Η πολύ βολική ανάθεση του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού σε υπερβατικές οντότητες και «παγκόσμιες συνωμοσίες» έξω από τον εαυτό, άρα έξω από τον χώρο άμεσης ευθύνης μας, αποτελεί ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα.
Μεταφερμένη αυτή η ανάθεση στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, δημιούργησε μια αντίληψη για το καλό και το κακό μέσα από απλουστευτικά σχήματα και συμβολισμούς που μας καθησύχαζαν για το άτρωτο του «πολιτισμένου» μας εαυτού και χώρου.
Παρ’ όλα αυτά η αρχέγονη ανθρωποφαγία, μεταμφιεσμένη μέσα στις πολυδαίδαλες οικονομικές πολιτικές και θρησκευτικές ιεροτελεστίες του «πολιτισμού», βρίσκει χαραμάδες κι επιστρέφει όποτε χρειαστεί ως ο πιο κρυφός, ο πιο από-ξενος εαυτός μας.
Ετσι, βαθιά επικεντρωμένοι στις σβάστικες και στα κτηνώδη κορμιά, ίσως λίγοι, πολύ λίγοι, και λίγες από εμάς να έχουν αντιληφθεί πόσο η Ακροδεξιά (παρούσα διαρκώς σε μια γωνιά αλλά κρατώντας τα προσχήματα άλλοτε) έχει εισχωρήσει πλατιά στον χώρο (και) των λογοτεχνικών ομάδων και σωματείων.
Εκεί ακριβώς, στον κόσμο των γραμμάτων, όπως και στον Μεσοπόλεμο στη Γερμανία, τότε που γιατροί αναλάμβαναν μέσα από την παγγερμανική έκθεση «Το Θαύμα της Ζωής» να απο-ανθρωποποιήσουν ανθρώπους. Αρχικά διανοητικά ανάπηρους κι έπειτα αλλόθρησκους (Εβραίους), αλλόδοξους (αριστερούς, κομμουνιστές κατά βάσην, αλλά και κοινωνικά φιλελεύθερους) ομοφυλόφιλους και Τσιγγάνους.
»Εκεί που αρχιτέκτονες όπως ο Σπέερ έχτιζαν το νέο Ράιχ, σκηνοθέτριες όπως η Ρίφενσταλ το υμνούσαν και πανεπιστημιακοί για να κρατήσουν τη θέση τους το δικαιολογούσαν.
Στην Ελλάδα που οι… αναθεωρητές… εραστές δήθεν της «αρχαίας Ελλάδας» (μιας άγνωστής τους χώρας που την εκμεταλλεύονται για να «μεγαλώσουν», παρ’ όλο που δεν την υπερασπίστηκαν ποτέ όπως π.χ. οι Εβραίες Ρομιγί και οι Λέφκοβιτς) αγνοούν επιδεικτικά τον Θουκυδίδη και τις αιτιάσεις του περί της Ιωνικής Επανάστασης ισχυριζόμενοι πως ακόμη και για τους Περσικούς Πολέμους… ευθύνονται οι Ιουδαίοι, θα συναντήσεις πολλούς που μόλις σε εμπιστευτούν θα σου «αποκαλύψουν»… τεράστια μυστικά, «κρυμμένα» όμως στα… πολυδιαφημισμένα βιβλία τηλεπωλητών…
Θα ήταν πολύ ευκολότερο, λέει ο Εκο, στις ρίζες του πρωτοφασισμού, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε: «Θέλω να ξανανοίξω το Αουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες. Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο».
Συντάκτης: Ελένη Καρασαββίδου
