Χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα για τη γιορτή της μητέρας. Στο δυτικό κόσμο φυσικά, τον «πολιτισμένο»...
Εδώ, όπου το διαδίκτυο πλημμυρίζει από συγκινητικά άρθρα, post, φωτογραφίες, ξεθαμμένα άρθρα για τον πιο δυνατό δεσμό του κόσμου.
Τα ανθοπωλεία και τα ζαχαροπλαστεία επίσης γιορτάζουν.
Κακό; Όχι φυσικά. Σίγουρα δεν πειράζει να έχουμε μια αφορμή να γιορτάζουμε κάθε μέρα.
Επίσης, είναι όμορφο να προσφέρουμε λουλούδια σε κάθε μαμά. Είναι γλυκό το θέαμα από τα ενθουσιασμένα πιτσιρίκια που ορμούν όλο χαρά στο σπίτι για να προσφέρουν τις κάρτες που ετοίμασαν στο σχολείο για τη μαμά τους.
Επιφανειακό; Ίσως.
Υπάρχει μια τεράστια κοινωνική πίεση τα τελευταία χρόνια σχετικά με τη γιορτή της μητέρας. Η αυξανόμενη πίεση γίνεται εύκολα αντιληπτή από την ολοένα νωρίτερη ανακοίνωση διαφημιστικών ενεργειών που σχετίζονται με την ημέρα.
Τι γίνεται όμως για τα παιδιά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να χαρίσουν λουλούδια ή κάποιο δώρο στη μητέρα τους; Δεν αγιοποιούνται ξαφνικά όλες οι μητέρες στις 10 Μαΐου. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι χρόνια υπέφεραν από νευρωτικές, καταπιεστικές ή απλά ανίκανες μητέρες και παλεύουν όλοι την ενήλικη ζωή τους να θεραπεύσουν αυτή την παθογένεια. Κυρίως όμως υπάρχουν ακόμη πολλά παιδιά εκεί έξω τα οποία για διάφορους λόγους μεγαλώνουν χωρίς την παρουσία της φυσικής τους μητέρας. Παιδιά που ζουν σε ξενώνες, ιδρύματα, ορφανοτροφεία ή σε απόσταση λόγω πολέμου.
Μην με παρεξηγήσετε, φυσικά και είναι όμορφη η σημερινή ημέρα. Φυσικά και χαίρομαι όταν τα δύο μου παιδιά, μου εύχονται χρόνια πολλά και μου χαρίζουν κάρτες με καρδιές και χρυσόσκονή. Απλά τέτοιες ημέρες πάντα σκέφτομαι και την άλλη εκδοχή. Σκέφτομαι το πιτσιρίκι που δεν έχει μαμά & παθητικά βιώνει όλο αυτή την ξαφνική υστερία και αποθέωση του καταναλωτισμού και του εύκολου συγκινησιακού κλίματος. Τη σημερινή ημέρα έρχονται στο μυαλό μου και άλλες «μητέρες» του κόσμου. Γυναίκες που φροντίζουν παιδιά που δεν είναι βιολογικά δικά τους: νοσηλεύτριες, παιδαγωγοί, γυναίκες γιατροί σε περιοχές που περιθάλπουν μωρά, ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των παιδιών, μέλη οργανώσεων που φροντίζουν για την επανένωση οικογενειών σε εμπόλεμες ζώνες, θείες, νονές ή ακόμη και γιαγιάδες που βρέθηκαν από άσχημα παιχνίδια της τύχης να μεγαλώνουν κάποιο παιδί που έχασε τους γονείς του.
Με όλα αυτά, εύχομαι να καταφέρουμε να γιορτάζουμε την ιερότερη θηλυκή μορφή με το σεβασμό που αρμόζει. Με λιγότερες διαφημίσεις και περισσότερη ουσία. Λιγότερα ευφυολογήματα και περισσότερη συγχώρεση. Λιγότερα δώρα και περισσότερη επαφή και ουσιαστική επικοινωνία. Ας πάμε ένα τριαντάφυλλο στη μαμά μας και ας χαρίσουμε τα υπόλοιπα χρήματα της ανθοδέσμης όπου εμπιστευόμαστε ότι υπάρχει φροντίδα για παιδιά ή μανάδες σε ανάγκη.
Νομίζω ότι σε αυτό θα συμφωνούσε και η μητέρα μας…
Κατερίνα Δημητρακοπούλου
