Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμά του, παίρνοντας αφορμή και από τον ιερό υμνοδό, επεσήμανε ότι ο Άγιος Σπυρίδων υπήρξε “το κλέος των Αρχιερέων”, ξεχώρισε δηλαδή μεταξύ των Επισκόπων ως προς την ταπείνωση και την ολόθερμη αγάπη και πίστη προς τον Τριαδικό Θεό. Ολάκερη η βιοτή του, ήταν Αγιοπνευματική.
Εξελέγη Επίσκοπος εν Αγίω Πνεύματι, δίδαξε το ποίμνιό του εν Αγίω Πνεύματι και ως λειτουργός περιστοιχίζονταν από Αγγέλους, κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, διότι είχε αγαπητική σχέση με τον Κύριο της Δόξης.
Ακόμη ο Άγιος Σπυρίδων, συνέχισε ο Μητροπολίτης Κερκύρας, δεν έκανε εκπτώσεις, ούτε παρεξέκλεινε από την Ορθόδοξη Πίστη, την παραδεδομένη από τον ίδιο τον Κύριο και τους Αποστόλους Του. Ορθοτόμησε τον λόγο της αληθείας και τον υπερασπίστηκε στην Ά εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο, αποστομώνοντας με το θαύμα του κεραμιδιού, τον αιρετικό Άρειο.
Επιπροσθέτως ο Σεβασμιώτατος σημείωσε μετά λύπης, ότι ο σημερινός άνθρωπος πρώτα απ’όλα έχει κλειστεί στο εγώ του, αδιαφορεί για τους αδελφούς του και θέτει ως κέντρο του μονάχα τον εαυτό του.
Δεύτερον ο σύγχρονος άνθρωπος έχει διαγράψει την πνευματική ζωή και αρκείται στην υλική ευμάρεια. Και τρίτον, οι άνθρωποι της εποχής μας ενδιαφέρονται μονάχα για το “εδώ και τώρα” και αδιαφορούν για το επέκεινα, για την πνευματική ζωή και την αιωνιότητα. Το Ιερό Σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος πιστοποιεί δια μέσου των αιώνων την ζωή της Χάριτος, την ζωή της Αναστάσεως και της αιωνιότητος.
Κλείνοντας ο κ. Νεκτάριος ευχήθηκε στους πιστούς ο Άγιος δια πρεσβειών του, να σκεπάζει και να ευλογεί τα διαβήματα της ζωής τους, ώστε να πορεύονται κατά Χριστόν.
