καφετιέρα αγοράζεις και έχει τριάντα σελίδες εγχειρίδιο χρήσης, ενώ τα παιδιά έρχονται στον κόσμο χωρίς οι γονείς να έχουν την παραμικρή ιδέα στην πραγματικότητα τι να κάνουν.
Καλείσαι καθημερινά –ειδικά ως μητέρα- να λάβεις δεκάδες αποφάσεις που αφορούν τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Από τη διατροφή ως την εκπαίδευση και από τα όρια ως τις συμπεριφορές ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Προσωπικά κάνω το σταυρό μου και εύχομαι ο φύλακας άγγελος και το ένστικτό μου να με οδηγούν σωστά κάθε φορά που καλούμαι να αποφασίσω για την κόρη ή το γιο μου. Το μόνο για το οποίο νιώθω πια σίγουρη, είναι πως η «πετυχημένη μαμά», είναι στην ουσία ένας ισορροπημένος άνθρωπος.
Για αυτό και είναι διαφορετική κάθε περίπτωση. Η φίλη μου η Γ. δουλεύει στο Άμστερνταμ, σε πολύ μεγάλη θέση και απέκτησε πρόσφατα δίδυμα κοριτσάκια. Επέστρεψε στη δουλειά της , μετά την άδεια και παρά το ζορισμένο της πρόγραμμα, επέστρεψε και στη Νομική Σχολή γιατί θέλει να την ολοκληρώσει. Πότε προλαβαίνει θα μου πείτε… ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που χρειάζονται ελάχιστες ώρες ύπνου! Η Γ. είναι για εμένα μια πετυχημένη μαμά. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να παίξει στο παιχνίδι της ζωής, να τολμήσει και να διδάξει στις κόρες της ότι η μητρότητα δεν είναι τροχοπέδη , αλλά πηγή έμπνευσης. Η Μ. που ήταν χρόνια διευθύντρια σε διαφημιστική εταιρεία, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στη νεογέννητη κόρη της. Η Μ. είναι επίσης μια πετυχημένη μαμά, γιατί δεν δίστασε να αφήσει μια στρωμένη καριέρα, για να ανακαλύψει πτυχές της προσωπικότητας της που ήρθαν στην επιφάνεια μετά τη γέννηση του παιδιού της.
Πετυχημένη μαμά είναι εκείνη που φροντίζει να αφουγκράζεται πρώτα τις δικές της ψυχικές ανάγκες, εκείνη που καθημερινά γιατρεύει το παιδί μέσα της και γίνεται πρώτα από όλα καλύτερη μαμά του εαυτού της. Όσο πιο αρμονική είναι η σχέση με τον εαυτό μας, τόσο βελτιώνονται και οι σχέσεις με τα παιδιά, τα οποία είναι εξ ορισμού και οι ισχυρότεροι καθρέπτες μας. Προσωπικά διαπιστώνω σε καθημερινή βάση, πως όταν διανύω μια δημιουργική φάση στη ζωή μου -άσχετα εάν αλλάζω δουλειά ή παρακολουθώ σεμινάρια μαγειρικής (!) – τα παιδιά μου είναι περισσότερο συνεργάσιμα και χαρούμενα. Όταν αντίθετα βιώνω δύσκολες καταστάσεις, τα παιδιά μου ως συγκοινωνούντα δοχεία συμπεριφέρονται αντίστοιχα. Εξάλλου η σοφότερη συμβουλή που άκουσα ποτέ είναι πως « τα παιδιά δεν κάνουν ό,τι τους λες, κάνουν όμως ό,τι κάνεις». Το motherbook, με πολύ αγάπη και χιούμορ θα μοιράζεται με εσάς ιστορίες, απορίες και εμπειρίες. Καλώς ήρθατε!
Κ.Δ.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Φανταστικοί ήρωες και νεράιδες, γοργόνες και ζώα που μιλάνε, μάγοι και βασιλιάδες, πριγκιποπούλες και ξωτικά, μονόκεροι και δράκοι… Ο μαγικός κόσμος της παιδικής λογοτεχνίας προσφέρει χιλιάδες παιδικά αναγνώσματα για κάθε ηλικία. Αλήθεια όμως με ποιο κριτήριο επιλέγουμε τα βιβλία που χαρίζουμε στα παιδιά μας;
Προσωπικά έχω απορρίψει εδώ και χρόνια τα «κλασσικά παραμύθια». Αδυνατώ να κατανοήσω για ποιο λόγο θα πρέπει να διαβάσω στα παιδιά μου ιστορίες – θρίλερ με λύκους που τρώνε ζωντανές γιαγιάδες, μάγισσες που μαγειρεύουν παιδιά, γίγαντες που κλέβουνε αγόρια για να τα φάνε και άλλους «χαριτωμένους» ήρωες. Επιπλέον αυτές τις ανατριχιαστικές ιστορίες θα τους τις διαβάζω το βράδυ, ακριβώς πριν πέσουν για ύπνο, όπου αποδεδειγμένα ο εγκέφαλος εκπέμπει σε συχνότητες που τα παιδιά απορροφούν πλήρως κάθε πληροφορία!
Αφού έγινα μητέρα ωστόσο, άρχισα να επανεξετάζω και τις ιστορίες με τους σούπερ ήρωες καθώς και τους χαρακτήρες από τα παιδικά κόμικς. Για την πρώτη κατηγορία άρχισα να έχω ενστάσεις όταν κατάλαβα ότι δεν βοηθάω ιδιαίτερα τα παιδιά μου όταν τους διαβάζω για χαρακτήρες που λύνουν τα θέματά τους με υπερφυσικές δυνάμεις. Αν ήταν να σηκώνω και εγώ το δεξί μου χέρι ψηλά και να απογειώνομαι το πρωί για να πάω στη δουλειά, δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, ίσως να μην είναι και πολύ χρήσιμο να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι τα θέματά μας λύνονται ως δια μαγείας ή από διάφορους από μηχανής θεούς.
Με τους ήρωες των κόμικς και των κλασσικών παιδικών σειρών συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δεδομένα στερεότυπα, τα οποία επαναλαμβάνονται διαρκώς και πλέον είναι ξεπερασμένα. Οι αρσενικοί χαρακτήρες ( Μίκυ, Ντόναλντ, Λούκυ Λουκ, Ποπάυ κ.α) είναι σχεδόν όλοι εργένηδες και ιδιόρρυθμοι τύποι, ενώ οι θηλυκοί χαρακτήρες (Νταίζη, Όλιβ, Μίνι) παρουσιάζονται συνήθως ως αιώνιες αρραβωνιαστικιές, βαρετές νοικοκυρές ή επίδοξες σύζυγοι. Οι δε μορφωμένοι, οι «επιστήμονες» στα καρτούν είναι σχεδόν πάντα αντιπαθής, εκκεντρικοί τύποι, οι οποίοι δουλεύουν νύχτα στο εργαστήριο τους για να βρουν καταστροφικές φόρμουλες. Τα σύγχρονα παιδικά κόμικς είναι ακόμη χειρότερα, διότι όλες οι υπερφυσικές δυνάμεις των ηρώων συνοδεύονται από ένα σκοτεινό ύφος, μια νοσηρή ατμόσφαιρα και την έννοια του «κακού» να πλανάται σαν σκιά συνεχώς κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
Αλήθεια πόσο κοντά στην σύγχρονη πραγματικότητα είναι όλα αυτά; Σε μια πραγματικότητα όπου τα θέματά μας δεν λύνονται με μαγικά φίλτρα, ξόρκια από ξεμαλλιασμένες μάγισσες και πανοπλίες που μας κάνουν άτρωτους. Σε μια πραγματικότητα όπου το ζητούμενο είναι η αρμονική συνύπαρξη και η ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Σε μια κοινωνία στην οποία έχουμε ανάγκη να γαλουχήσουμε νέες γενιές παιδιών με ιδανικά την μόρφωση, την ευγένεια, την ισοτιμία, την ανεξαρτησία, την συγκρότηση. Τι ακριβώς μηνύματα περνάμε μέσα από ιστορίες ρηχές και χωρίς βαθύτερους συμβολισμούς;
Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, με ήρωες κόμικς όπως ο Αστερίξ και παραμύθια σαν «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά» ή παραμύθια από τη λαϊκή μας παράδοση. Το πιο θετικό ωστόσο είναι, ότι πια στις μέρες μας υπάρχουν υπέροχα παιδικά βιβλία και εξαιρετικοί συγγραφείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφιερώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο στην επιλογή αυτών που αγοράζουμε. Ίσως την επόμενη φορά θα άξιζε να μην μείνουμε στις προτάσεις της πωλήτριας, αλλά να καθίσουμε μαζί με τα πιτσιρίκια μας και να ξεφυλλίσουμε ήσυχα τις επιλογές που μας προσφέρονται.
Φυσικά και είναι υπέροχα τα θαλάσσια παλάτια, οι μαγικές δυνάμεις, τα μυστικά ξόρκια, οι πειρατές και οι βασίλισσες. Πόσο πιο υπέροχα όμως είναι όταν υπάρχει και ένα κρυμμένο νόημα πίσω από όλα αυτά, το οποίο αποκαλύπτεται και μετατρέπει την απλή διασκέδαση σε ουσιαστική ψυχαγωγία. Η απόλαυση εξάλλου που προσφέρει η αληθινή ψυχαγωγία είναι πολύ πιο διαρκής και βαθιά από ό,τι η εφήμερη διασκέδαση. Στην εποχή μας, όπου οι ταχύτητες είναι πια τεράστιες, αυτό λειτουργεί σαν ένα υγιές αντίβαρο.
Θυμάμαι ακόμα την ψυχαγωγία μου ένιωθα, διαβάζοντας την «Πολυάννα», τους «3 σωματοφύλακες», τον «Τωμ Σόγιερ», τις «Μικρές Κυρίες», τον «Ροβινσώνα Κρούσσο», το «Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες», το «Παραμύθι δίχως τέλος», τον «Μάγκα», τον «Τρελλαντώνη», τα «Μυστικά του βάλτου», τον «Βασιλιά Αρθούρο», τις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» και τόσα άλλα αριστουργήματα.
Νιώθω και τώρα την ίδια χαρά διαβάζοντας τον «μάγειρα του μαγεμένου τσίρκου» ή τους «πειρατές της καμινάδας» του Τριβιζά, το «αόρατο στέμμα της σοφίας» του Μαστακούρη, τις «περιπέτειες του μικρού Νικόλα» ή ελληνική μυθολογία.
Και οι φανταστικές ιστορίες και τα αστεία κόμικς και τα παραμύθια είναι υπέροχα! Μας μαγεύουν, μας ταξιδεύουν, μας διδάσκουν και μας κάνουν να νιώθουμε και εμείς μέρος ενός φανταστικού κόσμου. Μια και είναι όμως η πνευματική τροφή των παιδιών μας, είναι καλό να τα επιλέγουμε με την ίδια προσοχή που επιλέγουμε την φυσική τους τροφή. Ας πούμε «ναι» στα παραμύθια και «όχι» στα παραμυθιάσματα!
Καλή δημιουργική εβδομάδα σε όλους!
Κ.Δ
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τις δακρύβρεχτες ιστορίες. Υπήρξα πάντοτε «αντράκι» και για αυτό ξαφνιάζομαι τόσο από το γεγονός ότι από όταν έγινα μητέρα, η βασική αλλαγή που βιώνω είναι η αφύπνιση της ευαισθησίας μου.
Λες και η γέννηση των παιδιών μου έδιωξε μακριά τον κυνισμό της εφηβείας μου και άνοιξε ξανά τους αισθητήρες της παιδικής μου ηλικίας, τότε που νοιαζόμουν πραγματικά για όλο τον κόσμο γύρω μου. Για το αν πέτυχε η αδερφή μου στις εξετάσεις, για το γατί της γειτονιάς που ίσως κρύωνε, για όλα γύρω μου.
Η ιστορία αυτού του υπέροχου τύπου στο video, με έβαλε να σκεφτώ το πόσο τελικά αποδεχόμαστε, υποστηρίζουμε και αγαπάμε τα παιδιά μας όπως ακριβώς είναι. Πόσο μπορούμε πραγματικά να δούμε ότι τα παιδιά μας είναι απλώς υπέροχα όπως ακριβώς είναι. Υπάρχουν τόσοι έφηβοι με προβλήματα συμπεριφοράς, πιτσιρίκες με διαταραχές όρεξης, παιδιά μικρότερα ή μεγαλύτερα σε ηλικία με χαμηλή αυτοπεποίθηση, παιδιά με θέματα προσαρμογής στο σχολείο και είναι πραγματικά λυπηρό. Η πρώτη νομίζω ευθύνη που έχουμε ως γονείς είναι να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας, να τα διδάξουμε πως δεν έχουν τίποτα να ζηλεύουν από άλλους ανθρώπους, πως η ομορφιά κρύβεται συχνά στη διαφορετικότητα και πως τα αγαπάμε με όλα τα ταλέντα και τις αδυναμίες που έχουν.
Η κριτική, η πίεση, οι συνεχόμενες υποδείξεις που συνεχώς ασκούμε στα παιδιά μας από όταν συνήθως μπαίνουν στη σχολική ηλικία τελικά συμβάλλουν στην πρόοδό τους; Σαφώς και δεν υπονοώ ότι είναι καλό να επιβραβεύουμε συνεχώς και χωρίς λόγο τα παιδιά μας, ή να τα αφήνουμε να κάνουν άκριτα ό,τι εκείνα θέλουν. Μπορώ να σας πω με κάθε ειλικρίνεια ότι τουλάχιστον τα δικά μου πιτσιρίκια θα επέλεγαν να βλέπουν παιδικά στην τηλεόραση, να τρώνε μόνο σοκολάτες και να πετούν παντού πράγματα! Αυτό που σκεφτόμουν βλέποντας αυτή την ιστορία, είναι ότι ένας ρόλος μας ως γονείς είναι να τα βοηθήσουμε να αναγνωρίσουν τις πιθανές αδυναμίες τους, να τις αποδεχτούν και από εκεί και πέρα αν είναι κάτι που ενοχλεί τα ίδια να τα βοηθήσουμε να αλλάξουν. Είναι σημαντικό να τα μάθουμε ότι η υπομονή και η επιμονή είναι δύσκολη καμιά φορά, αλλά έχει αποτέλεσμα. Και πως η αξία ενός προσωπικού επιτεύγματος αξίζει χίλιες φορές παραπάνω από ο,τιδήποτε τους χαριστεί.
Είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά μας ότι στη ζωή μας τα πιθανά μας μειονεκτήματα μπορούν να λειτουργήσουν και ως δύναμη προς όφελός μας. Είναι τόσο σημαντικό να καταλάβουν ότι είναι μοναδικά και αναντικατάστατα και χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν τη ζωή τους και το χρόνο που τους δίνεται δημιουργικά.
Μακάρι να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους δικούς μας φόβους και να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα δοκιμάσουν ένα ριψοκίνδυνο άθλημα, θα πάνε στην άλλη άκρη του κόσμου για σπουδές ή ό,τι άλλο. Μακάρι τα παιδιά μας να ξέρουν ότι αν αποτύχουν, θα είμαστε εκεί να τα αγκαλιάσουμε, χωρίς να τα κριτικάρουμε. Να ξέρουν ότι τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε τη δύναμη που κρύβεται μέσα σε ένα παιδί που μέρα με τη μέρα γίνεται ένας ξεχωριστός άνθρωπος με δικές του προτιμήσεις, ταλέντα, αδυναμίες, φόβους, επιλογές.
Να ξέρουν ότι ευγνωμονούμε το Θεό που γεννήθηκαν και πως είναι οι δάσκαλοι μας για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι μέσα από το μεγάλωμά τους.
Εκτός από ορθογραφία, υπολογιστές, ξένες γλώσσες ή αθλήματα ας τα μάθουμε και το παρακάτω…
“Be thankful, dream big, never give up.”
Να ευγνωμονείς, να ονειρεύεσαι μεγάλα πράγματα, να μην τα παρατάς ποτέ.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Κ.Δ.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
« Φεύγουν οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες
Φεύγουν οι μήνες, τα χρόνια, οι εποχές
Χρόνος που χάνεται, τρέχει, μνήμες χιλιάδες
Πώς να μετρήσεις τόσες στιγμές
Σε δύσεις, φεγγάρια, ξενύχτια με γέλιο ή κλάμα
Καφέδες, ποτά, κρυφή μοναξιά
Σε έρωτες, πάθη που σβήνουν, λάθη καβγάδες
Πώς να μετρήσεις, σε τι μια χρονιά
Μέτρα σε Αγάπη, μόνο σε Αγάπη
Ζήσε σε Αγάπη
Μετράω και ζω… για να Αγαπώ»
Rent, the musical
Προτείνω να το ακούσετε, όσο διαβάζετε τα παρακάτω!
Προπαραμονή πρωτοχρονιάς. Έξω βρέχει από χθες το πρωί, ασταμάτητα. Είναι καλή αυτή η βροχή. Θα μας βρει ο νέος χρόνος με καθαρούς δρόμους, με ξεπλυμένες αυλές, ποτισμένους κήπους. Μια ακόμα χρονιά τελείωσε. Μια νέα είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Φέτος σκέφτομαι να μην αποφασίσω πάλι μακρινά ταξίδια, εκμάθηση εξωτικών δεξιοτήτων και εξειδικευμένα χόμπι. Λέω να αποφασίσω μόνο ότι είναι στο χέρι μου να τηρήσω.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή για τις 13 αποφάσεις για το 2013!
- Χαίρομαι την κάθε ημέρα του νέου χρόνου. Σταματώ να περιμένω να γίνει κάτι το συγκλονιστικό ή αναπάντεχο, προκειμένου να νιώσω ενθουσιασμό. Εξασκούμαι ώστε να νιώθω χαρούμενη αρκετές φορές μέσα στην ημέρα, ακριβώς όπως τα παιδιά μου.
- Αποφεύγω τους ανθρώπους που κινδυνολογούν και καταστροφολογούν συνεχώς. Ακριβώς όπως η υγιεινή τροφή μας κάνει καλό στην σωματική μας υγεία, οι «υγιεινές» σκέψεις κάνουν καλό στην ψυχή.
- Παρατηρώ περισσότερο τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, χωρίς να τους κρίνω.
- Παρατηρώ περισσότερο εμένα και τις δικές μου συμπεριφορές, χωρίς να με κρίνω.
- Δείχνω ακόμα περισσότερο την αγάπη μου στα παιδιά μου.
- Είμαι περισσότερο υπομονετική με τους γονείς μου που μεγαλώνουν και θέλουν και εκείνοι στοργή.
- Λέω την αλήθεια ακριβώς όπως τη νιώθω, ακόμη και αν ενοχλεί.
- Αφιερώνω χρόνο στους φίλους μου, επειδή με αυτούς θα κάνω γιορτές όταν τα πιτσιρίκια μου θα βγαίνουν μόνα τους έξω σε καμιά δεκαριά χρόνια.
- Βοηθώ ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά, σε τακτική βάση.
- Μαθαίνω και θυμάμαι μέσα από τα παιδιά μου απλά πράγματα, όπως: όταν πέφτεις σηκώνεσαι αμέσως και συνεχίζεις το παιχνίδι- διεκδικείς αυτό που σου ανήκει - ζητάς ακριβώς αυτό που θέλεις.
- Φροντίζω να τρέφω την δημιουργικότητα των παιδιών μου, όσο τρέφω και το στομαχάκι τους. Παιδικά θέατρα, δραστηριότητες, παιχνίδι με φίλους, κατασκευές, οτιδήποτε είναι εφικτό κάθε εβδομάδα.
- Δείχνω περισσότερη κατανόηση στον αγαπημένο μου, γιατί ούτε εκείνος έχει κανένα ειδικό πτυχίο πατρότητας, στην πορεία μαθαίνει.
- Συνεχίζω να γράφω κάθε εβδομάδα το motherbook γιατί με κάνει να νιώθω και εγώ δημιουργική!
Εύχομαι το 2013 να είναι καλύτερη χρονιά από τις προηγούμενες. Να θυμόμαστε πως οι δρόμοι μπροστά μας παραμένουν ανοιχτοί και πως είμαστε πιο μεγάλοι, πιο δυνατοί και πιο σημαντικοί από τα καθημερινά μας θέματα. Να παραμείνουμε υγιείς, ψύχραιμοι και να μετράμε τις χρονιές μας με την ηχώ από τα γέλια των παιδιών μας, τις στιγμές καλοσύνης που ζήσαμε, την φιλία που μοιραστήκαμε, την αγάπη που πήραμε και δώσαμε.
Ευτυχισμένο 2013!
Κ.Δ.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Από μικρή, μετράω τη ζωή μου με Χριστούγεννα. Ανέκαθεν ήταν για μένα η ωραιότερη εποχή του χρόνου. Ημέρες χαράς και γιορτής, με εκκλησία, στολισμό σπιτιού, σπιτικούς κουραμπιέδες και νόστιμα σοκολατάκια με δαμάσκηνο που φτιάχναμε μαζί με τη μαμά μου επάνω στην τραπεζαρία.
Είχα την τύχη να γεννηθώ μέσα σε μια μεγάλη οικογένεια – έχω τρία αδέρφια- και να ζήσω ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Θυμάμαι μυρωδιές από φρεσκοψημένα φαγητά, γέλια, πειράγματα και χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες από νωρίς. Θυμάμαι έντονα να συμμετέχουμε όλοι στο στρώσιμο του γιορτινού τραπεζιού, τον πατέρα μου να μας καλωσορίζει και να κάνουμε το σταυρό μας προτού ξεκινήσουμε το φαγητό και πολύ αργότερα, όταν πια είχαμε χορτάσει από λιχουδιές, να καθόμαστε όλοι μπροστά από το αναμμένο τζάκι και να αγκαλιαζόμαστε, να εκμυστηρευόμαστε, να χουζουρεύουμε.
Ήταν η εποχή που φιλιώναμε πάντοτε τα τσακωμένα αδέρφια, συγχωρούσανε οι γονείς μας και κάναμε μια νέα αρχή. Το πνεύμα των Χριστουγέννων γλιστρούσε πάντοτε κάτω από την πόρτα του σπιτιού μου στο Χαλάνδρι και θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία τις εποχές αυτές. Λέγαμε τα κάλαντα με τρίγωνα, κουταλάκια και ταμπούρλα στους μεγάλους και μετά μπαίναμε στη σειρά και ο παππούς μου μας έδινε χαρτζιλίκι, με το οποίο αγοράζαμε συνήθως τα καλά μας παπούτσια.
Δεν θυμάμαι πολλά δώρα τα Χριστούγεννα. Η μαμά μου άφηνε από ένα δώρο για τον καθένα μέσα στο τζάκι -γιατί κάτω από το δέντρο ήθελε να βάζει σκούπα(!)- αλλά δεν ήταν αυτό το νόημα της γιορτής. Οι καλεσμένοι στο σπίτι μας έφερναν γλυκά ή λουλούδια και όχι σακούλες από παιχνιδάδικα όποτε έρχονταν για επίσκεψη. Ο Άγιος Βασίλης ερχόταν μια ημέρα μέσα στις γιορτές.
Τα παιδιά μου ανοίγουν δώρα δεκαπέντε φορές μέσα στο διάστημα των εορτών. Όλοι οι φίλοι που έρχονται φέρνουν και από ένα παιχνιδάκι και αντίστοιχα το ίδιο κάνουμε και εμείς όποτε πηγαίνουμε σε εκείνους. Αγοράζουμε από ζαχαροπλαστεία μελομακάρονα και κουραμπιέδες γιατί «είναι πολύ κούραση και δεν προλαβαίνουμε» και συχνά κοιμόμαστε μέχρι αργά την ημέρα των Χριστουγέννων, γιατί έχουμε ξενυχτήσει στο ρεβεγιόν. Τα παιδιά μας λένε τα κάλαντα με συνοδεία ενηλίκων ή καθόλου.
Το πνεύμα όμως των Χριστουγέννων γλιστράει ακόμη κάτω από την πόρτα του σπιτιού μου. Τα βράδια διαβάζω στα παιδιά μου χριστουγεννιάτικες ιστορίες, στολίζουμε το δέντρο και την ημέρα της μεγάλης γιορτής εξακολουθούμε να μαζευόμαστε όλοι μαζί. Μαγειρεύω εγώ τώρα πια, αλλά τα πιτσιρίκια μου λένε ακόμη τα κάλαντα στον πατέρα μου που είναι φέτος 93 ετών. Είναι ακόμη η εποχή που φιλιώνω με τα αδέρφια μου και κάνω σπιτικά σοκολατάκια με την κόρη μου. Αγοράζω όμως τα υπόλοιπα, γιατί όντως είναι νοστιμότερα από το ζαχαροπλαστείο!
Οι εποχές αλλάζουν και το ίδιο και οι παραδόσεις. Το νόημα όμως της γιορτής παραμένει το ίδιο. Η αγάπη και η ελπίδα. Η αγάπη για τον πλησίον μας και η ελπίδα πως ο νέος χρόνος θα είναι καλύτερος από αυτόν που φεύγει. Φέτος είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που υπάρχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, να μετριάσουμε τα άσκοπα δώρα κι αυτά τα δέκα ευρώ να σκεφτούμε πού θα τα διαθέσουμε. Να μαζευτούμε παρέες και φίλοι και αντί να ανταλλάσσουμε πλαστικά κινέζικα παιχνίδια, να δώσουμε το ποσό αυτό σε κάποιον που γνωρίζουμε ότι έχασε τη δουλειά του ή δυσκολεύεται να επιβιώσει. Να ξεκαθαρίσουμε τις ντουλάπες μας και να έρθουμε σε επαφή με οργανώσεις εθελοντών που έχουν ανεπτυγμένο δίκτυο, για να διοχετεύουν ο,τιδήποτε περισσεύει σε αυτούς που το χρειάζονται. Να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι το αρκουδάκι που έχουν καταχωνιασμένο στο ράφι, μπορεί να είναι πηγή χαράς για κάποιο συνομήλικο τους. Χωρίς ενοχή. Με συνείδηση.
Φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, ας εκτιμήσουμε τις στιγμές με τους αγαπημένους μας την ημέρα της γιορτής. Να θυμηθούμε πως γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού στον κόσμο μας, το χαρμόσυνο μήνυμα της ελπίδας. Να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία από το μήνυμα αυτό. Να αγκαλιάσουμε πιο πολύ τα πιτσιρίκια μας, να πούμε όμορφα λόγια στους φίλους μας, να πάρουμε τηλέφωνο όσους ζούνε μακριά, να στείλουμε κάρτες, να χαρίσουμε σε αγνώστους να πούμε και ένα μπράβο στους εαυτούς μας για όλα όσα κάνουμε κάθε μέρα και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη για όλα τα καλά που έχουμε στις ζωές μας. Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας!
Υ.Γ.
Στο διαδίκτυο αλλά και στο facebook υπάρχει η σελίδα του Human Grid.(www.humangrid.gr)
Είναι μια προσπάθεια που καταγράφει επάνω σε ένα χάρτη της Αθήνας όλες τις οργανώσεις εθελοντών που δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς. Μπορείτε να βρείτε ποια υπάρχει κοντά σας και να επικοινωνήσετε μαζί τους. Αξίζει τον κόπο.
Κ.Δ.