Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Μία από τις πρώτες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι γονείς με την οικονομική κρίση, είναι πώς να εξηγήσουν στα παιδιά τους την παρούσα πραγματικότητα. Ειδικότερα στα παιδιά μικρότερης ηλικίας, οι γονείς νιώθουν αμήχανα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τους λόγους για τους οποίους δεν θα κάνουν πάρτι γενεθλίων με σαράντα παιδάκια στον παιδότοπο ή δεν θα πάνε διακοπές σε κάποιο νησί, ή δεν θα κάνουν πια εβδομαδιαίες «καταθέσεις» στο πλησιέστερο πολυκατάστημα παιχνιδιών. Πραγματικά, είναι πάρα πολύ δυσάρεστο έως και οδυνηρό, να σου ζητάει κάτι το παιδί σου και να μην είσαι σε θέση να το προσφέρεις. Ως μητέρα, μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με αυτό το συναίσθημα.
Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου διηγήθηκε πρόσφατα ένας καινούργιος φίλος. Το περασμένο καλοκαίρι, ο φίλος μου βρέθηκε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Ινδία. Ένα μεσημέρι που έκανε βόλτα σε κάποιο τουριστικό σημείο της πόλης, συνάντησε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που πουλούσε υφασμάτινες τσάντες. Ο φίλος μου αγόρασε την τσάντα της Αίσιε και την κέρασε ένα δροσερό χυμό από ένα πλανόδιο πωλητή. Η Αίσιε είχε πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθει για τη χώρα μας, για τη δουλειά του φίλου μου, την Αθήνα και τον τρόπο που ζούμε. Αφού ικανοποίησε με τις πρόθυμες απαντήσεις του φίλου μου την παιδική της περιέργεια, του αφηγήθηκε και τη δική της ιστορία.
Η Αίσιε είναι το όγδοο από τα δώδεκα παιδιά μιας πολύ φτωχής οικογένειας, σε κάποια επαρχία της Ινδίας. Οι γονείς της μη μπορώντας να συντηρήσουν την πολυμελή οικογένεια, την υποσχέθηκαν σε ένα έμπορο υφασμάτων στην πόλη και πήραν 20.000 ρουπίες. Η Αίσιε δουλεύει για τον έμπορο κάθε μέρα από την αυγή έως τη δύση, με ένα μεσημεριανό διάλειμμα δύο ωρών για ξεκούραση. Κάθε εβδομάδα ο έμπορος σβήνει ένα ποσό από το χρέος της και της δίνει και 2 ρουπίες για την εργασία της. Η μικρή είπε πως ο έμπορος είναι σχετικά καλός, την αφήνει να παίζει με τα παιδιά του και πως το μόνο που τη στενοχωρεί είναι ότι δεν πηγαίνει σχολείο. Τα πολύ καλά αγγλικά τής τα είχε μάθει ο εργοδότης της, για να μπορεί να πουλάει στους ξένους τα εμπορεύματα που κουβαλούσε. Το χρέος για το οποίο η Αίσιε θα δούλευε για περίπου δεκαπέντε χρόνια ακόμη είναι 276, 54 ευρώ. Η εβδομαδιαία αμοιβή της είναι 3 λεπτά.
Υπάρχει ζωτική ανάγκη να αναθεωρήσουμε πλέον τις απόψεις μας. Τόσο ως γονείς όσο και ως κοινωνία είναι απαραίτητο να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε περισσότερο ως πολίτες του κόσμου, παρά ως το επίκεντρο του κόσμου. Ίσως είναι μια καλή στιγμή να πάρουμε τα παιδιά μας από το χέρι και να τους δείξουμε πως το χρήμα δεν είναι δείκτης μέτρησης της ανθρώπινης ευτυχίας. Ίσως είναι μια καλή στιγμή να μάθουμε στα παιδιά μας να υπολογίζουν διαφορετικά τα χρήματα. Αντί να νιώθουμε υπόλογοι, γιατί δεν δίνουμε πια όλα τα επιπλέον που δίναμε μέχρι πρόσφατα, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όλα όσα μπορούμε να παρέχουμε. Η διαπίστωση αυτή δεν εμπεριέχει μιζέρια ή κακομοιριά. Εμπεριέχει μια βαθύτερη γνώση ότι σε αυτό τον πλανήτη όλοι είμαστε συνδεδεμένοι.
Μπορούμε, χωρίς να φτάσουμε στο άλλο άκρο που είναι το να φορτώνουμε τα παιδιά μας με ενοχές γιατί «έχουν», ενώ κάποια άλλα «πεινάνε», να διδάξουμε στα παιδιά μας με τρόπο έμπρακτο πως η ψυχική μας ισορροπία και η συναισθηματική μας ανάπτυξη δεν εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τις μηνιαίες μας αποδοχές. Μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας με ειλικρίνεια, χωρίς καταστροφολογίες αλλά και χωρίς ωραιοποιήσεις της πραγματικότητας. Μπορούμε, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα ανάλογη της ηλικίας τους, να τους πούμε ότι δεν κερδίζουμε τα ίδια χρήματα με πριν, αλλά είμαστε οι ίδιοι γονείς με πριν. Να τα βοηθήσουμε να νιώσουν ασφάλεια, με το να γνωρίζουν ότι τα αγαπάμε το ίδιο πολύ και είμαστε δίπλα τους. Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιληφθούν πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτό που συμβαίνει, αλλά μαζί με πολύ κόσμο που βιώνει παρόμοιες καταστάσεις. Την «κρίση» την περνάμε ούτως ή άλλως. Η επιλογή μας έγκειται στον τρόπο που την νιώθουμε. Η μία επιλογή είναι η θυμός και η θλίψη. Η δεύτερη επιλογή είναι το ρεαλιστικό χαμόγελο. Το χιούμορ και το πάρτι με πέντε παιδάκια στο σπίτι μας. Η συζήτηση με τα παιδιά μας και η αλληλεγγύη. Η διαρκής υπενθύμιση στον εαυτό μας κα σε αυτούς που αγαπάμε ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς. Είμαστε ήδη πλούσιοι γιατί έχουμε παιδιά, φίλους, εμπειρίες μας και θα βρούμε λύσεις και για τα υπόλοιπα. Είμαστε άνθρωποι, γεμάτοι όνειρα και επιθυμίες και συναισθήματα και είμαστε ικανοί για τα καλύτερα!
Φανταστείτε για λίγο τι καινούργια παιδιά μπορούμε να μεγαλώσουμε έτσι! Καλό Σαββατοκύριακο!
Κ.Δ.