Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» αποφάσισαν να επισκεφτούν τη χώρα της «Στιγμής» και να μάθουν τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.
Το κορίτσι πρότεινε να καθίσουν ένα χρόνο στη χώρα της «Στιγμής», προκειμένου να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει. Το αγόρι πίστευε πως τρεις ημέρες είναι αρκετές. Τελικά συμφώνησαν να ταξιδέψουν ελεύθερα, χωρίς πρόγραμμα και να αποφασίσουν ανάλογα με το τι θα προκύψει.
Η χώρα της «Στιγμής» ήταν ένας τόπος ευλογημένους από τους Θεούς. Στην ουσία ήταν πολύ μεγάλο νησί, περιστοιχισμένο από γαλαζοπράσινη θάλασσα, που συνδεόταν με τον υπόλοιπο κόσμο, μέσω μιας τεράστιας γέφυρας από ατσάλι που άλλαζε χρωματισμούς ανάλογα με το φως του ήλιου.
Στα σύνορα της χώρας δεν υπήρχαν αστυνομικοί, ούτε φύλακες. Υπήρχε ωστόσο μια παράξενη πύλη, σαν αψίδα, από όπου έπρεπε να περάσουν όλοι όσοι ήθελαν να επισκεφτούν το μέρος. Αρκετοί από τους ανθρώπους που έφταναν στα ιδιότυπα αυτά σύνορα, έκαναν μεταβολή και έφευγαν. Όσοι προχωρούσαν, έβρισκαν στη συνέχεια το μεγάλο σταθμό του τρένου που οδηγούσε στην πρωτεύουσα, κιόσκια με πληροφορίες, καταστήματα και ενοικιαζόμενα οχήματα.
Τα παιδιά επιβιβάστηκαν στο τρένο και παρατηρούσαν με περιέργεια γύρω τους. Δεν υπήρχαν αριθμημένες θέσεις στα εισιτήρια, ωστόσο όλοι οι επιβάτες είχαν βολευτεί χωρίς προβλήματα. Οι εναλλαγές στο τοπίο, όπως αυτό άλλαζε καθώς το τρένο ανέπτυσσε ταχύτητα ήταν εντυπωσιακές. Δεν υπήρχαν μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, μα ούτε μόνο αγροί. Από μακριά τα παιδιά είδαν τα φώτα της πρωτεύουσας, χτισμένης στη σκιά του μεγάλου βουνού από όπου ανέβλυζε η φημισμένη πηγή με το νερό.
Η πρώτη εβδομάδα κύλησε γρήγορα. Είδαν τα μουσεία της χώρας, όπου δεν βρίσκονταν μόνο πίνακες παλιών ζωγράφων, αλλά και πίνακες που ζωγράφιζαν εκείνη τη στιγμή μαθητές από τις Ακαδημίες Τεχνών. Τριγύρισαν στα πάρκα και τις πλατείες και κρατούσαν σημειώσεις από όλα όσα τους εντυπωσίαζαν. Δεν έβλεπαν κάδους σκουπιδιών στους δρόμους, αδέσποτα ζώα ή ανθρώπους να ζητούν ελεημοσύνη. Δεν άκουγαν κόρνες, ούτε συναγερμούς. Ωστόσο η πόλη ήταν δραστήρια, ζωντανή με πολύ κόσμο που δούλευε, διασκέδαζε και έκανε μετακινήσεις. Πολλοί άνθρωποι έκαναν ασυνήθιστα επαγγέλματα. Τα παιδιά γνώρισαν Γλύπτες Μπαλονιών, Σχεδιαστές Αερόστατων, Εκπαιδευτές Ανακάλυψης Φυσικών Ταλέντων, Απαντητές Σπάνιων Ερωτήσεων, Αρχιτέκτονες Εναέριων Παιδότοπων, Διασκεδαστές Εκμάθησης Μαθηματικών, Δασκάλους Εφαρμοσμένης Ευγένειας, Μη Εγωκεντρικούς Συγγραφείς, Φροντιστές Τρυφερότητας Ζώων και άλλους πολλούς.
Ανέβηκαν ακόμη στο βουνό και ήπιαν νερό από την πηγή. Τους φάνηκε κρύο και με ωραία γεύση, μα δεν κατάλαβαν κάτι παραπάνω. Συμμετείχαν στις γιορτές που γίνονταν την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα σε όλες τις γειτονιές της πόλης. Ακόμη και όταν έβρεχε οι γιορτές γίνονταν και πάλι έξω, κάτω από πολύχρωμες μεγάλες ομπρέλες μαζί με σόμπες και δυνατή μουσική και με τα πιτσιρίκια να τσαλαβουτούν στη λάσπη μέχρι που χόρταιναν παιχνίδι. Τις βροχερές ημέρες δεν έλειπαν από τις γιορτές ούτε οι Πωλητές Αναπάντεχων Λιχουδιών, οι οποίοι έστηναν άνετα κιόσκια με παιδικά καρεκλάκια και πουλούσαν παγωτό φράουλα με 35 διαφορετικά σιρόπια, λιωμένη σοκολάτα χωρίς κουταλάκι, πολυβιταμινούχα ζελεδάκια και μαλλί του παππού (είναι σαν το μαλλί της γριάς, αλλά με άλλο όνομα, για να μην είναι παραπονεμένοι οι παππούδες).
Οι ημέρες κυλούσαν ευχάριστα για τα δύο παιδιά, που χωρίς να το καταλάβουν είχαν αρχίσει να εναρμονίζονται στους χρόνους. Ούτε το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» ήθελε τόση πολλή ώρα για να αποφασίσει, ούτε το αγόρι από τη χώρα του «Τώρα» ήταν πια τόσο βιαστικό. Ωστόσο, δεν είχαν καταφέρει ακόμη να εντοπίσουν την αιτία που οι άνθρωποι στη χώρα της «Στιγμής» ζούσαν τόσο ευτυχισμένα.
Για αυτό αποφάσισαν να ζητήσουν ακρόαση από το Μεγάλο Άρχοντα των Νερών στο Παιδικό Κοινοβούλιο.
{Α, βέβαια δεν σας το είπα ακόμη… Τη χώρα αυτή την κυβερνούσε ένας πρωθυπουργός με κανονικό συμβούλιο, οι οποίοι όμως ήταν υπόλογοι στον Μεγάλο Άρχοντα των Νερών, που ήταν ο πιο σοφός άνθρωπος όλης της χώρας και στο Παιδικό Κοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, έπαιρναν τακτικά μέρος στις συνελεύσεις του Παιδικού Κοινοβουλίου για να είναι ενήμεροι για τα θέματα που απασχολούσαν τα παιδιά της χώρας. Το πιο σημαντικό ήταν, ότι το όργανο αυτό είχε τη δικαιοδοσία να εισηγηθεί την αποπομπή οποιουδήποτε μέλους της κυβέρνησης έκριναν τα παιδιά ότι είχε χάσει τη δημιουργικότητα του, την όρεξή για παιχνίδι και τη χαρά να προσφέρει. Το Παιδικό Κοινοβούλιο συνεδρίαζε πάντα υπό την προεδρία του Μεγάλου Άρχοντα για να αποφεύγεται ο ασταμάτητος μαξιλαροπόλεμος και να τηρούνται οι διαδικασίες.}
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» έφτασαν ένα όμορφο πρωινό στο κιόσκι δίπλα από τη μαγική Πηγή, όπου θα συναντούσαν τον Μεγάλο Άρχοντα των Νερών και κάθισαν στη δροσερή σκιά των δίδυμων πλατανιών που βρίσκονταν εκεί αιώνες. Είχαν φορέσει τα καλά τους, είχαν ετοιμάσει τις ερωτήσεις τους και περίμεναν με μεγάλη αγωνία την επίσημη πομπή.
Με έκπληξη είδαν έναν ηλικιωμένο κύριο με λευκή γενειάδα να ανεβαίνει με σταθερό βηματισμό το φιδογυριστό μονοπάτι που οδηγούσε στο σκιερό κιόσκι, μόνος του και να κάθεται χαμογελαστός κοντά τους.
Τα παιδιά του μίλησαν για τις χώρες τους και όλα όσα τα εντυπωσίασαν στη « Στιγμή». Είχαν τόσες, μα τόσες απορίες! Ο σεβάσμιος άρχοντας τα άκουγε αμίλητος με προσήλωση. Αφού τελείωσαν, τότε τους είπε:
- Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει για να μάθετε όσα με ρωτάτε. Να φοιτήσετε για ένα ολόκληρο χρόνο στην τελευταία τάξη μιας Ακαδημίας Ολοκληρωμένων Ανθρώπων. Αυτή η εξαίρεση θα γίνει μονάχα για εσάς τους δύο και θα πρέπει να μου ορκιστείτε ότι δεν θα αποκαλύψετε ποτέ σε κανέναν όσα μάθετε για το Μυστικό της Πηγής, την ημέρα της αποφοίτησής σας.
Τα παιδιά συμφώνησαν αμέσως με μεγάλη συγκίνηση. Ένιωθαν πως ένας καινούργιος δρόμος άνοιγε μπροστά τους. Ευχαρίστησαν θερμά τον Άρχοντα και συμφώνησαν να τον ξαναδούν σε ένα χρόνο ακριβώς, στο ίδιο σημείο, αφού θα είχαν ολοκληρώσει την πορεία τους.
Το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα» ξεκίνησαν την επόμενη κιόλας ημέρα τα μαθήματά τους. Η Ακαδημία Ολοκληρωμένων Ανθρώπων δεν έμοιαζε καθόλου με σχολείο. Βρισκόταν χτισμένη, όπως οι περισσότερες Ακαδημίες άλλωστε, στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού και θύμιζε παλιό αρχοντικό εξοχικό. Στον εξωτερικό χώρο, υπήρχαν στάβλοι με άλογα, ένα θερμοκήπιο για το μάθημα της Κηπουρικής και μια λίμνη για την Κολύμβηση. Υπήρχε ακόμη ένα γήπεδο για κυνήγι χαμένου θησαυρού και ένα ξεχωριστό κτήριο για το μάθημα της Δημιουργικής Αυτοφροντίδας. Εκεί τα παιδιά διδάσκονταν μαγειρική και ζαχαροπλαστική, πώς να εκτελούν απλές οικιακές εργασίες, την παρασκευή βιολογικών απορρυπαντικών, αρχές Σωστής Διατροφής καθώς και Οικιακό Προϋπολογισμό. Κάθε μήνα τα παιδιά χωρίζονταν σε «οικογένειες» και έπαιρναν ένα εικονικό χρηματικό ποσό με το οποίο έπρεπε να καλύψουν όλες τις δοθείσες ανάγκες της «οικογένειας» όπως τροφή, στέγαση, εκπαίδευση, περίθαλψη και άλλες. Στη συνέχεια τα παιδιά «αγόραζαν» μέσω των υπολογιστών τους εικονικά αγαθά, πλήρωναν λογαριασμούς και στο τέλος του μήνα έπαιρναν αστέρια για την επίδοσή τους. Το μάθημα αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί μετρούσε συνολικά το 50% της συνολικής αστεροβαθμολογίας των παιδιών και άρα καθόριζε το ύψος του χρηματικού ποσού που θα λάμβαναν μετά την αποφοίτηση.
Στο εσωτερικό της Ακαδημίας εκτός από τις απλές αίθουσες -Μουσικής, εργαστήρι Σχεδίου, ένα μικρό Θέατρο- και τα συνηθισμένα εργαστήρια Χημείας και Φυσικής, υπήρχαν ακόμη πολλές περίεργες αίθουσες. Υπήρχε χώρος για Διαλογισμό και Τέχνη Αναπνοής, εργαστήριο Οραματισμού, και αίθουσα Συγχώρεσης.
Τα μαθήματα ξεκινούσαν το πρωί και τελείωναν νωρίς το απόγευμα. Υπήρχαν ακόμη και κοιτώνες για τα παιδιά που έμεναν μακριά ή τους φιλοξενούμενους, όπως ήταν οι ήρωες της ιστορίας μας.
Ο χρόνος κύλησε με εκπλήξεις, ανατροπές καινούργιες εμπειρίες και χωρίς στιγμή βαρεμάρας για το αγόρι από την χώρα του «Τώρα» και το κορίτσι από τη χώρα του «Αργότερα». Προσαρμόστηκαν με ευκολία και έκαναν καινούργιες φιλίες. Έμαθαν απλούς τρόπους να εξωτερικεύουν με ευγένεια την άποψη τους και να θέτουν όρια. Βίωσαν τη χαρά να παίρνουν 7 αστέρια (άριστα) στο μάθημα της Αντιμετώπισης Φόβου. Μάθανε πράγματα που δώδεκα χρόνια στα σχολεία της χώρας τους δεν είχαν καν φανταστεί ότι υπάρχουν.
Ο χρόνος κυλά διαφορετικά όταν κάνεις κάτι που σε αναζωογονεί και η λαμπρή ημέρα της αποφοίτησης έφτασε. Οι δύο νεαροί έφηβοι ήταν γεμάτοι ανυπομονησία, γιατί σήμερα θα μάθαιναν επιτέλους το μεγάλο μυστικό που κρυβόταν μέσα στο νερό της Πηγής και έκανε τους κατοίκους στη χώρα της στιγμής να παθαίνουν χρόνια ευγνωμοσύνη. Παρά τη μεγάλη τους αγωνία ωστόσο, ένιωθαν και θλίψη γιατί σύντομα θα έφευγαν από τη ¨Στιγμή¨ να επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους, που τώρα τους φάνταζαν απόμακρες και ξένες.
Πήγανε στο ίδιο σημείο ακριβώς, δίπλα στη μαγική Πηγή και σύντομα έφτασε κοντά τους ο Μεγάλος Άρχοντα των Νερών. Αφού κάθισαν για λίγο αμίλητοι από τη συγκίνηση ο σοφός τους είπε:
- Ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το μυστικό της χώρας μας, αυτό που τόσο λαχταράτε να μάθετε. Πρώτα όμως θα σας κάνω από μια ερώτηση, για να δω τι μάθατε τον περασμένο χρόνο στην Ακαδημία μας.
Τα παιδιά έγνεψαν καταφατικά και ο σοφός ρώτησε πρώτα το αγόρι από τη χώρα του ¨Τώρα¨:
- Πες μου, τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό: Να λες πάντα την αλήθεια ή να σκέφτεσαι πρώτα να μην απογοητεύσεις κάποιον με κάτι που θα του πεις;
Το αγόρι σκέφτηκε για λίγο και ύστερα απάντησε:
- Η αλήθεια που θα πω θα είναι η δική μου αλήθεια. Μα αν αυτή πιστεύω, αυτή πρέπει να πω. Μόνο τον τρόπο μου θα φροντίσω – να είναι ήπιος αν τα λόγια μου απογοητεύσουν.
Τότε ο σοφός γύρισε στο κορίτσι από τη χώρα του ¨Αργότερα¨:
- Πες μου, αν κάποιος σου πει μια αλήθεια που σε απογοητεύσει μα βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως ισχύει, θα πληγωθείς;
Το κορίτσι απάντησε, συλλογισμένα:
- Θα νιώσω ευγνωμοσύνη, γιατί έτσι θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω στη ζωή μου.
Τότε, ο σοφός γέμισε από την Πηγή δυο κούπες καθάριο νερό και πρόσφερε από μια σε κάθε παιδί. «Πιείτε!», τα ενθάρρυνε. Τα παιδιά ήπιαν αργά το νερό και ύστερα τον κοίταξαν. Ο σοφός τα κοίταξε κατάματα και είπε:
- Το μυστικό που περιμένετε να ακούσετε δεν είναι τίποτα από όσα φαντάζεστε. Η Πηγή μας είναι μια απλή βουνίσια πηγή με γάργαρο, καθάριο νερό. Η διαφορά είναι πως πριν πολλά χρόνια μια παρέα παιδιών τότε – ανάμεσά τους και εγώ – αποφασίσαμε να τη βαφτίσουμε Μαγική. Η πεποίθηση μας αυτή περνάει στα παιδιά μας από γενιά σε γενιά και έτσι όλοι οι κάτοικοι της χώρας γεννιούνται και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι «Στον κόσμο μου, όλα είναι καλά». Δεν χρειαζόμαστε φύλακες, γιατί είμαστε ασφαλείς. Δεν χρειαζόμαστε φάρμακα, γιατί είμαστε υγιείς. Κρατάμε την επαφή με την παιδικότητά μας μέχρι που γερνάμε. Ζούμε την κάθε μας στιγμή, όπως τα παιδιά. Ανακαλύπτουμε το ταλέντο μας και το κάνουμε επάγγελμα, για να παίζουμε καθημερινά. Αποδεχόμαστε το διαφορετικό εύκολα, διασκεδάζουμε με τις αναπάντεχες εκπλήξεις και αφηνόμαστε στη ροή της ζωής σαν τα παιδιά. Στις περισσότερες χώρες, έχω ακούσει, οι γονείς παροτρύνουν τα παιδιά τους να μιλήσουν μέχρι τα δύο τους χρόνια και μετά τους επιβάλλουν να σωπάσουν. Εμείς αφήνουμε τα παιδιά μέσα μας να μιλάνε. Και αφήνουμε τα βιολογικά μας παιδιά που γεννιούνται ούτως ή άλλως πιο εξελιγμένα να μας δείξουν το δρόμο. Εύχομαι, παιδιά μου, να μη σας απογοήτευσα. Μπορείτε να μοιραστείτε τη γνώση με όποιον εσείς κρίνετε ότι το αξίζει. Η αλήθεια και η πραγματική γνώση αγαπούν το φως. Είστε οι πρώτοι ξένοι που το μαθαίνουν. Χαίρομαι που έζησα τόσο, ώστε να το δω.
Τα παιδιά τον κοίταξαν βουρκωμένα και ύστερα σηκώθηκαν και τον αγκάλιασαν. Ύστερα τον ευχαρίστησαν για όλα, τον αποχαιρέτησαν και πήραν το δρόμο του γυρισμού. Ξαφνικά είχαν πεθυμήσει τους γονείς και τους φίλους τους. Ξαφνικά η ελπίδα είχε γεννηθεί.
Ένιωθαν πως είχαν τόσα πολλά να κάνουν. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που θα την πούμε μια άλλη φορά.
Να θυμάστε μόνο ότι σίγουρα… έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!