Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

Η «ημέρα του πατέρα» καθιερώθηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα στις Η.Π.Α για να συμπληρώσει την «ημέρα της μητέρας» που είχε ήδη καθιερωθεί από την αμερικανίδα Anna Jarvis. Έχει ίσως αξία να γνωρίζει κάποιος ότι η μητέρα της Anna Jarvies είχε ξεκινήσει με την ίδρυση των “Mothers' Day Work Clubs” σε πέντε πόλεις με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής για τις γυναίκες που γεννούσαν στην Αμερική της βιομηχανικής επανάστασης χωρίς ουσιαστικά καμία βοήθεια. Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της σπουδαίας αυτής πολύτεκνης μητέρας, η κόρη της έκανε προς τιμήν της την πρώτη γιορτή της μητέρας και κάπως έτσι καθιερώθηκε ο θεσμός.

Η ημέρα του πατέρα έχει αποκτήσει στην εποχή μας μια ιδιαίτερη σημαία. Με τις πάμπολλες ανακατατάξεις ανάμεσα στους ρόλους των δύο φύλων, οι σύγχρονοι πατεράδες καλούνται και εκείνοι με τη σειρά τους να εμπλακούν ενεργά σε ζητήματα που παλαιότερα τους αφορούσαν ελάχιστα ή καθόλου, όπως η φροντίδα και η ανατροφή των παιδιών, η επιλογή σχολείου και η συνοδεία σε δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής. Υπάρχουν μπαμπάδες πλήρους απασχόλησης –στο εξωτερικό συχνότερα– αλλά και πατεράδες που ανατρέφουν μόνοι τα παιδιά τους.

Εγώ σήμερα θέλω να μιλήσω για τον μπαμπά της δικής μου οικογένειας και τη δική του συμμετοχή στη ζωή των παιδιών μου. Έναν σύγχρονο μπαμπά, ο οποίος δουλεύει πολύ, έχει τα δικά του άγχη, τα δικά του ζητήματα, τις προσωπικές του προκλήσεις ή ματαιώσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σε καθημερινό επίπεδο, τους δικούς του φόβους που θέλει να ξεπεράσει, ωστόσο…

• Ξυπνάει πάντα με χαμόγελο και γλυκοφιλάει τα παιδιά μας κάθε μέρα…
• Ξέρει να αλλάζει, να ταΐζει, να φροντίζει & να ντύνει τα παιδιά μας, όπως ακριβώς και εγώ, όποτε χρειάζεται…
• Φτιάχνει για την κόρη μου ταχίνι με κακάο και τρώνε οι δυο τους πρωινό πριν ξυπνήσουμε οι υπόλοιποι…
• Κάνει τα παιδιά μου να ξεκαρδίζονται στα γέλια…
• Τα πετάει ψηλά και τα ξαναπιάνει, χωρίς να παραπονιέται ποτέ για τη μέση του, που ξέρω ότι τον ενοχλεί…
• Ξέρει τα ονόματα από την δασκάλα του σχολείου, του μπαλέτου, την παιδίατρο, τα τηλέφωνα και ό,τι αφορά τα παιδιά μας και μπορεί να με «αντικαταστήσει» ανά πάσα στιγμή…
• Τα καλομαθαίνει με παραπάνω γλυκά και παιχνίδια, αλλά δεν το παρακάνει…
• Τους μαθαίνει γεωγραφία, φυσική, μαθηματικά και κάνουν μαζί πειράματα και κατασκευές…
• Έχει συναρμολογήσει όλα τα τηλεκατευθυνόμενα, συναρμολογούμενα και άλλα παιχνίδια τους…
• Τα μαθαίνει μα μη φοβούνται να δοκιμάσουν νέα πράγματα…
• Έχει ξενυχτήσει και μοιραστεί μαζί μου βάρδιες για έξι μήνες που θήλασα την κόρη μας…
• Το επανέλαβε με την ίδια χαρά άλλους έξι μήνες και στο γιο μας…
• Βγάζει τις καλύτερες οικογενειακές φωτογραφίες…
• Είναι μαζί τους κάθε στιγμή που μπορεί, σε κάθε γιορτή, Σαββατοκύριακο, διακοπές γενέθλια, αργίες…
• Έχει μεταμφιεστεί σε παπά, μεξικάνο και δεν θυμάμαι τι ακόμη, σε αποκριάτικα πάρτι, ανοίγοντας σοβαρός την εξώπορτα στους καλεσμένους…
• Τους ζητάει συγγνώμη όταν πιστεύει ότι είχε άδικο…
• Έχει άπειρη υπομονή…
• Πρέπει να είναι ο μοναδικός μπαμπάς που διαβάζει άρθρα και περιοδικά για θέματα που αφορούν τα παιδιά…
• Τα αγαπάει ολοκληρωτικά, απόλυτα και με μια συγκινητική αφοσίωση…

Για τη σημερινή ημέρα λοιπόν, πατέρα των παιδιών μου, σου εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι τόσο κοντά τους, όσο μεγαλώνουν, αλλάζουν, δυσκολεύουν τα θέματα και οι ανάγκες τους. Σου εύχομαι να έχεις υπομονή και όρεξη να επικοινωνείς και να βρίσκεις μαζί τους κοινό τόπο ακόμα και όταν είναι έφηβοι ή ενήλικες. Να τα αποδέχεσαι όταν μεγαλώσουν, όπως τώρα που είναι μικρούλια. Να τα καμαρώνεις, γιατί το αξίζεις και εσύ και αυτά. Να τα στηρίξεις μέχρι να τα δεις όπως ονειρεύονται εκείνα τον εαυτό τους!

Χρόνια πολλά, μπαμπά!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου

Με εσένα είναι όλα διαφορετικά, από τη στιγμή που γεννήθηκες. Θαύμασα τη δική σου θέληση για ζωή και το δικό μου σώμα που τα κατάφερε. Η γέννησή σου με έκανε να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο, να ευχαριστώ τη φύση, το Θεό, το σύμπαν που τα καταφέραμε και οι δύο τόσο καλά. Ήμουν συνειδητή, άκουσα το πρώτο σου κλάμα και ένωσα μαζί του το δικό μου, τη στιγμή που η μαία ακούμπησε το βαμβακένιο σου μαγουλάκι επάνω στο δικό μου. Έτσι όπως σε έβαλε ανάποδα και κολλητά στο πρόσωπό μου, σου μίλησα και εσύ σταμάτησες το κλάμα. Ήσουν μάλλον έκπληκτος με όλα όσα συνέβαιναν. Με εσένα δεν φοβόμουν. Σε κράτησα δίπλα μου στο δωμάτιο συνέχεια και σε θήλασα αμέσως, χωρίς βοήθεια. Η αδερφή σου με είχε μάθει τόσα πολλά, που ένιωθα τεράστια αυτοπεποίθηση. Με εσένα ήξερα. Να σε νανουρίσω, να σε πλύνω, να σε αλλάξω. Μάλλον επειδή ήξερα βαθιά μέσα μου, ότι είσαι το τελευταίο βιολογικό μου παιδί, ένιωθα από την αρχή μια τεράστια συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Ήξερα ότι οι στιγμές μας ,που εσύ ήσουν νεογέννητος και εγώ μωρομάνα, είναι ανεπανάληπτες. Στα 33 μου ήμουν πιο ώριμη, έτοιμη να μοιραστώ με συγκλονιστική χαρά μαζί σου τα ξενύχτια, το θηλασμό, τα πάντα.

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Στις ζωές μας άλλαξαν πολλά από όταν ήρθες στον κόσμο – σπίτι, δουλειά συνθήκες -. Σε θαυμάζω για την προσαρμοστικότητα & την κοινωνικότητά σου. Τώρα έχεις μεγαλώσει και είσαι ένα καλοσχηματισμένο, δυνατό παιδάκι, με έντονη προσωπικότητα, που τραγουδάς πολύ και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Είσαι ξενύχτης, κοινωνικός και ζωηρός. Είσαι τρυφερός και έξυπνος.

Σε λίγες ημέρες κλείνεις τα τρία σου χρόνια.

Για τα γενέθλια σου αγοράκι μου, σου εύχομαι να είσαι πάντα γερός και πολύχρονος. Να περπατάς σε μονοπάτια φωτεινά και να ανακαλύψεις νωρίς τα ταλέντα σου. Οι φίλοι είναι θησαυρός που δεν αγοράζεται -Να αποκτήσεις φίλους αφοσιωμένους που να σε ενθαρρύνουν και να είναι δίπλα σου σε στιγμές δύσκολες. Οι γυναίκες γεννούν ζωή - Να σέβεσαι τις γυναίκες και να είσαι ξεκάθαρος και ευγενής. Η ελευθερία είναι αγαθό πολύτιμο – Σου εύχομαι να είσαι ανεξάρτητος και κύριος του εαυτού σου. Να ασκείς το σώμα σου όσο και το πνεύμα σου. Συστηματικά και με αγάπη. Να παλεύεις για τις ιδέες σου. Ο κόσμος άλλαξε χάρη σε «τρελούς» που κανείς δεν πίστεψε στην αρχή. Να είσαι περήφανος για τη χώρα σου, να μάθεις την ιστορία της και να κουβαλάς τα κομμάτια που θα σε αγγίξουν μέσα σου. Το θάρρος είναι σύμμαχος. Να είσαι θαρραλέος και μαζί συνετός. Να γνωρίζεις καλά την αξία σου και να μην ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια. Να έχεις ουσιαστική ψυχική επαφή με την αδερφή σου. Η αγάπη γιατρεύει – Να μη φοβάσαι να αγαπήσεις βαθιά και να αγαπηθείς βαθιά. Η συγχώρεση απελευθερώνει. Να συγχωρείς εμένα και το μπαμπά για τις άπειρες βλακείες που θα έχουμε κάνει, όταν μεγάλος πια διαβάσεις το παραπάνω γράμμα.

Από την πλευρά μου θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να βρεις το ταλέντο σου, όταν ζωγραφίζεις τις καρέκλες της τραπεζαρίας ή κοπανάς με δύναμη τα κατσαρολικά. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να ασκείς το σώμα σου όταν κρεμιέσαι ανάποδα στο μονόζυγο και το πνεύμα σου όταν με ρωτάς για χιλιοστή φορά το ίδιο. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να είσαι θαρραλέος και συνετός όταν μεγαλώνοντας θελήσεις να οδηγήσεις μηχανές ή να πας μακρινά ταξίδια. Θα θυμάμαι ότι σου υποσχέθηκα να σε βοηθήσω να έχεις ψυχική επαφή με την αδερφή σου και δεν θα ανακατεύομαι στις διαφωνίες σας, ούτε θα σας συγκρίνω. Θα θυμάμαι ότι σου μίλησα για τη φιλία και δεν θα με πιάνει το παράπονο όταν αρχίσεις να προτιμάς την παρέα των φίλων σου. Θα θυμάμαι ότι σου έμαθα να ζητάς βοήθεια και θα σου την προσφέρω, δίχως να σε κρίνω. Θα θυμάμαι ότι σου μίλησα για ελευθερία και ανεξαρτησία όταν έρθει η ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου. Θα σέβομαι αυτό που γίνεσαι όσο μεγαλώνεις.

Και εσύ να γνωρίζεις ότι είσαι πηγή χαράς, αισιοδοξίας και δύναμης. Ότι με κάνεις να θέλω να γίνω καλύτερη. Ότι με κάνεις να γελώ και να ευγνωμονώ το Θεό που υπάρχεις. Κάθε πρωί που ξυπνάς, ότι καιρό και αν κάνει, και μου λες:

«Κοίτα μαμά! Είναι ωραία μέρα… Μαμά! Είμαι ο ήλιος σου!»

Ναι, Ιάσωνα μου. Είσαι ο ήλιος μου γιατί με κάνεις να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.

Γιατί ονειρεύομαι πράγματα πιο μεγάλα.

Σε ευχαριστώ για αυτό.

Χρόνια σου πολλά, αντράκι μου.

Με αγάπη. Η μαμά.

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 

-          Ο παππούς να δίνει κρυφά σε εμένα και τον ξάδερφό μου από ένα πλαστικό, κόκκινο αυγό για να νικήσουμε όλους τους άλλους στο τσούγκρισμα του αναστάσιμου δείπνου.

-          Η πείνα μου την Μ. Παρασκευή το βράδυ που η γιαγιά με έπαιρνε στον ολονύχτιο στολισμό του επιταφίου στη Μητρόπολη και οι μεθυστικές μυρωδιές από τα λευκά κρινολούλουδα που πλημμύριζαν τη εκκλησία.

-          Ο τρόμος μου για τα βεγγαλικά και τις κροτίδες την ώρα της Ανάστασης που με ακολουθεί ως σήμερα.

-          Η μαγειρίτσα της θείας μου, ελαφριά με μυρώνια και άνηθο.

-          Τα πασχαλινά κουλουράκια της μαμάς μου και τα κόκκινα ,βελούδινα, κεντημένα αβγά με τα οποία στολίζαμε την τραπεζαρία.

-          Ο θείος μου να μας ταΐζει κρυφά κομμάτια από το ζεστό αρνάκι που μόλις είχαν φέρει σπίτι το Μ. Σάββατο το μεσημέρι, μετά την πρώτη Ανάσταση.

-          Τα λευκά μου παπούτσια που με στένευαν, αλλά τα φορούσα.

-          Οι μεγαλύτερες αδερφές μου να κρυφογελάνε στην κουζίνα το απόγευμα, φτιάχνοντας καφέ.

-          Η γιαγιά μου την Μ. Παρασκευή να πίνει ξύδι και να ψέλνει τους ύμνους, πενθώντας τη Σταύρωση.

-          Οι οικογενειακοί καβγάδες την Κυριακή του Πάσχα.

-          Ο πατέρας μου να σταυρώνει με την αναστάσιμη λαμπάδα την εξώπορτα του σπιτιού μας.

-          Η αγωνία αν θα έχω την ομορφότερη λαμπάδα.

-          Οι περίπατοι με τον παππού μου στον εμπορικό δρόμο της πόλης. Μου έπαιρνε πολύχρωμες καραμέλες σε χωνάκια που τις διάλεγα μέσα από τεράστια τσουβάλια στο παντοπωλείο και μετά καθόμασταν στο καφενείο οι δυο μας μόνοι. Παρήγγειλε πάντα ουζάκι για εκείνον, μπλε πορτοκαλάδα για μένα και μου μιλούσε σαν ίσο προς ίση.

-          Η γκρίνια της γιαγιάς για τις κοντές φούστες των αδερφών μου.

-          Η αγάπη που πλημμύριζε τα πάντα.

Πολλά άλλαξαν από τότε. Οι οικογενειακές παραδόσεις φθίνουν ή αλλάζουν. Νιώθω νοσταλγία για την παιδική μου ηλικία, τέτοιες μέρες. Τα πράγματα ήταν πιο απλά, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις το ίδιο πολύπλοκες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ¨μεγάλοι¨ του τότε ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία παρόντες στη ζωή των παιδιών. Για αυτό και σήμερα ζούνε στις αναμνήσεις μου.

Καλή ανάσταση σε όλους!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 
9.00 πμ
Χρειάζεται να φύγω για τη δουλειά μου. Ο τρίχρονος γιος μου, έχει βγει μαζί μου ως την εξώπορτα και με τραβάει από το χέρι. «Χέλω μπέλα…έγια μαμάκι πάμε» Θέλει να τον πάω στην κοντινή παιδική χαρά. Σκύβω ήρεμα στο ύψος του και το εξηγώ ότι δεν μπορώ να τον πάω στις κούνιες γιατί χρειάζεται να πάω στο γραφείο μου και πως θα γυρίσω νωρίς και πως μπορούμε να πάμε αύριο μαζί.
 Με κοιτάζει σοβαρός – σοβαρός και αποφαίνεται «Είχαι πολύ κακία μαμά.» Μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Τα έχω κάνει όλα σωστά θεωρητικά. Ξύπνησα νωρίτερα και πήγαμε μαζί να πάρουμε ψωμί από το φούρνο. Του διάβασα μια ιστορία όσο έπινε γάλα. Του μίλησα σταθερά και ήρεμα, στο ύψος του, χωρίς φωνές. Στο αυτοκίνητο κλαίω μέχρι να φτάσω στο γραφείο.
 
6.00μμ
Η κόρη μου χρειάζεται να κάνει τα μαθήματά της. Έχει ήδη γράψει και απλά χρειάζεται να κάνουμε τον έλεγχο. Θέλει να πάμε και στον παιδότοπο. Την παροτρύνω να συνεργαστούμε, να τελειώσει γρήγορα και να τα πάω και τα δύο μαζί να παίξουνε. Δύο ώρες μετά που επιτέλους τελειώνει, είναι αργά πια για να φύγουμε. Της εξηγώ ότι αν είχε στρωθεί τόση ώρα που την παρακαλούσα θα προλαβαίναμε, αλλά τώρα όχι. Με κοιτάζει θυμωμένη και μου λέει «Είσαι πολύ κακιά μαμά.»
 
Μέσα σε μια εβδομάδα, μέτρησα είκοσι φορές που τα παιδιά μου με αποκαλέσανε κακιά μαμά. Μπορεί να σας λέω και λίγες. Όποτε βάζω όρια, λέω όχι ή δεν τα υπηρετώ προκειμένου να κατακτήσουν την αυτονομία τους, με βαφτίζουν κακιά και μου γυρνούν την πλάτη.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι φοβερά δύσκολο να διδάσκεις όλη ημέρα είτε με το λόγο, είτε με τη συμπεριφορά σου. Είναι κοπιαστικό και συχνά με εξοντώνει να τα μαθαίνω καλούς τρόπους, να είναι τολμηρά αλλά και προσεκτικά, ευγενικά, να μοιράζονται, να μη δέρνονται, να συνεργάζονται, να, να, να… και όλα τα παραπάνω διατηρώντας τη ψυχραιμία μου, το χιούμορ μου και αφήνοντας στην άκρη όλα τα προσωπικά μου ζητήματα.
Με δουλειά και δύο μικρά παιδιά η έννοια του προσωπικού χρόνου ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Κάθε βράδυ προτού κοιμηθώ σκέφτομαι αν τα έκανα καλά σήμερα. Μήπως τα αδίκησα, μήπως τους φώναξα, μήπως δεν τα αφουγκράστηκα στη στενοχώρια τους, μήπως έγινε κάτι στο σχολείο και δεν το έμαθα, μήπως χίλια δυο πράγματα. Νιώθω αληθινά εξαντλημένη όταν μετά από όλη αυτή την προσπάθεια είναι δυσαρεστημένα.
 
Για αυτό και σήμερα αποφάσισα κάτι σπουδαίο. Θα ασχοληθώ λίγο περισσότερο με εμένα. Θα μου χαρίσω λίγη ξεκούραση και λίγη προσοχή. Θα πάω να κάνω κάτι που μου αρέσει και με αναζωογονεί. Για να μπορέσω να επιστρέφω με όρεξη πίσω στα πιτσιρίκια μου.
Δεν είμαι κακιά μαμά. Απλά είμαι κουρασμένη μαμά και οι κουρασμένες μαμάδες κάνουν συχνότερα λάθη. Τα παιδιά μου δεν είναι υποχρεωμένα να είναι όλη μέρα χαρούμενα επειδή εγώ κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Δικαιούνται να νιώσουν εκνευρισμό, θυμό ή απογοήτευση. Για αυτό και την επόμενη εβδομάδα θα μου δώσω άδεια από το αυστηρό πρόγραμμα και θα είμαι χαλαρή. Για αλλαγή σκέφτομαι να μη γυρίσω ένα απόγευμα, τρέχοντας με την ψυχή στο στόμα στο σπίτι μετά τη δουλειά. Να πάω μια βόλτα στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα και να περπατήσω όσο αντέχω. Να κλείσω ραντεβού για τη μαστογραφία που δεν έχω πάει εδώ και μήνες.  Να κάνω κάτι εξωφρενικό, όπως να πάω θέατρο με μια φίλη μου μέσα στην εβδομάδα! Να ξαναρχίσω τη γυμναστική για να τα βγάζω πέρα με τα θηριάκια μου. Να με φροντίσω, γιατί με έχω παραμελήσει.
 
Μου αρέσει να είμαι μαμά. Καμαρώνω και χαίρομαι για τα πιτσιρίκια μου. Δεν μου αρέσει όμως να είμαι αποκλειστικά και μόνο μαμά.
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» αποφάσισαν να επισκεφτούν τη χώρα της «Στιγμής» και να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.
Το κορίτσι πρότεινε να καθίσουν ένα χρόνο στη χώρα της «Στιγμής», προκειμένου να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Το αγόρι πίστευε πως τρεις ημέρες είναι αρκετές. Τελικά συμφώνησαν να ταξιδέψουν ελεύθερα, χωρίς πρόγραμμα και να αποφασίσουν ανάλογα με το τι θα προκύψει.
Η χώρα της «Στιγμής» ήταν ένας τόπος ευλογημένους από τους Θεούς. Στην ουσία ήταν πολύ μεγάλο νησί, περιστοιχισμένο από γαλαζοπράσινη θάλασσα, που συνδεόταν με τον υπόλοιπο κόσμο, μέσω μιας τεράστιας γέφυρας από ατσάλι που άλλαζε χρωματισμούς ανάλογα με το φως του ήλιου.
Στα σύνορα της χώρας δεν υπήρχαν αστυνομικοί, ούτε φύλακες. Υπήρχε ωστόσο μια παράξενη πύλη, σαν αψίδα, από όπου έπρεπε να περάσουν όλοι όσοι ήθελαν να επισκεφτούν το μέρος. Αρκετοί από τους ανθρώπους που έφταναν στα ιδιότυπα αυτά σύνορα, έκαναν μεταβολή και έφευγαν. Όσοι προχωρούσαν, έβρισκαν στη συνέχεια το μεγάλο σταθμό του τρένου που οδηγούσε στην πρωτεύουσα, κιόσκια με πληροφορίες, καταστήματα και ενοικιαζόμενα οχήματα.
Τα παιδιά επιβιβάστηκαν στο τρένο και παρατηρούσαν με περιέργεια γύρω τους. Δεν υπήρχαν αριθμημένες θέσεις στα εισιτήρια, ωστόσο όλοι οι επιβάτες είχαν βολευτεί χωρίς προβλήματα. Οι εναλλαγές στο τοπίο, όπως αυτό άλλαζε καθώς το τρένο ανέπτυσσε ταχύτητα ήταν εντυπωσιακές. Δεν υπήρχαν μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, μα ούτε μόνο αγροί. Από μακριά τα παιδιά είδαν τα φώτα της πρωτεύουσας, χτισμένης στη σκιά του μεγάλου βουνού από όπου ανέβλυζε η φημισμένη πηγή με το νερό.
Η πρώτη εβδομάδα κύλησε γρήγορα. Είδαν τα μουσεία της χώρας, όπου δεν βρίσκονταν μόνο πίνακες παλιών ζωγράφων, αλλά και πίνακες που ζωγράφιζαν εκείνη τη στιγμή μαθητές από τις Ακαδημίες Τεχνών. Τριγύρισαν στα πάρκα και τις πλατείες και κρατούσαν σημειώσεις από όλα όσα τους εντυπωσίαζαν. Δεν έβλεπαν κάδους σκουπιδιών στους δρόμους, αδέσποτα ζώα ή ανθρώπους να ζητούν ελεημοσύνη. Δεν άκουγαν κόρνες, ούτε συναγερμούς. Ωστόσο η πόλη ήταν δραστήρια, ζωντανή με πολύ κόσμο που δούλευε, διασκέδαζε και έκανε μετακινήσεις. Πολλοί άνθρωποι έκαναν ασυνήθιστα επαγγέλματα. Τα παιδιά γνώρισαν Γλύπτες Μπαλονιών, Σχεδιαστές Αερόστατων, Εκπαιδευτές Ανακάλυψης Φυσικών Ταλέντων, Απαντητές Σπάνιων Ερωτήσεων, Αρχιτέκτονες Εναέριων Παιδότοπων, Διασκεδαστές Εκμάθησης Μαθηματικών, Δασκάλους Εφαρμοσμένης Ευγένειας, Μη Εγωκεντρικούς Συγγραφείς, Φροντιστές Τρυφερότητας Ζώων  και άλλους πολλούς.
Ανέβηκαν ακόμη στο βουνό και ήπιαν νερό από την πηγή. Τους φάνηκε κρύο και με ωραία γεύση, μα δεν κατάλαβαν κάτι παραπάνω. Συμμετείχαν στις γιορτές που γίνονταν την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα σε όλες τις γειτονιές της πόλης. Ακόμη και όταν έβρεχε οι γιορτές γίνονταν και πάλι έξω, κάτω από πολύχρωμες μεγάλες ομπρέλες μαζί με σόμπες και δυνατή μουσική και με τα πιτσιρίκια να τσαλαβουτούν στη λάσπη μέχρι που χόρταιναν παιχνίδι. Τις βροχερές ημέρες δεν έλειπαν από τις γιορτές ούτε οι Πωλητές Αναπάντεχων Λιχουδιών, οι οποίοι έστηναν άνετα κιόσκια με παιδικά καρεκλάκια και πουλούσαν παγωτό φράουλα με 35 διαφορετικά σιρόπια, λιωμένη σοκολάτα χωρίς κουταλάκι, πολυβιταμινούχα ζελεδάκια και μαλλί του παππού (είναι σαν το μαλλί της γριάς, αλλά με άλλο όνομα, για να μην είναι παραπονεμένοι οι παππούδες).
Οι ημέρες κυλούσαν ευχάριστα για τα δύο παιδιά, που χωρίς να το καταλάβουν είχαν αρχίσει να εναρμονίζονται στους χρόνους. Ούτε το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» ήθελε τόση πολλή ώρα για να αποφασίσει, ούτε το αγόρι από τη χώρα του «Τώρα» ήταν πια τόσο βιαστικό. Ωστόσο, δεν είχαν καταφέρει ακόμη να εντοπίσουν την αιτία που οι άνθρωποι στη χώρα της «Στιγμής» ζούσαν τόσο ευτυχισμένα.
Για αυτό αποφάσισαν να ζητήσουν ακρόαση από το Μεγάλο Άρχοντα των Νερών στο Παιδικό Κοινοβούλιο.
{Α, βέβαια δεν σας το είπα ακόμη… Τη χώρα αυτή την κυβερνούσε ένας πρωθυπουργός με κανονικό συμβούλιο, οι οποίοι όμως ήταν υπόλογοι στον Μεγάλο Άρχοντα των Νερών, που ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος όλης της χώρας και στο Παιδικό Κοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, έπαιρναν τακτικά μέρος στις συνελεύσεις του Παιδικού Κοινοβουλίου για να είναι ενήμεροι για τα θέματα που απασχολούσαν τα παιδιά της χώρας. Το πιο σημαντικό ήταν, ότι το όργανο αυτό είχε τη δικαιοδοσία να εισηγηθεί την αποπομπή οποιουδήποτε μέλους της κυβέρνησης  έκριναν τα παιδιά ότι είχε χάσει τη δημιουργικότητα του, την όρεξή για παιχνίδι και τη χαρά να προσφέρει. Το Παιδικό Κοινοβούλιο συνεδρίαζε πάντα υπό την προεδρία του Μεγάλου Άρχοντα για να αποφεύγεται ο ασταμάτητος μαξιλαροπόλεμος και να τηρούνται οι διαδικασίες.}
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» έφτασαν ένα όμορφο πρωινό στο κιόσκι δίπλα από τη μαγική Πηγή, όπου θα συναντούσαν τον Μεγάλο Άρχοντα των Νερών και κάθισαν στη δροσερή σκιά των δίδυμων πλατανιών που βρίσκονταν εκεί αιώνες. Είχαν φορέσει τα καλά τους, είχαν ετοιμάσει τις ερωτήσεις τους και περίμεναν με μεγάλη αγωνία την επίσημη πομπή.
Με έκπληξη είδαν έναν ηλικιωμένο κύριο με λευκή γενειάδα να ανεβαίνει με σταθερό βηματισμό το φιδογυριστό μονοπάτι που οδηγούσε στο σκιερό κιόσκι, μόνος του και να κάθεται χαμογελαστός κοντά τους.
Τα παιδιά του μίλησαν για τις χώρες τους και όλα όσα τα εντυπωσίασαν στη « Στιγμή». Είχαν τόσες, μα τόσες απορίες! Ο σεβάσμιος άρχοντας τα άκουγε αμίλητος με προσήλωση. Αφού τελείωσαν, τότε τους είπε:

• Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει για να μάθετε όσα με ρωτάτε. Να φοιτήσετε για ένα ολόκληρο χρόνο στην τελευταία τάξη μιας Ακαδημίας Ολοκληρωμένων Ανθρώπων. Αυτή η εξαίρεση θα γίνει μονάχα για εσάς τους δύο και θα πρέπει να μου ορκιστείτε ότι δεν θα αποκαλύψετε ποτέ σε κανέναν όσα μάθετε για το Μυστικό της Πηγής, την ημέρα της αποφοίτησής σας.

Τα παιδιά συμφώνησαν αμέσως με μεγάλη συγκίνηση. Ένιωθαν πως ένας καινούργιος δρόμος άνοιγε μπροστά τους. Ευχαρίστησαν θερμά τον Άρχοντα και συμφώνησαν να τον ξαναδούν σε ένα χρόνο ακριβώς, στο ίδιο σημείο, αφού θα είχαν ολοκληρώσει την πορεία τους.
 Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» ξεκίνησαν την επόμενη κιόλας ημέρα τα μαθήματά τους. Η Ακαδημία Ολοκληρωμένων Ανθρώπων δεν έμοιαζε καθόλου με σχολείο. Βρισκόταν χτισμένη, όπως οι περισσότερες Ακαδημίες άλλωστε, στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού και θύμιζε παλιό αρχοντικό εξοχικό. Στον εξωτερικό χώρο, υπήρχαν στάβλοι με άλογα, ένα θερμοκήπιο για το μάθημα της Κηπουρικής και μια λίμνη για την Κολύμβηση. Υπήρχε ακόμη ένα γήπεδο για κυνήγι χαμένου θησαυρού και ένα ξεχωριστό κτήριο για το μάθημα της Δημιουργικής Αυτοφροντίδας. Εκεί τα παιδιά διδάσκονταν μαγειρική και ζαχαροπλαστική, πώς να εκτελούν απλές οικιακές εργασίες, την παρασκευή βιολογικών απορρυπαντικών, αρχές Σωστής Διατροφής καθώς και Οικιακό Προϋπολογισμό. Κάθε μήνα τα παιδιά χωρίζονταν σε «οικογένειες» και έπαιρναν ένα εικονικό χρηματικό ποσό με το οποίο έπρεπε να καλύψουν όλες τις δοθείσες ανάγκες της «οικογένειας» όπως τροφή, στέγαση, εκπαίδευση, περίθαλψη και άλλες. Στη συνέχεια τα παιδιά «αγόραζαν» μέσω των υπολογιστών τους εικονικά αγαθά, πλήρωναν λογαριασμούς και στο τέλος του μήνα έπαιρναν αστέρια για την επίδοσή τους.  Το μάθημα αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί μετρούσε συνολικά το 50% της συνολικής αστεροβαθμολογίας των παιδιών και άρα καθόριζε το ύψος του χρηματικού ποσού που θα λάμβαναν μετά την αποφοίτηση.
Στο εσωτερικό της Ακαδημίας εκτός από τις απλές αίθουσες -Μουσικής, εργαστήρι Σχεδίου, ένα μικρό Θέατρο- και τα συνηθισμένα εργαστήρια Χημείας και Φυσικής, υπήρχαν ακόμη πολλές περίεργες αίθουσες. Υπήρχε χώρος για Διαλογισμό και Τέχνη Αναπνοής, εργαστήριο Οραματισμού, και αίθουσα Συγχώρεσης.
 Τα μαθήματα ξεκινούσαν το πρωί και τελείωναν νωρίς το απόγευμα. Υπήρχαν ακόμη και κοιτώνες για τα παιδιά που έμεναν μακριά ή τους φιλοξενούμενους, όπως ήταν οι ήρωες της ιστορίας μας.
Ο χρόνος κύλησε με εκπλήξεις, ανατροπές καινούργιες εμπειρίες και χωρίς στιγμή βαρεμάρας για το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα». Προσαρμόστηκαν με ευκολία και έκαναν καινούργιες φιλίες. Έμαθαν απλούς τρόπους να εξωτερικεύουν με ευγένεια την άποψη τους και να θέτουν όρια. Βίωσαν τη χαρά να παίρνουν 7 αστέρια (άριστα) στο μάθημα της Αντιμετώπισης Φόβου. Μάθανε πράγματα που δώδεκα χρόνια στα σχολεία της χώρας τους δεν είχαν καν φανταστεί ότι υπάρχουν.
Ο χρόνος κυλά διαφορετικά όταν κάνεις κάτι που σε αναζωογονεί και η λαμπρή ημέρα της αποφοίτησης έφτασε. Οι δύο νεαροί έφηβοι ήταν γεμάτοι ανυπομονησία, γιατί σήμερα θα μάθαιναν επιτέλους το μεγάλο μυστικό που κρυβόταν μέσα στο νερό της Πηγής και έκανε τους κατοίκους στη χώρα της στιγμής να παθαίνουν χρόνια ευγνωμοσύνη. Παρά τη μεγάλη τους αγωνία ωστόσο, ένιωθαν και θλίψη γιατί σύντομα θα έφευγαν από τη ¨Στιγμή¨ να επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους, που τώρα τους φάνταζαν απόμακρες και ξένες.
Πήγανε στο ίδιο σημείο ακριβώς, δίπλα στη μαγική Πηγή και σύντομα έφτασε κοντά τους ο Μεγάλος Άρχοντα των Νερών. Αφού κάθισαν για λίγο αμίλητοι από τη συγκίνηση ο σοφός τους είπε:

• Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το μυστικό της χώρας μας, αυτό που τόσο λαχταράτε να μάθετε. Πρώτα όμως θα σας κάνω από μια ερώτηση, για να δω τι μάθατε τον περασμένο χρόνο στην Ακαδημία μας.

Τα παιδιά έγνεψαν καταφατικά και ο σοφός ρώτησε πρώτα το αγόρι από τη χώρα του ¨Τώρα¨:

• Πες μου, τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό: Να λες πάντα την αλήθεια ή να σκέφτεσαι πρώτα να μην απογοητεύσεις κάποιον με κάτι που θα του πεις;

Το αγόρι σκέφτηκε για λίγο και ύστερα απάντησε:

• Η αλήθεια που θα πω θα είναι η δική μου αλήθεια. Μα αν αυτή πιστεύω, αυτή πρέπει να πω. Μόνο τον τρόπο μου θα φροντίσω – να είναι ήπιος αν τα λόγια μου απογοητεύσουν.

Τότε ο σοφός γύρισε στο κορίτσι από τη χώρα του ¨Αργότερα¨:

• Πες μου, αν κάποιος σου πει μια αλήθεια που σε απογοητεύσει μα βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως ισχύει, θα πληγωθείς;

Το κορίτσι απάντησε, συλλογισμένα:

• Θα νιώσω ευγνωμοσύνη, γιατί έτσι θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω στη ζωή μου.

Τότε, ο σοφός γέμισε από την Πηγή δυο κούπες καθάριο νερό και πρόσφερε από μια σε κάθε παιδί. «Πιείτε!», τα ενθάρρυνε. Τα παιδιά ήπιαν αργά το νερό και ύστερα τον κοίταξαν. Ο σοφός τα κοίταξε κατάματα και είπε:

• Το μυστικό που περιμένετε να ακούσετε δεν είναι τίποτα από όσα φαντάζεστε. Η Πηγή μας είναι μια απλή βουνίσια πηγή με γάργαρο, καθάριο νερό. Η διαφορά είναι πως πριν πολλά χρόνια μια παρέα παιδιών τότε – ανάμεσά τους και εγώ – αποφασίσαμε να τη βαφτίσουμε Μαγική. Η πεποίθηση μας αυτή περνάει στα παιδιά μας από γενιά σε γενιά και έτσι όλοι οι κάτοικοι της χώρας γεννιούνται και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι «Στον κόσμο μου, όλα είναι καλά». Δεν χρειαζόμαστε φύλακες, γιατί είμαστε ασφαλείς. Δεν χρειαζόμαστε φάρμακα, γιατί είμαστε υγιείς. Κρατάμε την επαφή με την παιδικότητά μας μέχρι που γερνάμε. Ζούμε την κάθε μας στιγμή, όπως τα παιδιά. Ανακαλύπτουμε το ταλέντο μας και το κάνουμε επάγγελμα, για να παίζουμε καθημερινά. Αποδεχόμαστε το διαφορετικό εύκολα, διασκεδάζουμε με τις αναπάντεχες εκπλήξεις και αφηνόμαστε στη ροή της ζωής σαν τα παιδιά. Στις περισσότερες χώρες, έχω ακούσει, οι γονείς παροτρύνουν τα παιδιά τους να μιλήσουν μέχρι τα δύο τους χρόνια και μετά τους επιβάλλουν να σωπάσουν. Εμείς αφήνουμε τα παιδιά μέσα μας να μιλάνε. Και αφήνουμε τα βιολογικά μας παιδιά που γεννιούνται ούτως ή άλλως πιο εξελιγμένα να μας δείξουν το δρόμο. Εύχομαι, παιδιά μου, να μη σας απογοήτευσα. Μπορείτε να μοιραστείτε τη γνώση με όποιον εσείς κρίνετε ότι το αξίζει. Η αλήθεια και η πραγματική γνώση αγαπούν το φως. Είστε οι πρώτοι ξένοι που το μαθαίνουν. Χαίρομαι που έζησα τόσο, ώστε να το δω.

Τα παιδιά τον κοίταξαν βουρκωμένα και ύστερα σηκώθηκαν και τον αγκάλιασαν. Ύστερα τον ευχαρίστησαν για όλα, τον αποχαιρέτησαν και πήραν το δρόμο του γυρισμού. Ξαφνικά είχαν πεθυμήσει τους γονείς και τους φίλους τους. Ξαφνικά η ελπίδα είχε γεννηθεί.
Ένιωθαν πως είχαν τόσα πολλά να κάνουν. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που θα την πούμε μια άλλη φορά.
Να θυμάστε μόνο ότι σίγουρα… έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
 
Μια φορά και ένα καιρό, ζούσε στη χώρα του «Αργότερα» ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό, όπως και όλοι οι κάτοικοι της παράξενης αυτής  χώρας, έκανε τα πάντα αργότερα. Ξυπνούσε το πρωί, αλλά δεν έστρωνε το κρεβάτι της, γιατί θα το έκανε αργότερα. Όταν γυρνούσε από το σχολείο δεν διάβαζε τα μαθήματά της, γιατί και αυτά θα τα έκανε αργότερα. Φυσικά και το βράδυ, κοιμότανε πάντα αργότερα, για αυτό και το πρωί ξυπνούσε αργότερα και ούτω κάθε εξής.
Η συμπεριφορά της μικρής δεν ήταν παράξενη για τη χώρα αυτή που την κατοικούσαν οι πιο αναβλητικοί άνθρωποι του κόσμου. Το πρωί τα μαθήματα ξεκινούσαν πάντα τουλάχιστον μια ώρα αργότερα, ενώ και τα μαγαζιά συχνά έμεναν κλειστά μέχρι τις 10 ή και αργότερα. Οι παράξενοι κάτοικοι της χώρας άφηναν τις περισσότερες δουλειές τους μισοτελειωμένες. Τα ρούχα τους ήταν σχεδόν σιδερωμένα και τα σπίτια τους κάπως ακατάστατα, μια και ότι ξεκινούσαν το άφηναν στη μέση. Τα πάρκα ήταν με φυτά, αλλά χωρίς παγκάκια και στρωμένα μονοπάτια. Οι δρόμοι είχαν άσφαλτο, μα όχι φανάρια και ακόμα και στο αεροδρόμιο της χώρας τα αεροπλάνα έκαναν συχνά γύρους μέχρι να αποφασίσει ο υπεύθυνος εναέριας κυκλοφορίας να δώσει άδεια για προσγείωση.
Το πιο περίεργο όμως σε αυτή τη χώρα ήταν πως οι κάτοικοι ανέβαλλαν συχνά για αργότερα να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
«Θα ήθελα να πάω ένα μακρινό ταξίδι. Αλλά όχι, τώρα δεν γίνεται. Ίσως του χρόνου…»
«Πόσο θέλω να αλλάξω δουλειά. Να βρω κάτι αληθινά ενδιαφέρον. Μα τώρα είναι δύσκολες εποχές. Άστο καλύτερα για αργότερα…»
Η μικρή μας ηρωίδα θεωρούσε απόλυτα φυσιολογική αυτή την κατάσταση και ποτέ δεν είχε αναρωτηθεί γιατί τα πράγματα συνέβαιναν έτσι. Μέχρι που μια μέρα, τους ανακοίνωσαν στο σχολείο πως στα πλαίσια ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών, κάθε παιδάκι θα φιλοξενούσε για μια εβδομάδα στο σπίτι του κάποιο συνομήλικο μαθητή από μια διαφορετική χώρα.
Το κοριτσάκι που δεν είχε αδερφάκια -γιατί οι γονείς δεν το αποφάσιζαν μέχρι που πια δεν μπορούσαν- ένιωσε μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό. Δεν είχε φίλους από άλλα μέρη, γιατί κάθε χρονιά η οικογένειά της ήθελε να πάνε ένα ταξίδι, για να δούνε και άλλα μέρη, μα όλο το ανέβαλλαν τελικά κατέληγαν πάντα στο χωριό. Για πρώτη φορά μετρούσε ανυπόμονα τις ημέρες μέχρι να έρθει ο νέος της φίλος.
Το αγοράκι που τελικά ήρθε στο σπίτι της, ήταν ένα έξυπνο, κοκκινομάλλικο πιτσιρίκι από τη χώρα του «Τώρα». Στον τόπο του οι άνθρωποι έπαιρναν αποφάσεις γρήγορα και ήταν πολύ δυναμικοί. Πραγματοποιούσαν τις ιδέες τους χωρίς δισταγμό και ζούσανε την κάθε ημέρα στο έπακρο με ένταση και έντονους ρυθμούς. Δεν σταματούσαν να ανακαλύπτουν γεμάτοι ενθουσιασμό νέα πράγματα, να ταξιδεύουν να ενημερώνονται. Ήταν τόσο απορροφημένοι στην υπερπροσπάθειά τους να τα χωρέσουν όλα σε μια ημέρα που το βράδυ έπεφταν εξαντλημένοι για ύπνο. Είχαν τόσο άγχος να προλάβουν τα πάντα, που στο τέλος δεν ευχαριστιόντουσαν τίποτα γιατί την ώρα που έκαναν κάτι το μυαλό τους ήδη ταξίδευε στα επόμενα σχέδια χωρίς να απολαμβάνουν τις κατακτήσεις τους.
Τα δύο παιδιά θα μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο για αυτή την εβδομάδα της φιλοξενίας. Το αγόρι ενθουσιάστηκε που το πρωί δεν ξύπνησε στην ώρα του και κανείς δεν τον πίεσε να φάει το πρωινό του ακριβώς στις 7.15. Το κοριτσάκι χάρηκε που ο νέος της φίλος της μάθαινε ένα σωρό καινούργια πράγματα και την παρότρυνε με ανυπομονησία να κάνουν μαζί ένα σωρό πράγματα.
Η εβδομάδα κύλησε γρήγορα, και τα χρόνια επίσης. Τα παιδιά μεγάλωσαν και συνέχισαν να ανταλλάσουν μεταξύ τους  email και επισκέψεις. Οι επισκέψεις τους όμως διαρκούσαν λίγο. Το κορίτσι δεν άντεχε παραπάνω από τρεις ημέρες τις ταχύτητες στη χώρα του «Τώρα». Απορούσε που οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν διαρκώς με ακουστικά στα αυτιά για να προλαβαίνουν τα τηλεφωνήματα, και κοιμόντουσαν ελάχιστα. Το αγόρι πάλι δεν έβλεπε την ώρα να φύγει από τη χώρα του «Αργότερα», όπου όλα είχαν απελπιστικά αργούς ρυθμούς.
Τότε, μια ξαφνική είδηση τάραξε τη ζωή των παιδιών. Όλοι μιλούσαν ξαφνικά για ένα νέο τόπο, τη χώρα της «Στιγμής». Εκεί οι άνθρωποι λογάριαζαν αλλιώς το χρόνο. Δεν ήταν αναβλητικοί σαν τη χώρα του «Αργότερα», ούτε όμως και αγχωτικοί σαν τους γείτονές τους στη χώρα του «Τώρα». Πραγματοποιούσαν τα όνειρά τους και ευχαριστιόντουσαν ότι και αν έκαναν. Το μυστικό λένε κρυβότανε σε μια μαγική πηγή, από όπου οι κάτοικοι προμηθεύονταν το νερό της. Όποιος έπινε από το νερό αυτό κατάφερνε να βλέπει την ομορφιά που έκρυβε μέσα της η κάθε στιγμή. Για αυτό και οι άνθρωποι εκεί χαμογελούσαν πολύ και αγαλλίαζαν στη θέα πολύ απλών πραγμάτων. Όταν είχε λιακάδα, μα και όταν έβρεχε γιατί μύριζε όμορφα το χώμα. Όταν έβλεπαν παιδιά να παίζουν και πουλιά να πετούν. Όταν άκουγαν τον ήχο από τα κύματα στη θάλασσα και όταν μύριζαν την παγωμένη καθαρότητα του χιονιού στα βουνά.
Η σημαντικότερη συνέπεια της χρόνιας χρήσης του νερού αυτού δημιούργησε στους κατοίκους της χώρας της «Στιγμής» μια ανίατη κατάσταση, την ευγνωμοσύνη. Φήμες αναφέρουν ότι λόγω της ευγνωμοσύνης οι άνθρωποι εκεί αρρώσταιναν λιγότερο και ζούσαν περισσότερα χρόνια. Τα παιδιά μεγαλώνανε ελεύθερα και ασφαλή και οι μεγάλοι θεωρούσαν την ψυχαγωγία εξίσου σημαντική με την τροφή. Στα σχολεία τους διδάσκονταν περίεργα μαθήματα. Μαθαίνανε κηπουρική και την τέχνη της αναπνοής. Διδάσκονταν αστρονομία και μαθηματικά. Αρχές φιλοσοφίας, αλλά και πώς να μαγειρεύουν απλά φαγητά και να οδηγούν με ασφάλεια. Τα σχολεία τους τα ονόμαζαν Ακαδημίες Ολοκληρωμένων Ανθρώπων και όταν τα παιδιά αποφοιτούσαν έπαιρναν από το κράτος ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για να ξεκινήσουν τη ζωή τους.
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Ποτέ» αποφάσισαν να επισκεφτούν τη χώρα του «Αργότερα» και να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.
 
Η συνέχεια, την επόμενη Κυριακή στο Motherbook.