Δεύτερο Μέρος
Η έφηβη με συμπτώματα νευρογενούς ανορεξίας συνήθως, αναπτύσσει προοδευτικά έναν ψυχαναγκασμό που την υποχρεώνει να καταναλώνει όλες τις θερμίδες που προσλαμβάνει καθημερινά. Για να το επιτύχει αυτό γίνεται υπέρ δραστήρια. Η ψυχολογική κατάσταση της ανορεκτικής κυριαρχείται από ένα στοιχείο κατάθλιψης το οποίο όμως δεν γίνεται αντιληπτό άμεσα, διότι το παιδί αναπτύσσει πολλές δραστηριότητες και καταναλώνει μεγάλη ενέργεια εφησυχάζοντας τους γονείς στο ότι "μπορεί να μην τρώει πολύ αλλά είναι μια χαρά", "είναι υπερκινητική γι' αυτό δεν παχαίνει" κλπ.
Ένα αρχικό σύμπτωμα της ανορεξίας στην έφηβη είναι η αμηνόρροια που αποτελεί μια ένδειξη των ενδοκρινολογικών διαταραχών ψυχογενούς προέλευσης και είναι ανάλογη με το στάδιο της εφηβικής ανάπτυξης. Υπάρχουν κι άλλες σωματικές ενδείξεις ή συμπτώματα όπως το ξηρό και αφυδατωμένο δέρμα, εύθραυστα νύχια, τριχόπτωση, υπόταση, βραδυκαρδία.
Η ψυχογενής προέλευση των διαταραχών της διατροφής ουσιαστικά αποτελεί εκδήλωση της διαταραγμένης σχέσης της έφηβης με τη μητέρα, που ανάγεται στη βρεφική ηλικία.
Μια μητέρα που για διάφορους λόγους αδυνατεί να αντιληφθεί και να καλύψει τη βασική ανάγκη του βρέφους για θρέψη, δημιουργεί το υπόβαθρο για την εμφάνιση, κατά την εφηβεία, μιας αλλοιωμένης εικόνας του παιδιού για το σώμα και τις ανάγκες του αλλά και την αμφιθυμική του σχέση με το τι είναι πραγματικό και ποια η θέση του μέσα σε αυτό.
Τι γίνεται όταν οι γονείς δεν καλύψουν τις ψυχολογικές ανάγκες του παιδιού κατά την παιδική ηλικία και το παιδί τους εκδηλώσει συμπτώματα ανορεξίας στην εφηβεία;
Η νευρική ανορεξία δεν μπορεί να προληφθεί όταν το παιδί είναι πια στην εφηβεία, μπορεί όμως να ανακοπεί η εξέλιξή της. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι να παρατηρούν, να βλέπουν πραγματικά το παιδί και να μην εθελοτυφλούν επειδή φοβούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να αναγνωρίσουν τα δικά τους λάθη.
Η ειλικρίνεια και η επαγρύπνηση σε καταστάσεις διαταραχής της διατροφής που αρχίζουν να αποκτούν μόνιμο χαρακτήρα, είναι απαραίτητες. Οι γονείς χρειάζεται να δράσουν και να μην περιμένουν να δουν το παιδί να αποσκελετώνεται εξωτερικά και να απομονώνεται εσωτερικά μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο: άρνηση ή μη αναγνώριση των αναγκών του σώματος – αποχή από τη λήψη τροφής – καταθλιπτική θεώρηση του κόσμου- απόσυρση από την πραγματικότητα – άρνηση…
Μπορούν να κερδίσουν το χαμένο χρόνο όταν έγκαιρα διαπιστώσουν το πρόβλημα, το συζητήσουν διερευνητικά με το παιδί και αναζητήσουν τη βοήθεια γιατρού ή άλλου ειδικού.
Η όποια δράση χρειάζεται να γίνει με τρόπο αποφασιστικό αλλά όχι επικριτικό και καταναγκαστικό για το παιδί.
Χρειάζεται πραγματικό ενδιαφέρον που να εκδηλώνεται με σεβασμό στην προσωπικότητα του, με αγάπη και συμπόνια έχοντας υπόψη ότι το παιδί στο βάθος πονάει με την όλη κατάσταση παρόλο που προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο.
Μια προσεκτική, συναισθηματική αντιμετώπιση μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα δηλαδή την απόκτηση καλύτερης επαφής με την πραγματικότητα και τον απεγκλωβισμό του παιδιού από τη στρεβλή εικόνα του εαυτού του.
Ευτυχία Κατσανδρή (Κοινωνιολόγος – Σωματική Ψυχοθεραπεύτρια, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
