Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Ο πατέρας μου είναι 94 και ο γιος μου 4. Είναι το έβδομο εγγόνι του και μάλλον το τελευταίο. Εδώ και ένα χρόνο σχεδόν ο πατέρας μου δεν σηκώνεται καθόλου από το κρεβάτι. Δεν έχει καμία αρρώστια και δεν παίρνει ούτε ένα χάπι. Έχει απλά βαθιά, αμείλικτα γεράματα. Δεν μιλάει πολύ και δεν χαμογελάει πολύ. Όταν όμως τον ρωτάς αν είναι καλά σου απαντάει “Δόξα τω Θεώ”.
Δεν θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα μου, είναι απλά μια θύμηση, μια ευάλωτη εκδοχή ενός άλλοτε περήφανου, ακούραστου ανθρώπου.
Ο γιος μου ουσιαστικά δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα μου. Δεν καταλαβαίνει καλά γιατί είναι συνεχώς πάνω στο κρεβάτι και γιατί κοιμάται όσο δεν είχε κοιμηθεί τα 78 χρόνια που δούλευε - από τα 9 του χρόνια που έφυγε με ένα ζευγάρι μόνο παπούτσια από ένα χωριό της Πελοποννήσου για να έρθει στην Αθήνα έως τα 87 του χρόνια. Δεν θα ακούσει ποτέ από τον ίδιο πόσα επαγγέλματα έχει αλλάξει: βοσκός, θελήματα, πωλητής λαχείων, λουστράκος, βοηθός σιδερά, γκαρσόνι σε ταβέρνα, οικοδομή, δάσκαλος, χωροφύλακας, συνταγματάρχης, προϊστάμενος στο τμήμα προμηθειών σε γραφεία μεγάλης κλωστοϋφαντουργίας, καταστηματάρχης και πολλά ακόμη που ούτε εγώ θυμάμαι. Έζησε ένα εμφύλιο και δύο παγκοσμίους πολέμους, ξανάρχισε από το μηδέν, πάντρεψε 5 αδερφές, βρήκε δουλειά σε 3 αδερφούς και σπούδασε 2 ανίψια. Παντρεύτηκε μεγάλος και έκανε με τη μάνα μου 4 παιδιά. Μας σπούδασε, μας ταξίδεψε, μας στάθηκε Πατέρας με κεφαλαίο και μας είδε όλους να κάνουμε δικές μας οικογένειες και δικά μας παιδιά. Χάρη στην ωραία φωνή του υπήρξε για χρόνια ψάλτης και λάτρης της παραδοσιακής μουσικής. Ο γιος μου δεν αποκοιμήθηκε ποτέ με τα “40 παλληκάρια από τη Λεβαδειά”, όπως εγώ και δεν δοκίμασε ποτέ τις πεντανόστιμες χυλοπίτες που μαγείρευε. Ο πατέρας μου με έμαθε να ευγνωμονώ το φαγητό στο πιάτο μου κάθε μεσημέρι και να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ. Μου έφερνε δροσερό πεπόνι τα ζεστά απογεύματα του Αυγούστου και μου κρατούσε το βιβλίο στις εξετάσεις του σχολείου. Κάποια χρονιά που μείναμε στην επαρχία, με σήκωνε κάθε Σάββατο στις 6 το πρωί, μου έφτιαχνε πρωινό και μετά οδηγούσε 1,5 ώρα δρόμο ως την Αθήνα προκειμένου να με φέρει στο φροντιστήριο των γερμανικών και να πάρω το δίπλωμα μου. Εγώ ήμουν 13 και νύσταζα και εκείνος 70 και άντεχε. Έκανε χιλιάδες πράγματα που ο γιος μου δεν θα μάθει ποτέ.
Δεν πάω συχνά στο δωμάτιο του πατέρα μου. Θα ήθελα να κουβεντιάσω μαζί του, αλλά η ακοή του έχει εξασθενήσει σχεδόν εντελώς και το βλέμμα του είναι θολό. Νομίζω ότι απλά έφτασε η ώρα να φύγει.
Τις προάλλες είχα αφήσει τον γιο μου για λίγο στους γονείς μου και όταν επέστρεψα τον είδα να παίζει με ένα κόκκινο μπαλόνι με τον πατέρα μου. Του πετούσε το κόκκινο μπαλόνι, στρίγγλιζε από χαρά και ο πατέρας μου το ανταπέδιδε χαμογελώντας.
Ένιωσα άπειρο σεβασμό για τον τετράχρονο δάσκαλο που μου έμαθε ότι όσο οι άνθρωποι είναι στη ζωή, πάντα υπάρχει τρόπος επικοινωνίας.
Του μιλάω περισσότερο από τότε του πατέρα μου. Τον φιλάω πιο συχνά και όταν μπορώ του λέω τα νέα μου. Δεν απαντάει συχνά, αλλά παρακολουθεί τα χείλια μου, καταλαβαίνει και γνέφει καταφατικά ή ερωτηματικά. Μια φορά είδα την μεγαλύτερη κόρη μου να του δίνει νεράκι και να γελάει: “Μαμά, ο παππούς έγινε πάλι μωρό?” Την κοιτάζω. Εκείνη τον θυμάται να περπατάει τουλάχιστον, παρηγοριέμαι.
Από τη μήτρα ξεκινάμε και στη μήτρα, μητέρα γη επιστρέφουμε. Μικραίνουμε πάλι προς το τέλος και έχουμε την ίδια ανάγκη για αγάπη όπως όταν ήμασταν βρέφη. Μόνο που τα μωρά είναι υπέροχα και μοσχομυριστά, ενώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι “βάρος” και μόνο ευθύνη. Στο βάθος όμως είναι το ίδιο. Ψυχές ανθρώπινες που αναζητούν αποδοχή και φροντίδα. Σεβασμό και κατανόηση.
Ντράπηκα που τα παιδιά μου το κατάλαβαν καλύτερα από εμένα. Σκέφτομαι να τους διηγηθώ εγώ, όσα ο ίδιος δεν μπόρεσε και να τους δείξω φωτογραφίες από όταν ήταν και εκείνος νέος. Σκέφτομαι να το κάνω δίπλα στο κρεβάτι του, για να ακούει και εκείνος…
